17 Νοεμβρίου 2006

Σήμερα ξημέρωσε ωραία μέρα στην Ελλάδα, στις περισσότερες περιοχές τουλάχιστον.
Ο ήλιος από την ανατολή του, έχει πάρει την πορεία του στον γαλάζιο ουρανό, οι εργαζόμενοι κατευθύνονται κανονικά στις δουλειές τους, οι φοιτητές από νωρίς στα φουαγιέ των σχολών οργανώνουν τις καθιερωμένες διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου, τα ματ έχουν τοποθετηθεί σαν ετοιμοπόλεμα playmobile σε "επικίνδυνες" θέσεις της πρωτεύουσας και όχι μόνο, οι πολιτικοί ετοιμάζουν το λόγο τους για την κατάθεση στεφάνων, οι αναρχικοί οργανώνονται και μοιράζουν τα πόστα τους για τα σημερινά προγραμματισμένα "επεισόδια", κάποιοι μαθητές οργανώνουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για τις σχολικές εκδηλώσεις για την ημέρα, κάποιοι οδηγοί χαμένοι στη ρουτίνα της καθημερινότητας αναρωτιούνται γιατί τόση κίνηση και τέτοιο μποτιλιάρισμα στους δρόμους των αστικών κέντρων, έχοντας χάσει επαφή με το ημερολόγιο και τις ειδήσεις, και εγώ φοράω τα μαύρα μου (λόγω της ημέρας) και τρέχω να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου.
Καθώς η μέρα προχωρά και ο ήλιος συνεχίζει την καθημερινή πορεία του, όλα βαίνουν όπως είχαν προσχεδιαστεί:
οι εργαζόμενοι εργάζονται, οι φοιτητές διαδηλώνουν και συμμετέχουν στις προγραμματισμένες εκδηλώσεις των σχολών, τα ματ βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα, οι πολιτικοί μετά την κατάθεση στεφάνων και την εκφώνηση των λόφων τους, συνεχίζουν να ασχολούνται με τον εμπλουτισμό της τσέπης τους, οι αναρχικοί μόλις που καταφέρνουν να δηλώσουν την παρουσία τους - αξίζει να σημειωθεί η μείωση των επεισοδίων συγκριτικά με άλλες χρονιές - , οι μαθητές μετά τη σχολική γιορτή πάνε για το καφεδάκι (από τον φραπέ στον fredo), οι οδηγοί συνεχίζουν να μπερδεύονται στους δρόμους των αστικών κέντρων, και εγώ μετανιώνω για τη φετινή δειλία μου και κατ' επέκταση την αποχή μου από τη διαδήλωση.
κι έτσι φεύγει κι αυτή η μέρα έχοντας διαιρέσει τους πολίτες της χώρας σε τρεις κατηγορίες:
1. Εκείνους που δεν είδαν, δεν ξέρουν και στην τελικά δεν τους ενδιαφέρει τι το διαφορετικό έχει η σημερινή ημέρα από τις άλλες
2. Εκείνους που τυπικά έδειξαν να θυμούνται και να τιμούν τους νεκρούς και ουσιαστικά βρήκαν ευκαιρία για αργία από κάποιες υποχρεώσεις τους ή χρόνο για διασκέδαση
3. Εκείνους που ουσιαστικά θυμούνται και τιμούν, καθένας με το δικό του τρόπο την ημέρα και το νόημά της, κι ονειρεύονται έναν πιο αληθινό κόσμο που οι αξίες δεν πουλιούνται στα παράθυρα και οι αγώνες δεν δίνονται στην πολυθρόνα.

Δεν ξέρω αν έχει τόσο μεγάλη σημασία σε ποια κατηγορία κατατάσσεται ο καθένας από μας. Είναι όμως πολύ σημαντικό να μην ξεχνά κανείς πως για να μπορούμε σήμερα να γράφουμε, να αναπνέουμε, να δημοσιεύουμε, να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να ζούμε ζωή με στοιχειώδη ελευθερία πνεύματος κι αξιοπρέπεια, ανάπτυξη και ευημερία, αγαθά που για τους περισσότερους από εμάς θεωρούνται δεδομένα, κάποιοι σαν σήμερα θυσίασαν τα νιάτα, τον ήλιο, τον ουρανό, την ποίηση, τον έρωτα, τη μουσική,τη ζωή τους.

Και τώρα αλλάζεις σελίδα και άρθρο γιατί πολύ σε απασχόλησα - ίσως και ψυχοπλάκωσα.
Μα άραγε ένιωσες το διαφορετικό της σημερινής μέρας;

"Νικημένο μου ξεφτέρι
δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι
πάντα ο κόσμος προχωρεί.

Καληνύχτα,Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος
δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα..." (Ν. Γκάτσος)

Και ξανά προς τη δόξα τραβά…

Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα, με τον πιο όμορφο ήλιο, τις απρόοπτες φουρτούνες και τις αυτοκαταστροφικές μας τάσειςۤ • σε μια χώρα που ο πόλεμος διαρκεί μόνο όσο τα κανάλια του επιτρέπουν, τα ορφανά της Μπιάφρα δεν μας ενδιαφέρει αν πεινούν, εφόσον η Μαντόνα υιοθέτησε ένα, ο κόσμος υποφέρει τόσο, όσο χρειάζεται για να γεμίσει το πλάνο του δελτίου ειδήσεων, το φυσικό περιβάλλον καταστρέφεται μόνο όσο διαρκούν τα ντοκιμαντέρ ή τα ανάλογα ρεπορτάζ, τα σκάνδαλα πολιτικά/ κοινωνικά/ οικονομικά συμβαίνουν μόνο όταν δεν βρεθεί κάποιος να τα «κουκουλώσει» οικονομικά, και αυτά ακόμα φαίνονται μέχρι να σταματήσουν να πουλάνε…
Και ρωτώ: Που πήγαν τα χρήματα για την περιβαλλοντική αγωγή, την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια; Που πήγαν τα χρήματα… ΟΕΟ;
«Τα πήρε ο Χάρυ Πότερ»! απάντησε γνωστός πολιτικός…
Τώρα, βέβαια, αν η νέα συλλογή του Gaultier, ή ο χωρισμός της Άντζελας πουλάει περισσότερο από τις μαθητικές καταλήψεις, τις φοιτητικές διαδηλώσεις, το βιασμό της μικρής από τη Βουλγαρία από τους συμμαθητές της, αλλά και το παράνομο εμπόριο παιδικών οργάνων, τι να κάνουμε; Βλέπεις τόσους μήνες, οι θεατές αρχίζουν να κουράζονται…
Κι όλα αυτά τα βλέπουμε καθημερινά, κι έπειτα αλλάζουμε κανάλι για να δούμε το εβδομαδιαίο σίριαλ ή να πάμε για ποτάκι, γιατί όλα όσα είδαμε συμβαίνουν κάπου αλλού και δεν έχουν σχέση με εμάς.
Όταν πάλι τα βλέπουμε να συμβαίνουν δίπλα μας, ξαφνιαζόμαστε. Δεν περιμέναμε να συμβεί τόσο κοντά μας! Αν ανήκουμε στους ευγενικούς πολίτες, βοηθάμε όσο μπορούμε τους συνανθρώπους μας. κατά βάθος όμως, όπου κι αν ανήκουμε χαιρόμαστε που δεν συνέβη σ’ εμάς…
Όταν όμως συμβεί σ’ εμάς ένα κακό… τότε γυρίζουμε τον κόσμο ανάποδα…φωνάζουμε, βρίζουμε, διαμαρτυρόμαστε. Κατηγορούμε το κράτος, την πολιτεία, το Θεό… και ποτέ δεν σκεφτόμαστε πως σε όλο αυτό το οικοδόμημα που γυρίζει φαύλος κύκλος, συνεισφέρουμε κι εμείς με το δικό μας τρόπο και την δική μας αδιαφορία.
Εμείς πληρώνουμε, κι εμείς εκλέγουμε. Εμείς κατηγορούμε και καταδικάζουμε το μέσον – ζηλεύουμε τα μπλε / πράσινα / κόκκινα παιδιά – κι όταν μας δοθεί η ευκαιρία, πάλι ζητάμε ρουσφέτι: διορισμό, μεταγραφή, μετάθεση και οποιαδήποτε άλλη εξυπηρέτηση…
Και γιατί να μην το κάνουμε άλλωστε; Όλοι το ίδιο κάνουν… Εμείς μ…....ες είμαστε; Κι έτσι σκέφτονται σχεδόν όλοι Έλληνες (και όχι μόνο).
Όλη αυτήν την κατάσταση και τα ρητορικά ερωτήματα συνοδεύει ένα πιο ουσιαστικό ερώτημα:
Εγώ κι Εσύ τι μπορούμε να κάνουμε;
Η προσωπική μου άποψη; Εγώ μπορώ να ονειρεύομαι πως κάποτε θα πετάξω πάνω από αυτά… τόσο ψηλά που δεν θα με αγγίζουν… Κι όταν ξυπνάω θα παλεύω να φτιάξω τον κόσμο μου… έτσι μόνο για να ξέρω εγώ πως δεν έμεινα θεατής σε ένα έργο που δεν μυ αρέσει, πως προσπάθησα να σώσω τον κόσμο μου και πως δε συνέβαλα κι εγω στη διαιώνιση του εγκλήματος!
Άλλωστε όπως είχε πει και ο Ν. Καζαντζάκης:
«Έχεις μπογιές; Έχεις χρώματα;
Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα»!
Ίσως αν κάποτε ενωθούν πολλά «εγώ» κι ενώσουν τους μικρούς τους κόσμους, να φτιάξουν ένα μικρό χωριό, που τα παιδιά δεν θα ρωτούν «μαμά σε τι κόσμο με έφερες;»

Σαν ημερολόγιο

20/10/2006
Απόψε είναι από τα λίγα βράδια, τις ελάχιστες στιγμές που θέλω να βρέξει. Αν και είχε ωραία μέρα το πρωί, ένιωθα τόσο έντονα το κρύο και την απρόσωπη μορφή της πόλης. Οι δρόμοι, τα λεωφορεία, τα τρένα, όλα είναι γεμάτα κόσμο. Γεμάτα από πολλές μικρές μοναξιές, κάθε μια από τις οποίες κουβαλά μια δική της ιστορία. Και καθ’ ένας μας είναι τόσο μικρός μπροστά στο χρόνο, μπροστά στη ζωή.
Απόψε θέλω πολύ να βρέξει. Αν βρέξει, βέβαια, δεν θα δω τη βροχή γιατί κλείστηκα νωρίς στο δωμάτιο, ασφάλισα πόρτες, παράθυρα, πατζούρια, κουρτίνες…
Θα ακούσω όμως τις σταγόνες της βροχής, και της καταιγίδας και ίσως νιώσω την κάθαρση για απόψε.
Έχω ανάγκη ν’ ακούσω τη βροχή, να νιώσω πως φεύγοντας παίρνει μαζί της όλη την ασχήμια, την κακία, το συμφέρον, τη διπροσωπία, τον εγωκεντρισμό, τον ανταγωνισμό…
Ξυπνήστε! Πρέπει όλοι μαζί να φέρουμε βροχή!
Ξυπνήστε! Παίζουμε, δίνουμε τον αγώνα μας σε στημένο γήπεδο… κάποιος άλλος κινεί τα νήματα…
Ξυπνήστε να παίξουμε το δικό μας παιχνίδι!


21/10/2006
Ξημέρωσε… και η βροχή ήρθε!
Άκουσε το κάλεσμά μου κι απάντησε στην πρόσκληση. Μόνο που έβαλε τα καλά της κι όλη την ομορφιά της, κι ήρθε γλυκά…κάνει ζεστή συντροφιά στην ψυχή, αλλά δεν είναι τόσο δυνατή για να ξεπλύνει την ασχήμια και τη βρωμιά γύρω μου…