Φωτιά στα μπατζάκια μας!

Γιατί εμείς οι άνθρωποι να φθείρουμε και να καταστρέφουμε ότι μας λυτρώνει;

Γιατί κάθε καλοκαίρι πρώτο θέμα στις ειδήσεις να βρίσκεται η εξέλιξη της πυρκαγιάς;

Γιατί κάθε άνοιξη να γίνονται έργα για την πρόληψη πυρκαγιάς και κάθε καλοκαίρι να αποδεικνύονται ανεπαρκή;

Γιατί πρέπει κάθε καλοκαίρι μαζί με τη ζέστη του καύσωνα να εισπνέουμε και καπνό από το πλησιέστερο άλσος;

Γιατί κάθε καλοκαίρι να μαθαίνουμε για θανάτους άτυχων πυροσβεστών στο καθήκον και ανήμπορων ηλικιωμένων από τη θερμοπληξία;

Φαίνονται άσχετα μεταξύ τους όλα αυτά, αλλά στα μάτια μου δεν είναι. Αν κάψεις τα δέντρα, πηγή δροσιάς, οξυγόνου και βασικό μέσο στη διατήρηση της ισορροπίας αυτού του πλανήτη, πως αν μην αλλοιωθεί η ατμόσφαιρά, πως να μην υπάρξουν ακραία καιρικά φαινόμενα, πως αν μην γίνουν πλημμύρες το χειμώνα και καύσωνες το καλοκαίρι… και ύστερα φταίει ο καύσωνας, η βροχή, η κυβέρνηση… όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς. Τραγικό δεν είναι;

Γιατί παρόλη την κατάντια μας συνεχίζουμε να πετάμε ανάμενα τσιγάρα έξω από το αυτοκίνητο; Γιατί συνεχίζουμε να ανάβουμε φωτιές ανεξέλεγκτα έτσι για ατμόσφαιρα… ή για να εξαφανίσουμε τα σκουπίδια που βαριόμαστε να πετάξουμε;

Αν αυτό δεν είναι κατάντια, ντροπή και αίσχος για τη χώρα που υποτίθεται γέννησε τον πολιτισμό και τις επιστήμες, τότε τι είναι;

Γιατί ενώ όλοι μας να κατακρίνουμε αυτήν την κατάσταση, δεν κάνουμε κάτι να την αλλάξουμε;

Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο… σήμερα άκουσα έναν ραδιοφωνικό παραγωγό να σχολιάζει με αφορμή την τοπική επικαιρότητα «…όσα πεύκα δεν κάηκαν, κόπηκαν…».

Δεν ξέρω αν πίσω από όλα αυτά κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες, οικονομικά οφέλη, ή όπως λένε «η απώτερη εξυπηρέτηση και βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών».

Δεν ξέρω ακόμα αν πρέπει αν κάνουμε λόγο για ακραία καιρικά φαινόμενα ή τραγικά συμβάντα. Στα δικά μου μάτια όλα είναι φαύλος κύκλος. Κι όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, είναι οι τραγικές συνέπειες των δικών μας «σοφών κι ευρηματικών πράξεων». Αν εσύ επιλέγεις έναν τέτοιο αργό θάνατο, εγώ αρνούμαι, αντιστέκομαι.

Σκέψεις μπερδεμένες, νευρικές, με ένταση και θυμό. Φαινομενικά αλλοπρόσαλλες κι όμως τόσο δυνατές που δεν χωρούν πια μέσα μου.
Δεν είναι αυτός ο κόσμος που ονειρεύτηκα να ζήσω. Και ξέρω καλά πως αν καθένας από εμάς άλλαζε λίγο τη συμπεριφορά του απέναντι στο ευρύτερο σπίτι του ο κόσμος θα άλλαζε από αύριο το πρωί.

"What should I do I'm just a little baby
What if the lights go out and maybe
And then the wind just starts to moan
Outside the door he followed me home

Well goodnight moon
I want the sun
If it's not here soon
I might be done
No it won't be too soon 'til I say Goodnight moon"