Οι καλές, οι κακές και οι ανάποδες … απολογισμός του 2007

Είναι πλέον γεγονός. Το 2007 μας αποχαιρετάει κι εμείς ετοιμαζόμαστε με τα καλά μας ρούχα, ντυμένοι, στολισμένοι, χτενισμένοι να υποδεχτούμε τη νέα χρονιά, μπας και αλλάξει λίγο το γούρι μας…

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή: ήταν μια γεμάτη χρονιά!

Για μένα ξεκίνησε ήσυχα κι ελπιδοφόρα για ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον, με διάβασμα για τον Α.Σ.Ε.Π., κι επαγγελματικό άγχος. Κάπως έτσι κύλησε ο Ιανουάριος.

Μετά λίγο οι απόκριες, λίγο το παιχνίδι του «κρυμμένου θησαυρού» του Δήμου Ηρακλείου, λίγο το πολυπόθητο ταξιδάκι στη συμπρωτεύουσα με φίλους καλούς κι αγαπημένους, ξεκουράστηκα αρκετά και γέμισα μπαταρίες για αυτά που θα ερχόντουσαν και δε γνώριζα ακόμα.

Στη συνέχεια μαζί με τα πρώτους μου μαθητές, εντάσσονται στο πρόγραμμα και τα πρώτα μαθήματα οδήγησης (τελικά μου πήρε παραπάνω χρόνο από όσο υπολόγιζα) με τρελό ενθουσιασμό και για τα δύο.

Το καλοκαίρι το υποδεχτήκαμε με πλούσιες αναμνήσεις κι έντονα συναισθήματα. Διέξοδος εκτόνωσης: εργασιοθεραπεία! Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος και Σεπτέμβρης! Οι μήνες αυτοί κύλησαν με τη εμένα να τρέχω να καλύψω υποχρεώσεις που επέλεξα να δημιουργήσω. (για την ιστορία να αναφέρω τα πρωινά σεμινάριο ή πρακτική, τα βράδια δουλεία, τα Σάββατα αργάμιση κανένα ποτό, όσο άντεχα και τις Κυριακές κανένα μπάνιο στη θάλασσα ). Και όμως δεν γκρίνιαζα και δεν κουραζόμουν. Αν είχε κι άλλες ώρες θα τις αξιοποιούσα. Η κούραση όμως βγήκε με νεύρα κι ένταση αργότερα. Τους επόμενους μήνες… Δυστυχώς όμως το καλοκαίρι δεν ήταν μόνο αυτά. Μια σειρά από «περίεργες» συμπτώσεις έκαναν την Ελλάδα κάρβουνο, μαύρισαν τον ουρανό μας, σκότωσαν τη ζωή, το οξυγόνο και την ελπίδα για ένα πιο καθαρό μέλλον. Μαζί με αυτά και τον Ηρακλή, που ελπίζω να βρίσκεται πλέον σε έναν καλύτερο κόσμο.

Μια αποτυχία για ένα μεταπτυχιακό σημάδεψε τον Οκτώβρη. Ευτυχώς κατάφερα να ορθοποδήσω γρήγορα και να επιβεβαιώσω για άλλη μια φορά τη διαφθορά και την αναξιοκρατία στα κρατικά πανεπιστήμια, ιδιαίτερα στο θέμα των μεταπτυχιακών. Και δυστυχώς πλέον το παραδέχονται και άτομα εκ των έσω…

Παρηγοριά, ελπίδα και στήριγμα δίνουν οι μαθητές που φέτος πολλαπλασιάστηκαν και φτάνουν τους 7 (ζωή να έχουν)!!

Ο Νοέμβρης με βρίσκει να πραγματοποιώ δύο ακόμα επιθυμίες μου! Συνεχίζω επιτέλους τα μαθήματα νοηματικής που είχα σταματήσει τα τελευταία χρόνια και καταφέρνω να γραφτώ γυμναστήριο. Επίσης αποκτώ πλέον το δικό μου στέκι! Ένα μικρό μπαράκι στο κέντρο της πόλης με αγαπημένες μελωδίες. (Με έμαθαν κι εκεί, όπως ήταν αναμενόμενο! ;) )Ξαφνικά η ζωή μπαίνει σε ένα ρυθμό στο Ηράκλειο και πάνω που σκεφτόμουν για πρωινή εργασία, μια ευχάριστη έκπληξη ήταν μια σύμβαση έργου στο αντικείμενο μου.

Τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημη χρονιά. Σ’ εμένα πρόσφερε εμπειρίες και σε μεγάλο βαθμό αυτογνωσία. Αν πρέπει όμως να ευχαριστήσω το γέρο χρόνο για κάτι, αυτό θα ήταν για την υγεία που δεν μας στέρησε (οι μικροπεριπέτειες του παππού ευτυχώς υποχώρησαν γρήγορα).

Κι αυτή είναι και η ευχή μου για τη νέα χρονιά: υγεία για τους ανθρώπους που αγαπώ κι εκτιμώ και ίσως ένα κουτί με καλή τύχη σε όλα τα επίπεδα… γιατί η προηγούμενη χρονιά το ξέχασε.

Καλή χρονιά λοιπόν, γεμάτη, ελπίζω, με μουσική!

"Πάει ο παλιός ο χρόνος

Ας γιορτάσουμε παιδιά.."

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Άγιε Βασίλη,

Αν και δεν σου έγραφα γράμματα σαν κοριτσάκι, αποφάσισα να κάνω τώρα μια προσπάθεια, μήπως και με τη δική σου βοήθεια μας «μπει πιο καλά η νέα χρονιά», γιατί η προηγούμενη… μάλλον μας την έκανε…

Για το 2008 δεν θέλω να μου φέρεις ειδήσεις για θανάτους, τουλάχιστον όχι νέων ανθρώπων από ασθένεια, ουσίες ή/ και ατυχήματα. Δεν θέλω άλλη φωτιά κι άλλο πόλεμο, ούτε άλλους ανεύθυνους πολιτικούς. Δεν θέλω έναν κόσμο που βασιλεύουν τα σκουπίδια, τα μέσα, η διαφθορά, και για να επιβιώσεις πρέπει να κοιτάς μόνο την πάρτη σου…

Άγιε μου Βασίλη θέλω φέτος την πρωτοχρονιά ένα αλλιώτικο δώρο. Θέλω έναν αλλιώτικο κόσμο. Θέλω ταξίδια της ψυχής , του μυαλού και του σώματος. Θέλω ελπίδα, ισότητα και δικαιοσύνη. Θέλω να μπορώ α ονειρεύομαι χωρίς να φοβάμαι μην γκρεμιστώ.

Και κάτι πιο προσωπικό… θέλω μια χρονιά γεμάτη μουσική και δημιουργικότητα, πλαισιωμένη από καλούς φίλους. Ζητάω πολλά??

Άραγε αν όλοι μαζί κάνουμε την ίδια ευχή φέτος θα πιάσει??

Σε χαιρετώ με προσμονή κι ελπίδα

Alma Libre

Αδράξτε τη μέρα!

Έτσι απλά, «έτσι ξαφνικά» που λέει και ο δημοφιλής καλλιτέχνης, μετά από ένα ψυχολογικό σοκ οφείλω να ομολογήσω, αποφάσισα να «αδράξω τη μέρα…» να ζω και αν απολαμβάνω τις μέρες μου με τις υποχρεώσεις, τις δυσκολίες, τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα που μπορεί να κρύβουν.

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου σεβασμό και μια ζωή «καλή» όσο δυνατόν χωρίς άγχος και γεμάτη με δραστηριότητες που με γεμίζουν με τον α ή β τρόπο… το πόσο θα καταφέρω να κρατηθώ στον κόσμο αυτό που χτίζω δεν το ξέρω. Ξέρω σίγουρα πως 4 μέρες τώρα νιώθω πιο ήρεμος άνθρωπος, όσο κι αν καταβάλουν πολλοί σοβαρές προσπάθειες να με ρίξουν. Δεν τους αδικώ. Δεν έχω συνηθίσει τους γύρω μου σε ψύχραιμες και χαλαρές συμπεριφορές. Καλώς ή κακώς… θα δείξει…

«αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα»

Ήταν όνειρο… !

Αχ πώς να το εκφράσω?? Ήταν όνειρο! Ένα πραγματικό όνειρο!

Σήμερα το πρωί, κάπου ανάμεσα στα ξυπνητήρια, είδα ίσως το πιο γλυκό όνειρο που έχω δει ποτέ! Για την ακρίβεια ξύπνησα τόσο γλυκά και ήρεμα που απλά δεν με ένοιαζε να σηκωθώ αμέσως από το κρεβάτι! Λίγα δευτερόλεπτα ονείρου ήταν αρκετά! Δεν έχει σημασία το τι είδα, αλλά το πόσο έντονη ήταν η αίσθησή του!

Τόσο έντονη που κατάφερε να αντικρούσει το νευρικό τηλεφώνημα που έλαβα για το αργοπορημένο ξύπνημα, τη βόλτα στο κέντρο του Ηρακλείου (πρωί Δευτέρας για δουλειές που τελικά δεν έγιναν), την ουρά στο πολυκατάστημα παιχνιδιών (έχω και εορτάζοντες μαθητές! Να τους χαίρομαι!), τις επαναληπτικές ασκήσεις αρχαίων, τις 4 ώρες μάθημα, τη 1 ώρα γυμναστική με μισή ώρα διάδρομο, τον αδερφό μου σε προετοιμασία της τελευταίας στιγμής για διαγώνισμα ( ναι λοιπόν και εκεί κατάφερα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου!!) και συνεχίζω… Μου έχουν μείνει ακόμα κάτι ασκήσεις να αρχαία να φτιάξω. ;)

Είναι απίστευτο πόση δύναμη μπορεί να δώσει μια τέτοια αίσθηση!

FW MESSAGES!

Τις προάλλες έλαβα άλλο ένα ενδιαφέρον e-mail αναφορικά με τα forward e-mails, το οποίο εξηγεί και διευκρινίζει αν, γιατί και πότε πρέπει ή δεν πρέπει να προωθούμε τα e-mails που δεχόμαστε καθημερινά.

Προσωπικά επέλεξα να μην το προωθήσω αλλά απλώς να το δημοσιεύσω:

«Σας παρακαλώ σταματήστε να προωθείτε αλυσιδωτά e -mails στους φίλους σας.
Απλώς σταματήστε, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνετε το γιατί.

Αν παρόλα αυτά, θέλετε να μάθετε περισσότερα για το θέμα, διαβάστε το παρακάτω κείμενο. Σας αφορά άμεσα.

Εντάξει, τώρα που έχω την προσοχή σας, μπορώ να σας εξηγήσω περισσότερα. Σίγουρα έχετε λάβει κατά το παρελθόν e-mails τα οποία περιείχαν κάποια από τις παρακάτω φράσεις:

1. Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους και η Microsoft θα το ανιχνεύσει και θα σου στείλει 1000 δολάρια στον λογαριασμό σου.
2. Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους για να έχεις καλή τύχη. Ένας που δεν το έστειλε, πέθανε μετά από 7 ημέρες.
3. Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους γιατί το παιδάκι μου πάσχει από καρκίνο. Η AOL για κάθε e -mail που στέλνεις εσύ και οι φίλοι σου θα δίνει 5 cents για τη θεραπεία του παιδιού.
4. Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους για να ενημερωθούν για τον νέο ιό που κατακλύζει το internet.
5. Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους. Οι πρώτοι 50 που θα το λάβουν, θα κερδίσουν ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια από την ΝΙΚΕ.

…και διάφορα άλλα τέτοια. Παρατηρήστε ότι όλες οι παραπάνω φράσεις (σε όποια γλώσσα κι αν είναι γραμμένες στο e-mail που θα λάβετε) εμπεριέχουν την πρόταση «στείλε αυτό το e -mail σε όλους σου τους φίλους» η οποία σχεδόν πάντα ακολουθείται από κάτι θετικό, είτε πρόκειται για χρηματική απολαβή, είτε για δώρο, είτε απλά για καλή τύχη.

Όλοι οι χρήστες που λαμβάνουν τέτοια e -mails (αλυσιδωτά e-mails ή chain mails) έχουν δύο επιλογές. Ή να τα αγνοήσουν ή να κάνουν αυτό που τους ζητάει το μήνυμα. Και επειδή συνήθως αυτό που ζητάει το μήνυμα είναι κάτι τόσο απλό, όσο το να πατήσουν 2 clicks, απλώς το κάνουν. Χωρίς να το σκεφτούν. Χωρίς να σκεφτούν καν το κατά πόσο αυτό που αναφέρει το μήνυμα έχει έστω και την παραμικρή δόση αληθείας. Απλώς το κάνουν. Αγνοώντας όμως όλες τις δυσάρεστες συνέπειες που αυτό επιφέρει.

Πρόθεσή μου δεν είναι ούτε να σας αγχώσω, ούτε να δαιμονοποιήσω τις καταστάσεις. Θα σας εξηγήσω όμως με απλά λόγια α) γιατί συμβαίνει αυτό και β) γιατί δεν πρέπει να το κάνετε. Τόσο απλά.

Ας πούμε λοιπόν μερικές αλήθειες:

• Δεν υπάρχει κανένα σύστημα εντοπισμού των e-mails σήμερα παγκοσμίως.

Όταν κάποιο e -mail ισχυρίζεται ότι η Χ εταιρία εντοπίζει τα e-mails που στέλνονται ή προωθούνται στο internet με σκοπό να σας αποδώσει χρήματα, δώρα ή να βοηθήσει για κάποιον κοινωφελή σκοπό, απλώς λέει ψέματα. Μάλιστα λέει τόσο τραγικά ψέματα που, εμείς που ασχολούμαστε με την πληροφορική, κρατάμε κάθε φορά τις κοιλιές μας από τα γέλια – όχι γι' αυτούς που τα γράφουν, αλλά γι' αυτούς που τα πιστεύουν. Εσάς δηλαδή. Μάθετε λοιπόν ότι είναι τεχνικώς αδύνατον (λόγω της φύσης του ίδιου του internet) να εντοπιστεί ο αριθμός αυτών των μηνυμάτων που στέλνει ο ένας στον άλλο. Απλώς δε γίνεται. Όχι από τις εταιρίες, ούτε καν από τις κυβερνήσεις, τον στρατό ή τους εξωγήινους. Δεν γίνεται. Σας κοροϊδεύουν. Ακόμη κι αν ένα τέτοιο σύστημα υπήρχε, ποιος αφελής πιστεύει ότι μια εταιρία θα το κοινοποιούσε τόσο απλά δημοσίως, χωρίς να της επιτεθεί το σύμπαν για παραβίαση προσωπικών δεδομένων; Σκεφθείτε το λίγο.

• Κανείς δε σκορπάει τα χρήματά του στο internet.

Αλήθεια, σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσατε να κερδίσετε έστω και 1 cent από τα μηνύματα που προωθείτε στους φίλους σας; Ακόμη κι αν κάποια από αυτά περιέχουν αναφορές ότι ο Μήτσος κέρδισε 1000 ευρώ και η Κούλα που δεν το πίστευε στην αρχή, έλαβε μια επιταγή με 783 ευρώ, αποσκοπούν απλώς στο να γίνουν πιο δελεαστικά και να σας πείσουν να πράξετε κι εσείς το ίδιο. Κανείς δεν έχει λάβει το παραμικρό ποτέ από αυτά τα e- mails και ούτε πρόκειται, σας διαβεβαιώ γι' αυτό.

Ε, τότε ποιος τα οργανώνει όλα αυτά; Πού αποσκοπούν;

Εδώ είναι και το ζουμί της υπόθεσης. Παρατηρήστε λίγο καλύτερα αυτά τα μηνύματα που τυχόν έχουν ξεμείνει στο mailbox σας. Αν τα ανοίξετε, θα δείτε ότι περιέχουν μέσα ένα σωρό διευθύνσεις e-mail . Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά όταν προωθείτε ένα μήνυμα, τις περισσότερες φορές οι προηγούμενες διευθύνσεις e-mail «ξεμένουν» είτε μέσα σ' αυτό, είτε στο πεδίο «Προς» του μηνύματος. Σε ένα τυχαίο αντίστοιχο μήνυμα που μου έστειλαν πριν από λίγο, υπάρχουν μέσα πάνω από 1000 πραγματικές διευθύνσεις e- mail ανυποψίαστων ανθρώπων στους οποίους κάποιος «φίλος» έστειλε αυτό το μήνυμα. Αν ένας από αυτούς προωθήσει το μήνυμα, χωρίς να καθαρίσει τις προηγούμενες διευθύνσεις, όλες αυτές (μαζί και η δική μου που δεν έστειλα τίποτα σε κανέναν) θα φτάσουν σε κάποιον άλλον, ο οποίος με τη σειρά του θα τις στείλει σε κάποιον άλλον και πάει λέγοντας. Για να το πούμε με απλά μαθηματικά, αν κάποιος συντάξει ένα e- mail και το στείλει σε 100 ανθρώπους, ένας από τους 100 το στείλει σε άλλους 100 και ένας από αυτούς σε άλλους 100, μέσα στο e-mail αυτό θα έχουν μαζευτεί πολύ εύκολα 300 διευθύνσεις e-mail μόνο με 3 αποστολές. Γεωμετρικά, οι διευθύνσεις αυτές καταλήγουν να είναι άπειρες…

Αυτό είναι και το μυστικό αυτών των μηνυμάτων. Συλλέγουν διευθύνσεις e-mail. Και όχι απλές διευθύνσεις. Πραγματικές διευθύνσεις, πραγματικών ανθρώπων που ανοίγουν το mailbox τους κάθε ημέρα. Αυτό, όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, έχει μεγάλη αξία για κάποιους στο internet και μεταφράζεται σε μετρητά. Μετρητά που δεν φτάνουν ποτέ στην τσέπη σας όμως.

Αυτό που θα φτάσει σε εσάς με αυτή τη διαδικασία, θα είναι περισσότερα spam e- mails. Διαφημιστικά μηνύματα πορνογραφικού περιεχομένου, αγοράς ναρκωτικών, Viagra, μηνύματα που περιέχουν ιούς (που σκοπό έχουν συνήθως να συλλέξουν ΟΛΕΣ τις διευθύνσεις e-mail από τα μηνύματά σας και να τις προωθήσουν πίσω στους spammers) και ένα σωρό άλλα τα οποία θα απορείτε είτε από ποιόν τα λάβατε είτε για το πού βρήκε τη διεύθυνσή σας και σας τα έστειλε. Πολύ απλά η e-mail διεύθυνσή σας που συλλέχθηκε από ένα τέτοιο αλυσιδωτό e -mail στο παρελθόν, πουλήθηκε μαζί με εκατοντάδες άλλες σε κάποια εταιρία που κάνει αυτή τη δουλειά: στέλνει διαφημιστικά e -mails. Όσο ανόητο κι αν σας ακούγεται, όταν τα διαφημιστικά e-mails σήμερα ξεπερνούν τα 83 δισεκατομμύρια ετησίως, ακόμη κι αν ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού εξαπατάται από αυτά, ο τζίρος είναι σημαντικός. Για κάτι που δεν έχει κόστος (όπως τα e- mails) τα κέρδη είναι πραγματικά τεράστια, δε νομίζετε;

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα προωθήσετε ένα παρόμοιο e -mail σκεφθείτε το καλά. Και αν αποφασίσετε παρόλα αυτά να το κάνετε, για τους δικούς σας λόγους, βεβαιωθείτε ότι αφιερώσατε 4 δευτερόλεπτα για να σβήσετε από το σώμα του μηνύματος όλες τις περιττές διευθύνσεις e-mail που περιείχε από τον προηγούμενο αποστολέα.

Τη διαφορά θα τη δείτε στο mailbox σας με τον καιρό.

Ελπίζω να μην σας κούρασα,

Κωνσταντίνος Τζανίδης
IT Manager
http://wizy.blogspot.com

Υ.Γ. Παραβαίνοντας την προτροπή του e -mail μου, σας συστήνω να ενημερώσετε τους φίλους σας σχετικά με αυτό προωθώντας το e- mail κυρίως σε όσους σας έχουν ενοχλήσει κατά καιρούς με άσκοπα μηνύματα. Απλώς κάντε το σωστά, σύμφωνα με τις συμβουλές της τελευταίας παραγράφου. Όσοι θέλετε να διαβάσετε περισσότερα σχόλια πάνω σε πραγματικά παραδείγματα σχετικά με το θέμα, επισκευθείτε τις σελίδες http://www.snopes.com/inboxer/nothing/billgate.asp και http://en.wikipedia.org/wiki/Chain_e-mail .»

Ένα post διαφορετικό από τα άλλα

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έλαβα το παρακάτω fw e-mail. Ομολογώ πως δε με άφησε στιγμή ασυγκίνητη αλλά η ιδέα της δημοσίευσης δεν ήταν δική μου. (Η φωτογραφία άνωθεν τραβήχτηκε από τον ηθικό αυτουργό της παρούσας δημοσίευσης).

Το έστειλε ξανά ένας φίλος, κι ελπίζουμε να περάσει το μήνυμα και να η θρηνήσουμε άλλα θύματα στην άσφαλτο από απροσεξία, αλκοόλ ή κεκτημένη ταχύτητα.

«μαμά βγήκα με τους φίλους μου.. Πήγα σε ένα πάρτι και θυμήθηκα αυτό που μου είχες πει, να μην πιω αλκοόλ.. Μου είχες ζητήσει να μην πιω επειδή έπρεπε να οδηγήσω μετά, έτσι ήπια ένα αναψυκτικό. Ήμουν υπερήφανη για' μένα γιατί είχα ακούσει αυτό που τόσο γλυκά με είχες συμβουλέψει πριν φύγω, να μην πιω αν έπρεπε να οδηγήσω, σε αντίθεση με αυτό που μου έλεγαν οι φίλοι μου.. Έκανα τη σωστή επιλογή, η συμβουλή σου ήταν σωστή. Όταν το πάρτι τελείωσε όλοι μπήκαν στα αυτοκίνητα τους χωρίς να είναι σε θέση να οδηγήσουν. Εγώ πήρα το αμάξι μου, ήμουν σίγουρη ότι ήμουν καθαρή. Δε μπορούσα να φανταστώ αυτό που με περίμενε.... Τώρα είμαι εδώ ξαπλωμένη στην άσφαλτο και ακούω έναν αστυνομικό να λέει "το παιδί που προκάλεσε το ατύχημα ήταν μεθυσμένο".. Μαμά η φωνή του ακούγεται τόσο μακρινή.... Το αίμα μου είναι παντού στην άσφαλτο και εγώ προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να μην κλάψω. Ακούω τους γιατρούς να λένε ότι αυτή η κοπέλα δε θα τα καταφέρει. Είμαι σίγουρη ότι το άλλο παιδί που οδηγούσε δεν το είχε καν σκεφτεί όταν έτρεχε τόσο πολύ. Στο τέλος, αυτός είχε αποφασίσει να πιει και εγώ πρέπει να πεθάνω.. Γιατί το κάνουν αυτό μαμά; αφού ξέρουν ότι θα καταστρέψουν ζωές.. Ο πόνος που νιώθω είναι σαν να με καρφώνουν χιλιάδες μαχαιριά. Πες στην αδελφή μου να μην φοβηθεί, στον μπαμπά να είναι δυνατός.. Κάποιος έπρεπε να πει σε αυτό το παιδί ότι δεν έπρεπε να πιει αν θα οδηγούσε. Ίσως αν του το έλεγαν οι δικοί του όπως έκανες εσύ, τώρα να ήμουν ζωντανή... Η ανάσα μου γίνεται ολοένα και πιο αδύνατη και αρχίζω να φοβάμαι μαμά....αυτές είναι οι τελευταίες μου στιγμές και είμαι τόσο απελπισμένη....θα ήθελα να σε αγκαλιάσω μαμά....και να σου πω πόσο σε αγαπάω....σε αγαπάω μαμά....αντίο.... Αυτές οι λέξεις γράφτηκαν από μια δημοσιογράφο που ήταν παρών σε ένα δυστύχημα. Η κοπέλα ενώ πέθαινε ψιθύριζε αυτές τις λέξεις. Αν αυτό το μήνυμα έφτασε σε 'σενα και το διαγράψεις, χάνεις την ευκαιρία ακόμα κι αν δε πίνεις να δώσεις στους άλλους να καταλάβουν ότι και η δική σου ζωή κινδυνεύει... Αυτή η μικρή χειρονομία μπορεί να κάνει τη διάφορα... Ευχαριστώ...»

ένα ακόμα τραγούδι - ταξίδι!

Πάμε να φύγουμε

"Πάμε να φύγουμε απ' αυτή την πόλη
όλα ξηλώθηκαν μείναμε μοναχοί
άνθρωποι σπίτια και φωνές
κάνουν κομμάτια το μυαλό μου
βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές
που μόλις και διακρίνονται στο γύρω

Oλα περνούν σαν αστραπή
κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή μου
μπερδεύτηκε το αύριο με το χθές
οτι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή μου"

Στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Πρώτη βόλτα!!

Έγινε κι αυτό! Πήγα επιτέλους την πρώτη μου βόλτα με το αυτοκίνητο την Κυριακή 11/11!

Βέβαια οι εντυπώσεις δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντικές σαν νέα οδηγός, αλλά ας είναι καλά ένας καλός λύκος –φίλος από τη θέση του συνοδηγού που δεν άφησε να κουτουλήσω κανένα άλλο όχημα…

Παρόλο τον ενθουσιασμό και την ποθητή ελευθερία που δίνει το δίπλωμα οδήγησης, φοβάμαι πως θα αργήσω πολύ να το αξιοποιήσω όπως θα ήθελα…

Μέχρι τότε προσοχή… ενίοτε κυκλοφορεί κίνδυνος στους δρόμους του νησιού!

στοιχειωμένες σκέψεις

Τι παθαίνεις όταν τα όνειρά σου μπλέκονται με τα πρέπει σου;

Κι όταν οι προτεραιότητές σου ανακατεύονται μεταξύ τους και στη μέση μπαίνουν οι ανέσεις και άλλα πιο μοναχικά όνειρα;

Όλο το οικοδόμημα φαντάζει σαν σπίτι στοιχειωμένο από λογιών λογιών στοιχειά και σκέψεις… κι όλες ανταγωνίζονται ποια θα σε κερδίσει…

Κι εσύ άγεσαι και φέρεσαι μέσα στα δικά σου στοιχειά, στις δικές σου σκέψεις.

Φερέφωνο άλλοτε του σήμερα κι άλλοτε του χθες. Φερέφωνο του εαυτού σου μέσα στο χρόνο.

Εσύ που αλλάζεις μέρα με τη μέρα… και κάθε σου αλλαγή σε τρομάζει περισσότερο.

Εσύ που κάποτε έβαζες την καλή παρέα πάνω απ’ όλα, δεσμούς, οικογένεια, λεφτά… τώρα εσύ πασχίζεις να μαζέψεις φράγκα για να φύγεις… μάλλον για να μπορείς να φεύγεις και να χάνεσαι στη μοναξιά σου.

Τραγικό δεν είναι;

Ευτυχώς υπάρχει μια κοινή συνισταμένη, η θάλασσα. Πάντα εκεί γαλάζια κι απέραντη, σαν φόντο και σαν πρωταγωνίστρια σε κάθε παρελθόν, στο παρόν και ελπίζεις και στο μέλλον!

«είναι γεμάτη η σκέψη μου με χρώματα δικά σου

κι ας λείπει από το χάρτη μου κι η λύπη κι η χαρά σου»

Μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας… άλλο ένα ταξίδι

Σε ένα κεντρικό καφέ της πόλης απόψε ταξίδεψα. Έτσι μαγικά ένιωσα να φεύγω από το σκαμπό, να χάνομαι στο πέτρινο décor και να ταξιδεύω στους ήχους της μουσικής, όχι κοντά, αλλά όχι πολύ μακριά… κάπου «μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας»!

Είναι φανταστικά απίστευτο πόσο και πως μπορεί η μουσική να μεταβάλλει τη διάθεση, να ταξιδέψει την ψυχή, να ρίξει ή ανεβάσει το κλίμα.

Δυστυχώς όμως ο παράδεισος αυτός ταξιδεύει μόνο με ήχο και φαντασία κι όχι μέσα από εικόνα και κείμενο (προς το παρόν τους μόνους τρόπους έκφρασης :( ). Θα προσπαθήσω όμως έστω κι έτσι να αποτυπώσω τα ταξίδια μου!

Καλά μας ταξίδια λοιπόν!

Τα χειμωνιάτικα!

Σιγά σιγά με τις πρώτες βροχές, τα πρώτα κρύα και τη γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου, η ατμόσφαιρα σχεδόν επιβάλλει να φοράμε ζακέτες, μπουφάν και γιατί όχι τα πρώτα χειμωνιάτικα ρούχα.

Μπήκα λοιπόν κι εγώ σήμερα στη διαδικασία να αντικαταστήσω τα περισσότερα καλοκαιρινά λεπτά ρούχα της ντουλάπας μου με τα ζεστά πουλοβεράκια μου και τα χειμωνιάτικα. Και μέσα στην αναμπουμπούλα του δωματίου, και τον πανικό να χωρέσουν τα ρούχα σε πατάρι και ντουλάπα, μια μελαγχολία συνοδεύει τις βαλίτσες μου.

Η μελαγχολία αφορά το καλοκαίρι που πέρασε με αφορμή τα ρούχα που το συνόδεψαν. Ήταν γεμάτο καλοκαίρι, με πολλή δουλειά, λίγα μπάνια, αρκετές βόλτες, καλοκαιρινές βραδιές στα μπαράκια, βραδινά τσιγάρα στη βεράντα παρέα με μουσική, βραδινά τηλέφωνα με φίλους, πρωινά καφεδάκια με φίλες, μαγικές συναυλίες (λίγες κι αξιόλογες), ηλιοθεραπεία παρέα με βιβλία και μουσική στις παραλίες του νησιού και τόσα άλλα.. ένα πλήρες καλοκαίρι μπορώ να πω. Κι όλα αυτά βγήκαν ξαφνικά μέσα από ένα σωρό με ρούχα... φοβερό δεν είναι?

Κι όλα αυτά τώρα τα οργανώνω σε βαλίτσες και κούτες, σε θαλάμους στον ουρανό των αναμνήσεων. Αποχαιρετώ το καλοκαίρι, κι ελπίζω ο χειμώνας που ξεκινά να είναι το ίδιο πλήρης και γεμάτος. Ίσως βέβαια απουσιάζουν οι βόλτες στον ήλιο και τη θάλασσα και τα μουσικά τσιγάρα στη βεράντα. αλλά ελπίζω σε καλή παρέα, άπλετη μουσική, ενασχολήσεις με ότι μου στέρησε το φορτωμένο πρόγραμμα ως τώρα και ίσως κάποια ταξίδια σε αγαπημένους φίλους «ζεστούς» προορισμούς!

«Εμείς τα δύσκολα τα λύνουμε νυχτιάτικα
Εμείς αλλάζουμε αγάπες Κυριακάτικα
Εμείς φοράμε το χειμώνα ανοιξιάτικα... ανοιξιάτικα»

Καλό χειμώνα να έχουμε!

Καλό χειμώνα!

Πάει καιρός… όπως λέει και το τραγούδι :

«Πάει καιρός που σβήνω το φως
και σου ζητώ σ' ένα όνειρο μέσα να μπεις να σε δω
Μα δε μπορώ να κοιμηθώ
γιατί φοβάμαι μη τύχει εσένα να ονειρευτώ»

Μετά από τόσο μεγάλη απουσία, δεν θα μπορούσα παρά να έχω μια μουσική επιστροφή.

Αλλάζουν οι καταστάσεις, αλλάζουν οι εποχές κι εμείς στη μέση να κρατάμε ισορροπίες και να αναπροσαρμόζουμε τις προτεραιότητές μας. Φαίνεται πως οι δικές μου επιλογές με κράτησαν για λίγο μακριά.

Επέστρεψα όμως με ένα πνεύμα πιο ελεύθερο, μια ζωντανή «alma libre» για μια χρονιά ελπίζω λίγο καλύτερη από την προηγούμενη... ;)

Μαζί μου έφερα νεράιδες του καλοκαιριού να κουβαλούν τις μνήμες και να φροντίζουν να μη στερεύει η έμπνευση και η μουσική στο δικό μου παράδεισο το φετινό χειμώνα.

Καλό μας ταξίδι!

«Φθινόπωρο στον έρωτα απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός το χώμα το βρεγμένο
σα κάρβουνο αναμμένο η ομορφιά πονά

Φιλί γυρεύω του ουρανού κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει αν έρθεις μην αργείς

Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρω στο φως»

Φωτιά στα μπατζάκια μας!

Γιατί εμείς οι άνθρωποι να φθείρουμε και να καταστρέφουμε ότι μας λυτρώνει;

Γιατί κάθε καλοκαίρι πρώτο θέμα στις ειδήσεις να βρίσκεται η εξέλιξη της πυρκαγιάς;

Γιατί κάθε άνοιξη να γίνονται έργα για την πρόληψη πυρκαγιάς και κάθε καλοκαίρι να αποδεικνύονται ανεπαρκή;

Γιατί πρέπει κάθε καλοκαίρι μαζί με τη ζέστη του καύσωνα να εισπνέουμε και καπνό από το πλησιέστερο άλσος;

Γιατί κάθε καλοκαίρι να μαθαίνουμε για θανάτους άτυχων πυροσβεστών στο καθήκον και ανήμπορων ηλικιωμένων από τη θερμοπληξία;

Φαίνονται άσχετα μεταξύ τους όλα αυτά, αλλά στα μάτια μου δεν είναι. Αν κάψεις τα δέντρα, πηγή δροσιάς, οξυγόνου και βασικό μέσο στη διατήρηση της ισορροπίας αυτού του πλανήτη, πως αν μην αλλοιωθεί η ατμόσφαιρά, πως να μην υπάρξουν ακραία καιρικά φαινόμενα, πως αν μην γίνουν πλημμύρες το χειμώνα και καύσωνες το καλοκαίρι… και ύστερα φταίει ο καύσωνας, η βροχή, η κυβέρνηση… όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς. Τραγικό δεν είναι;

Γιατί παρόλη την κατάντια μας συνεχίζουμε να πετάμε ανάμενα τσιγάρα έξω από το αυτοκίνητο; Γιατί συνεχίζουμε να ανάβουμε φωτιές ανεξέλεγκτα έτσι για ατμόσφαιρα… ή για να εξαφανίσουμε τα σκουπίδια που βαριόμαστε να πετάξουμε;

Αν αυτό δεν είναι κατάντια, ντροπή και αίσχος για τη χώρα που υποτίθεται γέννησε τον πολιτισμό και τις επιστήμες, τότε τι είναι;

Γιατί ενώ όλοι μας να κατακρίνουμε αυτήν την κατάσταση, δεν κάνουμε κάτι να την αλλάξουμε;

Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο… σήμερα άκουσα έναν ραδιοφωνικό παραγωγό να σχολιάζει με αφορμή την τοπική επικαιρότητα «…όσα πεύκα δεν κάηκαν, κόπηκαν…».

Δεν ξέρω αν πίσω από όλα αυτά κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες, οικονομικά οφέλη, ή όπως λένε «η απώτερη εξυπηρέτηση και βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών».

Δεν ξέρω ακόμα αν πρέπει αν κάνουμε λόγο για ακραία καιρικά φαινόμενα ή τραγικά συμβάντα. Στα δικά μου μάτια όλα είναι φαύλος κύκλος. Κι όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, είναι οι τραγικές συνέπειες των δικών μας «σοφών κι ευρηματικών πράξεων». Αν εσύ επιλέγεις έναν τέτοιο αργό θάνατο, εγώ αρνούμαι, αντιστέκομαι.

Σκέψεις μπερδεμένες, νευρικές, με ένταση και θυμό. Φαινομενικά αλλοπρόσαλλες κι όμως τόσο δυνατές που δεν χωρούν πια μέσα μου.
Δεν είναι αυτός ο κόσμος που ονειρεύτηκα να ζήσω. Και ξέρω καλά πως αν καθένας από εμάς άλλαζε λίγο τη συμπεριφορά του απέναντι στο ευρύτερο σπίτι του ο κόσμος θα άλλαζε από αύριο το πρωί.

"What should I do I'm just a little baby
What if the lights go out and maybe
And then the wind just starts to moan
Outside the door he followed me home

Well goodnight moon
I want the sun
If it's not here soon
I might be done
No it won't be too soon 'til I say Goodnight moon"

Tο βάζο του γλυκού, oι δυο κούπες και ο καφες

Όταν τα θέματα και οι υποθέσεις της καθημερινότητας της ζωής σας γίνουν τόσα πολλά που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, να θυμηθείτε το βάζο του γλυκού, τις δυο κούπες και τον καφε.

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα.

Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.

Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.

Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις.

Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.

Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.

Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.

«Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα να χαθούν, αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας. Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι. Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα.

Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα. Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια. Τα υπόλοιπα είναι άμμος».

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές.

Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο»

Όχι δεν είναι δικό μου. Το διάβασα όμως κάπου καιμε ενθουσιάσε.Θα ήθελα λοιπόν να το μοιραστώ μέσα από τον προσωπικό μου χώρο.

Ωραία χρόνια τότε…

Με αφορμή μια έξοδο που προγραμματίζαμε με μια καλή φίλη μέρες πριν, ήρθε στο μυαλό μου σαν ανάμνηση η αίσθηση που είχα στο σχολείο... τότε που περίμενα ένα Σάββατο του μήνα να βγω με τις ξαδέρφες ή τις φίλες μου… κι αργότερα ένα Σάββατο απόγευμα ή μια Παρασκευή μετά το μάθημα για να δω το αγόρι μου… Όλη η εβδομάδα περνούσε με την έγνοια και τον ενθουσιασμό του 14χρονου για τη βόλτα, το φλερτ, τον καφέ, τα … goody’s...

Ωραία χρόνια τότε!

Δεν πάνε πολλά χρόνια αλλά νιώθω να πέρασε αιώνας… πλέον δεν ενθουσιάζομαι με την έξοδο του Σαββατόβραδου (τουλάχιστον μέχρι τις 28/07 που ετοιμαζόμουν για τον εν λόγω Σαββατόβραδο)!

Το σαββατόβραδο ήρθε και πέρασε.. και εγώ το υποδέχτηκα με τον ενθουσιασμό του μικρού κοριτσιού - άσχετα αν η έκβασή του δεν ήταν η αναμενόμενη.

Ήταν εκείνο το σαββατόβραδο που αποφάσισα να προσπαθώ και να απολαμβάνω κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή αυτής της ζωής, που τελικά είναι τόσο μικρή και τόσο απρόβλεπτη. Αξίζει νομίζω να κάνουμε τις στιγμές μοναδικές και να ενθουσιαζόμαστε και για τα μικρά πράγματα!

Στον Ηρακλή, που ελπίζω να έζησε τη σύντομη ζωή του με ενθουσιασμό!

Ελληνικά νοσοκομεία 2 και έλληνες γιατροί

Και το πάρτι στα ελληνικά νοσοκομεία με τους έλληνες γιατρούς συνεχίζεται…

Η ίδια κοπέλα (βλέπε προηγούμενο post) επισκέφτηκε σήμερα τον εν λόγω νοσοκομείο για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

Αφού ταλαιπωρήθηκε για 5 ώρες, τελικά έπρεπε να πάρει τηλέφωνο τον εν λόγω γιατρό, να βεβαιώσει ότι είναι απέξω για να την δεχτεί. Και στο τηλέφωνο ανάβει το γλέντι όταν ο γιατρός τη ρωτάει την καταγωγή της. Έκπληκτη η κοπέλα απαντάει την περιοχή του Ηρακλείου που γεννήθηκε και συμπληρώνει ότι δεν καταλαβαίνει τι σχέση έχει αυτό: «Δηλαδή αν ήμουν Ρουμάνα ή Αλβανίδα δεν θα με δεχόσασταν;» Αφού ξεκαθαρίζει ότι είναι διατεθειμένη να πληρώσει τα εξέταστρα γιατί θέλει αν είναι σίγουρη για την ασφάλεια του εμβρύου και τη δική της, ο γιατρός αμφιβάλει και δεν θυμάται αν την είχε ξεγεννήσει εκείνος την προηγούμενη φορά (μιλάμε δηλαδή για υπευθυνότητα και τήρηση του ιατρικού όρκου…). Μετά από όλη αυτήν την κουβέντα έρχεται το κερασάκι στην τούρτα… «Εντάξει, έλα σε 2 εβδομάδες. Είναι νωρίς ακόμα για εξετάσεις» (αφού έχει ταλαιπωρηθεί ωστόσο τόσες ώρες μόνη της εκεί)…

Και το πιο τραγικό… μαζί με την φίλη μου περίμενε μια άλλη κοπέλα, αθιγγάνα στον 7^ο μήνα της εγκυμοσύνης της, και από ΄τι μου είπε η φίλη μου της φερόντουσαν με πολύ άσχημους τρόπους και δεν ήθελαν να την εξυπηρετήσουν. – Και μετά μιλάμε για ισότητα, ίσες ευκαιρίες, διαπολιτισμικότητα, παροχές στην υγεία και την παιδεία…

Ένα γιατρό να τους κοιτάξει, κι έναν δάσκαλο να τους διδάξει το σεβασμό απέναντι στον άνθρωπο (ίδιο ή διαφορετικό με αυτούς) γρήγορα γιατί χανόμαστε…. Τέτοιες εικόνες προσβάλουν όλους όσους θέλουμε να ανήκουμε στο ανθρώπινο είδος.

Υ.Γ.: Για την ιστορία να σημειώσω πως τελικά η φίλη μου απευθύνθηκε σε άλλο εξωτερικό γιατρό ο οποίος την διαβεβαίωσε πως δεν είναι καθόλου νωρίς για τις απαραίτητες εξετάσεις. Έκλεισε, λοιπόν, εκεί ραντεβού με όλη τη διστακτικότητα και το φόβο που τη χαρακτηρίζει και όπως μου είπε, ο γιατρός αυτός (ο δεύτερος) πρέπει να είναι πρώτα άνθρωπος. (Με το καλό, κούκλα μου!)

Ελληνικά νοσοκομεία...

Αχ, καλοκαιράκι… ήλιος, παραλία, θάλασσα (τουλάχιστον για τους τυχερούς που την απολαμβάνουν), καφεδάκια, βραδιές με φίλους… ωραία εποχή! Και έρχεται κι ένα ευχάριστο ακόμα! Μια καλή φίλη μου ανακοίνωσε χθες πως τους επόμενους εννιά μήνες η οικογένειά της θα μεγαλώσει κατά ένα ακόμα άτομο! Βρίσκεται ήδη στον πρώτο μήνα της τρίτης εγκυμοσύνης της!!

Η χαρά όλης της οικογένειας μεγάλη κι ας έτυχε σε λίγο ακατάλληλη περίοδο (με οικονομικές δυσκολίες). Η φίλη μου ξέρει να παλεύει!

Φαίνεται όμως πως το καλοκαίρι πασέρνει πολύ κόσμο.. και οι ζέστες για μερικούς έχουν σφίξει για τα καλά… Ο λόγος για την απόφαση γνωστού νοσοκομείου του Ηρακλείου, να μην δέχονται νέες μέλλουσες μητέρες για εξετάσεις… πριν τον Σεπτέμβριο…!!!!! Ναι, ναι, έτσι ακριβώς είπαν στη φίλη μου! «Να πάτε σε εξωτερικό γιατρό ως τότε κι έρχεστε ξανά το Σεπτέμβριο στο γιατρό σας! Μπορεί να σας το διαβεβαιώσει κι ο ίδιος ο γιατρός!» και της το διαβεβαίωσε! Ευτυχώς η … έχει τα κότσια και είπε πιο ψύχραιμα στο γιατρό: «Θέλω να με παρακολουθήσετε εσείς και σ’ αυτήν την εγκυμοσύνη – έχει ιστορικό η κοπέλα και φοβάται λίγο τέτοιες αλλαγές – και αν πρόκειται να δώσω τα χρήματα έξω, ας τα δώσω σε εσάς!»

Και όπως φαντάζεστε ο γιατρός άλλαξε γνώμη και της είπε πως αν δε μπορούσαν να της κλείσουν ραντεβού, να πάει να τον βρει από κοντά…

Παραλογισμός; Κατάντια; Ξεφτίλα; Πώς να το χαρακτηρίσω;

Αθάνατα ελληνικά νοσοκομεία!

Αλήθεια τι άλλο να περιμένουμε όταν σφίξουν κι άλλο οι ζέστες;

Διάβασέ το! Μπορείς!!

Απίστευτο; Κι όμως αληθινό! Να ένας τρόπος να διαβάζουμε πιο γρήγορα, δε νομίζετε; Εξεταστική έρχεται... όσοι πιστοί... δοκιμάστε! Βέβαια για το αποτέλεσμα δεν μας εγγυάται κανείς αλλά έχει πλάκα το ρίσκο! ;)

radioactive festival!

Για 6^η φορά φέτος διοργανώθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό των σπουδαστών του ΤΕΙ Ηρακλείου studio fm1το radioactive festival!

Το πάρτι ξεκίνησε από νωρίς το απόγευμα της 1^ης Ιουνίου με τις παράλληλες εκδηλώσεις στο χώρο του κλειστού γυμναστηρίου του ΤΕΙ Ηρακλείου με εκθέσεις φωτογραφίας και manga και προβολές ταινιών manga και συνεχίστηκε τα βράδια 1^ης και 2^ης Ιουνίου στον προαύλιο χώρο του κλειστού γυμναστηρίου, με καλεσμένους τους: matisse, Κωνσταντίνο Β., DJ Mikele, Rockaholics, Δ. Πουλικάκο με τους Άσσους του καράτε V2 και τους Blues Wire. (Περισσότερες πληροφορίες στο του fm1)

Το κλίμα για άλλη μια φορά ήταν μαγικό. Οι φοιτητές – διοργανωτές με πρόσωπα αγχωμένα και φιλόξενα για την επιτυχία, ο ουρανός καθαρός, τα συγκροτήματα στην πλειοψηφία τους έδειχναν τη χαρά τους για τη συμμετοχή τους στο festival, η μεγάλη σκηνή εξοπλισμένη για πρώτη χρονιά με σύγχρονα πτυσσόμενα ηχεία και τα τεράστια πανό του radioactive festival να πρωταγωνιστεί , τα παιδιά του fire show να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, τα στέκια με τις μπύρες και τα σουβλάκια πλήρως εξοπλισμένα, το στέκι με το παζάρι cd και το στέκι του συλλόγου «ευ ζω με τον καρκίνο» έδιναν επίσης χρώμα στο χώρο. Το θέατρο δρόμου, με τη σειρά του, συγκλόνισε το κοινό με τους αυτοσχεδιασμούς και τα interactive όπου για ένα μέρος της μίνι παράστασης έπρεπε και κάποιοι θεατές να συμμετέχουν… χορεύοντας, αλλά και επιλέγοντας από τα μαγικά κουτιά των ηθοποιών χαρτάκια με μηνύματα, όπως «να ζεις», «να βουτάς στα βαθιά», «να ταξιδεύεις», «να αγαπάς»… (εμένα μου έτυχε το «να ονειρεύεσαι…» - ότι πραγματικά ήθελα να ακούσω εκείνη τη στιγμή ;) )!!

To super happening όμως ήταν ο σκύλος του συγκροτήματος που βρισκόταν στη σκηνή μαζί με τις κιθάρες και το συγκρότημα, και πόζαρε στους έκπληκτους φακούς μας!
(βλ. φώτο αριστερά)

Άλλη μια προσπάθεια που άξιζε τη συμμετοχή και τη συμπαράσταση όλων μας, γιατί εκτός των άλλων, είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Τα έσοδα διατέθηκαν για το σύλλογο «ευ ζω με τον καρκίνο».

Θερμά συγχαρητήρια παιδιά! Κάθε χρόνο και καλύτερα! Πάντα τέτοια!

Η μεγάλη παντομίμα

Η θεατρική ομάδα του ΤΕΙ Ηρακλείου παρουσίασε το έργο του Ντάριο Φο "Η μεγάλη παντομίμα" στο αμφιθέατρο του κλειστού γυμναστηρίου ΤΕΙ.
Είχα τη χαρά να βρεθώ απόψε σε μια από τις παραστάσεις των παιδιών.

Σε ένα ασφυκτικά γεμάτο αμφιθέατρο (ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες εκδηλώσεις για να γεμίζει που και που) από φοιτητές, οικογένειες και λοιπούς θεατρόφιλους, η παρέα της θεατρικής ομάδας παρουσίασε μια παράσταση με κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, χωρίς πολλές φιλοσοφίες και περίεργα νοήματα, ένα έργο προσαρμοσμένο στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα με διαχρονικές αλήθειες και πανανθρώπινα νοήματα και ανθρωπιστικές αξίες.

Πρωταγωνιστής πάντα το χιούμορ και η ζεστή σάτιρα, που δεν άφηνε κανέναν ασυγκίνητο. Στο στόχαστρο βρισκόταν η εξουσία, οι μπάτσοι, οι υπουργοί, οι διαφημίσεις, η eurovision, το chambion league, οι δημοσιογράφοι, τα έντυπα, οι αρχηγοί των επαναστάσεων που προδίδουν πρώτοι την επανάσταση, η αλυσίδα εργασίας, η θρησκεία, το κεφάλαιο, οι εκλογές, η τυραννία των media, η τεχνολογία. Κι όλα αυτά δεμένα μαζί αρμονικά και χιουμοριστικά χωρίς να κουράζουν και να φθείρουν το θεατή, περνώντας παράλληλα το νόημα του διαχρονικού αυτού έργου…

Πρόκειται για μια αξιόλογη προσπάθεια νέων παιδιών με ταλέντο και υποκριτικές ικανότητες, με μεράκι για αυτό που κάνουν. Νομίζω θα έπρεπε να επιβραβεύονται ανάλογες προσπάθειες με τη δέουσα αναγνώριση και φυσικά το πιο ζεστό μας χειροκρότημα!

Και πράγματι απόψε δεν έλειψε. Το κοινό σε κάθε ευκαιρία δήλωνε τον ενθουσιασμό και τα συγχαρητήρια του με χειροκροτήματα.

Μπράβο σας παιδιά! Θερμά Συγχαρητήρια! Και εις άλλα με υγεία!

(οι φωτογραφίες είναι ένα μέρος από το πρόγραμμα της παράστασης)

Πρώτη Ιουνίου, ημέρα αφιερωμένη στην Αμαλία

Για την Αμαλία...
Δυστυχώς δεν έχω λόγια δικά μου για αυτήν την καθημερινή τραγωδία των καρκινοπαθών. Μόνο θυμό κι ενα γιατί...
Συμμετέχοντας όμως στην διαδικτυακή προσπάθεια ανθρωπιάς παραπέμπω σε πιο οργανωμένα κι εμπνευσμένα blogs όπως : του Λύκου, του αρκούδου , του Γιώργου Κρόγια, της Cynderellas, και της Αμαλίας.
Η κινητοποίηση συνεχίζεται πιο δραστικά βγαίνοντας από τα όρια της μικρής μας χώρας. Ας ελπίσουμε πως η δημόσια ξεφτύλα διεθνώς θα πιέση την κατάσταση προκειμένου να διορθωθούν τα κακώς κείμενα.
Το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί για το σκοπό αυτό.

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ





Αν όλοι μας κλαναμε ότι καλύτερο μπορύσαμε, ο κόσμος θα άλλαζε από αύριο το πρωί!

Ο παράγοντας Έ - συμπέρασμα (πιθανό Ά)

Αν λάβουμε ως προκείμενη Ά τους λογικούς συνειρμούς του post «το μέσο, του μέσου, το μέσο … άντε να βρεις άκρη», για να είμαστε δίκαιοι, θα έπρεπε να συνυπολογίσουμε τον προσωπικό εγωιστικό παράγοντα Ε.

Ο παράγοντας Ε λοιπόν, έχει να κάνει με το προεγώ ή αλλιώς το θυμοειδές σύστημα της προσωπικότητας (στο διαχωρισμό του Φρόιντ) και τα δυσάρεστα συναισθήματα που προκαλεί η ήττα. Τι σημαίνει αυτό; Μα είναι σαφές: στην πραγματικότητα δεν μπορεί να φταίει πάντα το σύστημα, η κοινωνία, το μέσο, οι συνθήκες… Μια, δύο, τρεις… να το δεχτώ. Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης έγκειται στις προσωπικές ικανότητες και την προσωπική αξία.
Στη δική μου περίπτωση όμως, φαίνεται πως μάλλον είναι θέμα ανεπάρκειας προσόντων (lack of qualification, όπως θα έλεγαν και οι Άγγλοι). Τόσες προσπάθειες, τόσα ξενύχτια στα βιβλία, τόσες ώρες στο πανεπιστημιακό αναγνωστήριο… αποτέλεσμα μηδέν.

Τι να υποθέσω κι εγώ; Όσο κι αν με βολεύουν, λοιπόν, οι συνειρμοί της προκείμενης Ά, όσο κι αν επαναπαύτηκα τόσα χρόνια, νομίζω πρέπει να ξυπνήσω και να λάβω υπόψη και τον παράγοντα Ε: τι τα κυνηγάς βρε κοπέλα μου αυτά, αφού βλέπεις δεν αξίζεις; Δε σου κόβει, πως το λένε…Υπάρχουν άλλοι που αξίζουν πολύ περισσότερο από σένα για αυτά που προσπαθείς.. Πάρε το απόφαση μια ώρα αρχύτερα να τελειώνουμε. Τι χάνεις το χρόνο σου; Όσο κι αν θύμωσες και έριξες το φταίξιμο στις συνθήκες (προκείμενη Ά), ο παράγοντας Έ πάντα υπήρχε σε λειτουργία. Κι όσο πιο γρήγορα τον αποδεχτείς, μαζί με την ήττα σου, τόσο πιο γρήγορα θα σταματήσεις να προσπαθείς και να πληγώνεσαι.

Είδες τι αποφάσεις μπορείς να πάρεις σε μια κρίση αυτογνωσίας; ;)

"Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη,
ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου
σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου).
Άφησε με να έρθω μαζί σου
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να έρθω μαζί σου...."

Γιάννης Ρίτσος

Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ ρθεις…

Πάει ένας χρόνος (ή μάλλον κάτι λιγότερο από χρόνο) από την εποχή που έτρεχα κι εγώ στις πορείες, όπως κι όλοι οι «αγωνιστές» για ένα καλύτερο αύριο, για ισότητα, αξιοκρατία, δωρεάν παιδεία, καλύτερη ποιότητα εκπαίδευσης, καλύτερη ποιότητα ζωής.

Σήμερα ένα χρόνο μετά έπιασα τον εαυτό μου να συμβουλεύει μια φίλη μου να κυνηγήσει μια θέση στο δημόσιο, να προσπαθήσει, να ρισκάρει να αφοσιωθεί στην προετοιμασία, αν πραγματικά το θέλει βέβαια. Προσπαθούσα να της θυμίσω όλα τα θετικά της μονιμότητας και του βολέματος....και μετά ξύπνησα.. άνοιξα τα μάτια μου.

Δεν μπορεί να τα λέω εγώ αυτά… δεν μπορεί να αλλάζουμε τόσο πολύ με το χρόνο…Δεν μπορεί μέσα σε ένα χρόνο η σταθερότητα και η ασφάλεια μου να εξαρτώνται από έναν ΑΣΕΠ και μια επαγγελματική αποκατάσταση… (δεν έχω υποχωρήσει ακόμα αλλά είμαι σε θέση να γνωρίζω από πρώτο χέρι τη δυσκολία της κατάστασης).

Αν θες να ταξιδέψεις, να ονειρευτείς, να κάνεις πράγματα και δραστηριότητες που αγαπάς, πρέπει είτε να έχεις αρκετά χρήματα, είτε να είσαι very qualified (όπερ μεθερμηνευόμενο εστί να έχεις μεταπτυχιακά, διδακτορικά ή πολύ καλό βύσμα).

Νομίζω χρειάζομαι επειγόντως format σκέψεων… ή μάλλον ένα renovation of reallity…

Keep traveling ... Keep dreaming!

Δυστυχώς πάει καιρός από το τελευταίο μου αποτύπωμα εδώ. Δεν χάθηκα, αλλά είπα να διοχετεύσω και αλλού την ενεργιτικότητά μου... και τις γκρίνιες μου ;)
Το δυσάρεστο είναι ότι άφησα πολλά να ξεφύγουν χωρίς να κρατήσω ένα ίχνος τους εδώ. Ελπίζω να μην βρεθώ ξανά σε ανάλογη θέση και πλέον να διατηρώ στενή επαφή με τούτη τη σελίδα.

Απόψε μετά από ένα μουσικό ταξίδι με ήχους, κεριά και τον ήχο της βροχής να συνοδεύει το βράδυ, θέλησα να μοιραστώ αυτό το συναίσθημα...
Λέω για το συναίσθημα της απόλυτης πνευματικής και σωματικής χαλάρωσης (ιδιαίτερα μετά από μια κουραστική εβδομάδα).
Μην χάνετε χρόνο κι αφεθείται στη μαγεία των ήχων!
Σας χαιρετώ με τις πιο ζεστές ευχές για το δικό σας ταξίδι, και στίχους από ένα αγαπημένο τραγούδι-ταξίδι!

"να 'μαι καλά στα χαμηλά
και δω στη γη να ξημερώνω
να ζω με τούτα τα ψιλά
να χάνομαι στο χρόνο

να σέβομαι τη λογική
τα συναισθήματα να πνίγω
κρυφά να γίνομαι παιδί
να ξαναπαίζω λίγο"

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ... (δεν χάθηκα...)

Ταλαντεύομαι σε σκέψεις, ήχους, λέξεις, εικόνες και κουβέντες.. Είπα όμως να μην τα εκθέσω. Να κρατήσω για μένα τις μίζερες κι απαισιόδοξες σκέψεις, να προχωρήσω μπροστα (ή τουλάχιστον να προσπαθήσω ζεστά γι αυτό) και να ξεκινήσω να «κοιτάζω εκεί που θέλω να πάω»!

«αν δεν κοιτάς εκεί που θές να πάς

Θα πάς εκεί που κοιτάς»

"Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...
κι αυτό το καλοκαίρι ..." και για να μην γίνω "λιωμένο παγωτό" για άλλη μια φορά, είπα να δράσω!

Ότι κι αν γίνει, το ταξίδι μετράει...


Υ.Γ.: Η φωτογραφία είναι από μια πρόσφατη βόλτα για καφέ στον Άγιο Νικόλαο!

Alma libre...

Είχα καιρό να το κάνω αυτό και σήμερα που βρήκα την ευκαιρία το απόλαυσα! Ο λόγος για μια απογευματινή βόλτα με θέα τη θάλασσα!
Τελευταία φορά ήταν πριν από αρκετούς μήνες κάπου μακρυά και ο σκοπός πάντα ο ίδιος... ένα ταξίδι διαφυγής, μια βόλτα μακρυά από όλα αυτά που δε θέλει κανένας να ζει και χρειάζεται ανεφοδιασνών δυνάμεων και γαλάζιου ορίζοντα για να αντιμετοπίσει.

Την βόλτα μου συνόδευσε μουσική (επιλογές για soundtrack στις στιγμές μας !!) και φυσικά φωτογραφική μηχανή για να κτρατήσω τον ορίζοντα... έτσι για ρεζερβουάρ, για τις ώρες που δεν μπορώ να δραπετεύσω ώστε να ξεφεύγω μέσα από εικόνες.
Η βόλτα ολοκληρώθηκε με ένα τηλεφώνημα από μακρυά (σε μια παλιά συνοδοιπόρο στις "ψυχολογικές βόλτες"), κι ένα χαμόγελο έδωσε τη θέση του στο μίζερο πρόσωπο της μέρας!

Έτσι δραπετεύω... και μου κάνει πολύ καλό! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους!


"Έλα, ξάπλωσε...
αστέρια κάρφωσε η νύχτα σειρά...
Κλείσ' τα μάτια κι αφήσου απλά να σε παν' τα όνειρά σου...
Γέλα λίγο...
Για σ' ένα ανοίγω ζωή κι αγκαλιά
Σβήσ' τα δάκρια κι άκου απλά τι σου λέει η καρδιά σου...
Πέφτει τ' αστέρι μας, κάνε μια ευχή
ελεύθερη να 'ναι η ψυχή μας
κι ότι περάσαμε πριν στη ζωή
να 'ναι η κρυφή δύναμή μας..."

Καλό Πάσχα!

"Εύχομαι χρόνια πολλά
πιο γλυκά απ' τα τσουρέκια,
πιο γερά απ' τα αυγά,
πιο φωτεινά από λαμπάδα
και σίγουρα πιο τυχερά απ' τ' αρνι!!
Καλό Πάσχα!!"

Λίγο ιδιαίτερες αλλά ήταν οι πιο αστείες και εγκάρδιες ευχές που έλαβα σήμερα (με sms) και θέλησα να τις μοιραστώ!
Χρόνια πολλά!

Το νυφοπάζαρο!!

Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά!
Μέρες που είναι, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες άλλωστε, πηγαίνουμε οικογενειακώς στο χωριό!
Εκεί βρίσκονται γιαγιάδες, παππούδες, ξαδέρφια... και συγγενείς που λίγες φορές το χρόνο έχεις τη δυνατότητα να δεις, οπότε χαίρεσαι να πηγαίνεις και δεν έχεις λόγο να αποφύγεις τη διαμονή εκεί.
Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα και φέτος να ετοιμάζομαι... Μέχρι τη στιγμή μπροστά στην ντουλάπα που προσπαθείς αν ετοιμάσεις πράγματα και αποσκευές για 2 μέρες. Εκεί θυμάσαι όλες τις προηγούμενες χρονιές (γιατί κρατάει χρόνια αυτή η κωλόνια!) την εικόνα "πάσχα στο χωριό": μικρές - μεγάλες με τα καλά τους... στην τελευταία λέξη της μόδας, βάψιμο, και 2 ώρες στόλισμα για μισή ώρα (και πολύ λέω) στην εκκλησία!
Απογοητεύμαι... Αρνούμαι να μπω στη διαδικασία αυτή (ασε που υποψιάζομαι και κρύο για την Κυριακή) οπότε βάζω 2 μπλουζάκια και ένα κουσούμι μαύρο στην τσάντα και φεύγω.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα στο χωριό με διάθεση απροσδιόριστα περίεργη από το προηγούμενο βράδυ.
Και η παράδοση συνεχίζεται για άλλη μια χρονιά। Κι όσο κι αν δεν θέλεις αν συμμετέχεις δεν μπορείς να πας με τζιν στην εκκλησία (πάσχα είναι!) και φυσικά λόγω της ημέρας περιποιείσαι και λίγο τον εαυτό σου. Μέρχρι τα αποκαλυπτήρια...
Για άλλη μια χρονιά όλες με τα καλά τους... τα ας πούμε extreme καλά τους! Και το νυφοπάζαρο αρχίζει...

And the oscar goes to...
1) ένα 5 χρονο κοριτσάκι με σκιά στα μάτια!!!! (εκεί δε νομίζω ότι φταίει το μικρό)

2) μια γιαγιά που είπε στην αδερφή μου (η οποία ντυμένη με καλά αλλά σοβαρά και ήπια ρούχα) όταν πήγε για να ευχηθεί "άντε εσύ πότε θα βάλεις τα καλά σου; οι άλλες είναι έτοιμες!"

Το κακό είναι πως δεν υπάρχει τέλος σ' αυτήν την κατάσταση... Φταίει το μικρό μυαλό της επίδειξης; οι διαφημήσεις και τα πρότυπα που προβάλουν; η ανάγκη μας να αρέσουμε και να αυτοπειβεβαιωνόμαστε μέσα από τους άλλους; όλα αυτά μαζί; ή μήπως κάτι άλλο; .... Δεν έχω απάντηση να δώσω।

Όποιος έχει παρακαλώ να διαφωτίσει το ζήτημα.

Υ.Γ.: Χριστός Ανέστη!

Εσύ πόσο μακρυά μπορείς να ταξιδέψεις?

Νύχτα Δευτέρας, παρέα με καλή μουσική। Και το ταξίδι ξεκινάει... Βγαίνω από το δωμάτιο με τρόπο μαγικό και βρίσκομαι στο λιμάνι, για ένα ηλιοβασίλεμα από εκείνα που χαζεύαμε με τις ώρες σαν εωτευμένοι έφηβοι. Πλέον ίδιο έχει μείνει μόνο το ηλιοβασίλεμα :)
Απόψε ταξίδεψα ξανά εκεί με τη φαντασία μου। Όμορφα ήταν! Αυτή τη φορά μόνη μου, με τους ήχους από το ραδιόφωνο (ταξίδεψε κι αυτό μαζί μου!)!
Σε ένα άλλο blog διάβασα για την ανάγκη του να μοιράζεσαι τα ταξίδια σου αυτά, για να πάρουν αξία οι στιγμές σου! Κι έχει δίκιο. Μόνο που κατά τη γνώμη μου πρέπει να επιλέξεις το πρόσωπο που θα ρισκάρεις και θα μοιραστείς μαζί του τις εικόνες, τους ήχους και τις στιγμές σου! Έτσι ακόμα κι όταν το ταξίδι τελειώσει δε θα μετανιώσεις για αυτόν τον συνεπιβάτη και τις στιγμές που μοιράστηκες. Διαφορετικά ίσως θα ήταν καλύτερα να συνεχίσεις το ταξίδι μόνος. Ίσως έτσι ανοίξεις περισσότερο τα φτερά σου για πιο μακρινούς ορίζοντες... Μπορεί οι νέοι ορίζοντες να μένουν φυλαγμάνοι μέσα σου για να ξετυλιχτούν σαν φόντο videoclip όταν μοιραστούν και πάρουν αξία. Μπορεί και όχι...

Εκείνο, όμως, που μετράει είναι το ταξίδι...

Κι έτσι... Εγώ συνεχίζω τη φανταστική μου βόλτα, και μετά το ηλιοβασίλεμα, βρίσκομαι στη βεράντα, δίπλα στη θάλασσα, με ένα ποτήρι κρασί, και τη μουσική να συνεχίζει να ταξιδεύει μαζί μου... μόνο που είπα να αλλάξω σταθμό στο ταξίδι ;)

Εσύ πόσο μακρυά μπορείς να ταξιδέψεις;

Ένα φώτο-βίντεο!

Ένας καλός φίλος μόλις μου έστειλε ένα φώτο- βίντεο για τις σχέσεις... Δεν θέλω να σχολιάσω, μόνο να το μοιραστώ!



Σ' ευχαριστώ !

"Τα όνειρα είναι η μόνη tax-free απόλαυση σήμερα"

"Τα όνειρα είναι η μόνη tax-free απόλαυση σήμερα" μου έμαθε μια καλή φίλη που βρίσκεται μακρυά। Πάντα με παρότρυνε να συνεχίζω να παλεύω και να μην αφήνω να μου στερούν την απόλαυση του ονείρου! Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν καταφέρνω πάντα να ακολουθώ τις συμβουλές της... εξάλου η πραγματικότητα διδάσκει μάλλον το αντίθετο. :(
Κι επειδή προσωπικά ντύνω τις στιγμές με μουσική, αυτό είναι ένα τραγούδι που με βοηθάει τα ταξιδεύω για λίγο... στο δικό μου ουτοπικό κόσμο.

Ο τίτλος του "the second you sleep" από saybia

you close your eyes and leave me naked by your side
you close the door so I can't see the love you keep inside
the love you keep for me
it fills me up
it feels like living in a dream
it fills me up so I can see
the love you keep inside
the love you keep for me
I stay to watch you fade away
I dream of you tonight
tomorrow you'll be gone
it gives me time to stand
to watch you fade away
I dream of you tonight
tomorrow you'll be gone
I wish by god you'd stay

Εκείνο όμως που της στέλνω (κυριολεκτικά και μεταφορικά) είναι το "I hope you dance" από Lee Ann Womack।

I hope you never lose your sense of wonder
You get your fill to eat
But always keep that hunger
May you never take one single breath for granted
God forbid love ever leave you empty handed
I hope you still feel small
When you stand by the ocean
Whenever one door closes, I hope one more opens
Promise me you'll give faith a fighting chance
And when you get the choice to sit it out or dance
I hope you dance
I hope you dance
I hope you never fear those mountains in the distance
Never settle for the path of least resistance
Living might mean taking chances
But they're worth taking
Lovin' might be a mistake
But it's worth making
Don't let some hell bent heart
Leave you bitter
When you come close to selling out
Reconsider
Give the heavens above
More than just a passing glance
And when you get the choice to sit it out or dance
I hope you dance