Ο παράγοντας Έ - συμπέρασμα (πιθανό Ά)

Αν λάβουμε ως προκείμενη Ά τους λογικούς συνειρμούς του post «το μέσο, του μέσου, το μέσο … άντε να βρεις άκρη», για να είμαστε δίκαιοι, θα έπρεπε να συνυπολογίσουμε τον προσωπικό εγωιστικό παράγοντα Ε.

Ο παράγοντας Ε λοιπόν, έχει να κάνει με το προεγώ ή αλλιώς το θυμοειδές σύστημα της προσωπικότητας (στο διαχωρισμό του Φρόιντ) και τα δυσάρεστα συναισθήματα που προκαλεί η ήττα. Τι σημαίνει αυτό; Μα είναι σαφές: στην πραγματικότητα δεν μπορεί να φταίει πάντα το σύστημα, η κοινωνία, το μέσο, οι συνθήκες… Μια, δύο, τρεις… να το δεχτώ. Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης έγκειται στις προσωπικές ικανότητες και την προσωπική αξία.
Στη δική μου περίπτωση όμως, φαίνεται πως μάλλον είναι θέμα ανεπάρκειας προσόντων (lack of qualification, όπως θα έλεγαν και οι Άγγλοι). Τόσες προσπάθειες, τόσα ξενύχτια στα βιβλία, τόσες ώρες στο πανεπιστημιακό αναγνωστήριο… αποτέλεσμα μηδέν.

Τι να υποθέσω κι εγώ; Όσο κι αν με βολεύουν, λοιπόν, οι συνειρμοί της προκείμενης Ά, όσο κι αν επαναπαύτηκα τόσα χρόνια, νομίζω πρέπει να ξυπνήσω και να λάβω υπόψη και τον παράγοντα Ε: τι τα κυνηγάς βρε κοπέλα μου αυτά, αφού βλέπεις δεν αξίζεις; Δε σου κόβει, πως το λένε…Υπάρχουν άλλοι που αξίζουν πολύ περισσότερο από σένα για αυτά που προσπαθείς.. Πάρε το απόφαση μια ώρα αρχύτερα να τελειώνουμε. Τι χάνεις το χρόνο σου; Όσο κι αν θύμωσες και έριξες το φταίξιμο στις συνθήκες (προκείμενη Ά), ο παράγοντας Έ πάντα υπήρχε σε λειτουργία. Κι όσο πιο γρήγορα τον αποδεχτείς, μαζί με την ήττα σου, τόσο πιο γρήγορα θα σταματήσεις να προσπαθείς και να πληγώνεσαι.

Είδες τι αποφάσεις μπορείς να πάρεις σε μια κρίση αυτογνωσίας; ;)

"Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη,
ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου
σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου).
Άφησε με να έρθω μαζί σου
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να έρθω μαζί σου...."

Γιάννης Ρίτσος