Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά!
Μέρες που είναι, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες άλλωστε, πηγαίνουμε οικογενειακώς στο χωριό!
Εκεί βρίσκονται γιαγιάδες, παππούδες, ξαδέρφια... και συγγενείς που λίγες φορές το χρόνο έχεις τη δυνατότητα να δεις, οπότε χαίρεσαι να πηγαίνεις και δεν έχεις λόγο να αποφύγεις τη διαμονή εκεί.
Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα και φέτος να ετοιμάζομαι... Μέχρι τη στιγμή μπροστά στην ντουλάπα που προσπαθείς αν ετοιμάσεις πράγματα και αποσκευές για 2 μέρες. Εκεί θυμάσαι όλες τις προηγούμενες χρονιές (γιατί κρατάει χρόνια αυτή η κωλόνια!) την εικόνα "πάσχα στο χωριό": μικρές - μεγάλες με τα καλά τους... στην τελευταία λέξη της μόδας, βάψιμο, και 2 ώρες στόλισμα για μισή ώρα (και πολύ λέω) στην εκκλησία!
Απογοητεύμαι... Αρνούμαι να μπω στη διαδικασία αυτή (ασε που υποψιάζομαι και κρύο για την Κυριακή) οπότε βάζω 2 μπλουζάκια και ένα κουσούμι μαύρο στην τσάντα και φεύγω.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα στο χωριό με διάθεση απροσδιόριστα περίεργη από το προηγούμενο βράδυ.
Και η παράδοση συνεχίζεται για άλλη μια χρονιά। Κι όσο κι αν δεν θέλεις αν συμμετέχεις δεν μπορείς να πας με τζιν στην εκκλησία (πάσχα είναι!) και φυσικά λόγω της ημέρας περιποιείσαι και λίγο τον εαυτό σου. Μέρχρι τα αποκαλυπτήρια...
Για άλλη μια χρονιά όλες με τα καλά τους... τα ας πούμε extreme καλά τους! Και το νυφοπάζαρο αρχίζει...
And the oscar goes to...
1) ένα 5 χρονο κοριτσάκι με σκιά στα μάτια!!!! (εκεί δε νομίζω ότι φταίει το μικρό)
2) μια γιαγιά που είπε στην αδερφή μου (η οποία ντυμένη με καλά αλλά σοβαρά και ήπια ρούχα) όταν πήγε για να ευχηθεί "άντε εσύ πότε θα βάλεις τα καλά σου; οι άλλες είναι έτοιμες!"
Το κακό είναι πως δεν υπάρχει τέλος σ' αυτήν την κατάσταση... Φταίει το μικρό μυαλό της επίδειξης; οι διαφημήσεις και τα πρότυπα που προβάλουν; η ανάγκη μας να αρέσουμε και να αυτοπειβεβαιωνόμαστε μέσα από τους άλλους; όλα αυτά μαζί; ή μήπως κάτι άλλο; .... Δεν έχω απάντηση να δώσω।
Όποιος έχει παρακαλώ να διαφωτίσει το ζήτημα.
Υ.Γ.: Χριστός Ανέστη!
5 σχόλια:
Σε αντιδιαστολή με το κοριτσάκι που αναφέρεις, μου είπαν, γιατί αρνούμαι εδώ και κάποια χρόνια να πάω εκκλησία, θέμα για άλλη μέρα όμως, για ένα κοριτσάκι, 3 χρόνων νομίζω, ίσως και λιγότερο, κόρη ενός από του «μπουρλοτιέρηδες» της Σαλαμίνας, πως όχι μόνο δε φοβόταν τις κροτίδες, όχι μόνο δεν είχε κρυφτεί στην αγκαλιά της μάνας του, αλλά ήταν μπροστά, στη «πρώτη γραμμή» του αγώνα. Ο πατέρας της δεσμεύθηκε του χρόνου να της μάθει να ρίχνει και αυτή πυρομαχικά.
Στην ερώτηση σου περί ευθύνης, θα απαντήσω πως για εμένα φταίμε εμείς οι ίδιοι. Έχουμε ισοπεδώσει και αλλοτριώσει τα πάντα στο διάβα των τεράστιων εγώ μας και δεν μένει τίποτα στο δρόμο. Τίποτα πια δεν έχει νόημα. Όλα είναι διαστρεβλωμένα, έχουν χάσει το σκοπό τους και γίνονται «έτσι» γιατί πρέπει να γίνουν, χωρίς να κρύβεται τίποτα από πίσω. Τα παιδιά πάνε στην εκκλησία για να ρίξουν βεγγαλικά, οι κυρίες για να σχολιάσουν τις υπόλοιπες κυρίες για το κακό πάντα γούστο τους, και οι κοπέλες σώνει και καλά για να βρουν γαμπρό. Δεν αποσώζεται αυτή η κατάσταση. Δεν πιστεύω πως φταίει η διαφήμιση γιαυτή τη κατάντια. Άλλωστε και στην εποχή που οι γονείς μας ήταν νέοι, πάλι τα ίδια γίνονταν, φταίει η αδιαφορία μας, η αδιαφορία ή ο φόβος μας ίσως να εισχωρήσουμε βαθύτερα, να δούμε διαφορετικά. Υιοθετούμε αβίαστα το «έτσι γινόταν και έτσι πρέπει να γίνεται», την παράδοση δηλαδή με τον τελείως «λάθος» τρόπο, τον τυφλό, τον άκριτο. Αυτόν που δεν σε πάει μπροστά αλλά σε φέρνει ολοένα και πιο πίσω. Κάποιος είχε πει «Είσαι αυτό που οι άλλοι νομίζουν πως είσαι», υποστηρίζοντας πως η ύπαρξη μας πηγάζει από την αντίληψη των άλλων. Ε λοιπόν, εγώ πιστεύω πως η ύπαρξη των πάντων πηγάζει κατ εξοχήν από τη δικιά μας αντίληψη. Αν δεν υπάρχω «εγώ» μοιραία δεν μπορεί να υπάρξει κανείς αφού «εγώ» δεν μπορώ να τον αντιληφθώ ακόμα και αν υπάρχει δεν με επηρεάζει ή και αν το κάνει δεν ξέρω ότι το κάνει. Και για να επαναλάβω τα αθάνατα λόγια του Μοντεχρήστου του Αρκά, «Καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να ασχοληθούμε λίγο με τη πάρτη μας»
«Πες μου, πες μου αν θέλεις, τι φοβάσαι στις γιορτές, μόνο για εκείνη /εκείνον μη μου λες»
Υ.Γ. Αληθώς ανέστη, μας το είπαν και εδώ
Υ.Γ2 Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εύκολο μπορεί να είναι να σπάσεις τα δεσμά σου. Το μυαλό είναι σαν ένα μεγάλο ηλεκτρονικό κύκλωμα. Έχει και ασφάλειες. Αν δώσεις λίγο παραπάνω από το επιτρεπτό ρεύμα την καις και ελευθερώνεσαι. Εύκολο στα λόγια, δύσκολο στην πράξη ή μήπως και όχι; Να θυμάσαι πάντα όμως, It’s all in your head!!!!
Πραγματικά αθάνατα τα λόγια του Μοντεχρήστου!
Μόνο που, όπως έχουμε σχολιάσει και σε άλλα post, οι στιγμές, η ζωή η ίδια παίρνει νόημα όταν τη μοιράζεσαι ["Αν ήσουν μαζί μου αλλιώς θα πονούσα
Πιο γλυκά και πιο απλά αλλιώς θα ζούσα"]! - Μακρυά πάντα από κάθε μορφής εξαρτήσεις!
Ζούμε λοιπόν σε ένα κόσμο, μέσα στον οποίο για να επιβιώσουμε (σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο), μπαίνουμε σε τριπάκια περίεργα ώστε να είμαστε αρεστοί και αποδεκτοί. Προσπαθώντας έτσι, να συνδιάσουμε αυτό που είμαστεμε με αυτό πρέπει να δείχνουμε, δημιουργούμε μόνοι μας κάστρα κι αλυσίδες.. φυλακές "καθως πρέπει" γύρω μας. Για άλλη μια φορά ο Καβάφης εκφράζει με τον πιο άμεσο τρόπο το συναίσθημα αυτό στα τείχη
«διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.»
Έστω, λοιπόν, ότι δεν είναι δύσκολο αν το θέλεις να βγεις από τη δίνη του παραλόγου. Έχεις τη μαγκιά να το κάνεις και να δεχτείς τις κυρώσεις;
Σίγουρα αξίζει τον κόπο αυτή η ελευθερία!
"Με αλυσίδες δέθηκα και βασανίστηκα
τη φυλακή μου έχτισα και μέσα κλείστηκα
και τραγουδάω μοναχός μου σαν τον κατάδικο
για να ξορκίσω το κακό μου και το άδικο
Και τραγουδάω μια ζωή να πω τ' ανείπωτα
για μια ψυχή που τυραννιέται απ' το τίποτα"
Αυτό είναι και το κακό με τις κοινωνίες, θέτουν κανόνες και τους επιβάλουν. Αν δεχτείς να ζεις μέσα σε μια κοινωνία πρέπει να ακολουθείς τους κανόνες τις γιατί αν δεν το κάνεις σε απόβάλε από μόνη της ή κάνει τη ζωή σου σε αυτήν τόσο δύσκολη που σηκώνεσαι και φεύγεις μόνος σου. Όπως είπες θέλει μαγκιά για να βγεις από τον παραλογισμό και τύχη για να μην τον γνωρίσεις καν. Μήπως οι τυχεροί αυτού του κόσμου είναι οι τρελοί και αυτοί που ζουν στους δρόμους;
Εκ πρώτης όψεως, δεν έχεις άδικο. Δεν ξέρω, όμως, αν υπάρχει κανείς από αυτούς που θεωρούμε τυχερούς, και ζεί στους δρόμους, που θα του δινόταν η δυνατότητα να ανοιχτεί, να μπει στην κοινωνία, στο χάος και να μην το έκανε... Απεναντίας, επειδή - όπως κι εμείς - έχει βιώσει μόνο την μα όψη του νομίσματος, θα έψαχνε ευκαιρία να δεί και την άλλη όψη.
Θα χαρακτήριζα πιο τυχερούς εκείνους που από επιλογή αρνούνται να συμβιβαστούν, και περιθωριοποιούνται σ' ένα δικό τους κόσμο, ταξιδεύοντας εδώ κι εκεί με σώμα και πνεύμα... εκείνους τους ελεύθερους!
"Θέλει μαγκιά για ν' αρνηθείς
της σιγουριάς τα κυβικά,
για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά"
Μα οι περισσότεροι που ζουν άστεγοι στους δρόμους δεν γεννήθηκαν εκεί. Κατέληξαν ή απέδρασαν εκεί. Τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά από την κοινωνία…
Δημοσίευση σχολίου