Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά!
Μέρες που είναι, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες άλλωστε, πηγαίνουμε οικογενειακώς στο χωριό!
Εκεί βρίσκονται γιαγιάδες, παππούδες, ξαδέρφια... και συγγενείς που λίγες φορές το χρόνο έχεις τη δυνατότητα να δεις, οπότε χαίρεσαι να πηγαίνεις και δεν έχεις λόγο να αποφύγεις τη διαμονή εκεί.
Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα και φέτος να ετοιμάζομαι... Μέχρι τη στιγμή μπροστά στην ντουλάπα που προσπαθείς αν ετοιμάσεις πράγματα και αποσκευές για 2 μέρες. Εκεί θυμάσαι όλες τις προηγούμενες χρονιές (γιατί κρατάει χρόνια αυτή η κωλόνια!) την εικόνα "πάσχα στο χωριό": μικρές - μεγάλες με τα καλά τους... στην τελευταία λέξη της μόδας, βάψιμο, και 2 ώρες στόλισμα για μισή ώρα (και πολύ λέω) στην εκκλησία!
Απογοητεύμαι... Αρνούμαι να μπω στη διαδικασία αυτή (ασε που υποψιάζομαι και κρύο για την Κυριακή) οπότε βάζω 2 μπλουζάκια και ένα κουσούμι μαύρο στην τσάντα και φεύγω.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα στο χωριό με διάθεση απροσδιόριστα περίεργη από το προηγούμενο βράδυ.
Και η παράδοση συνεχίζεται για άλλη μια χρονιά। Κι όσο κι αν δεν θέλεις αν συμμετέχεις δεν μπορείς να πας με τζιν στην εκκλησία (πάσχα είναι!) και φυσικά λόγω της ημέρας περιποιείσαι και λίγο τον εαυτό σου. Μέρχρι τα αποκαλυπτήρια...
Για άλλη μια χρονιά όλες με τα καλά τους... τα ας πούμε extreme καλά τους! Και το νυφοπάζαρο αρχίζει...
And the oscar goes to...1) ένα 5 χρονο κοριτσάκι με σκιά στα μάτια!!!! (εκεί δε νομίζω ότι φταίει το μικρό)
2) μια γιαγιά που είπε στην αδερφή μου (η οποία ντυμένη με καλά αλλά σοβαρά και ήπια ρούχα) όταν πήγε για να ευχηθεί "άντε εσύ πότε θα βάλεις τα καλά σου; οι άλλες είναι έτοιμες!"
Το κακό είναι πως δεν υπάρχει τέλος σ' αυτήν την κατάσταση... Φταίει το μικρό μυαλό της επίδειξης; οι διαφημήσεις και τα πρότυπα που προβάλουν; η ανάγκη μας να αρέσουμε και να αυτοπειβεβαιωνόμαστε μέσα από τους άλλους; όλα αυτά μαζί; ή μήπως κάτι άλλο; .... Δεν έχω απάντηση να δώσω।
Όποιος έχει παρακαλώ να διαφωτίσει το ζήτημα.
Υ.Γ.: Χριστός Ανέστη!
