Μαγειρική: νέο αγχολυτικό, παλιά συνταγή ή μαζοχισμός;

Επέστρεψα δριμύτερη! Μετά από πολύμηνη αποχή, εκούσια ή ακούσια, επέστρεψα στο γνωστό και εγκαταλελειμμένο στέκι του blogspot! Η αφορμή; Μια νέα μου διαπίστωση.
Σε μια εποχή που τα τηλεοπτικά «ριάλιτι» και η πλειοψηφία των τηλεοπτικών εκπομπών μαγειρεύουν σε όλο ή σε ένα μέρος τους, η δική μου θέση ήταν… μακριά από την οθόνη. Για «χ» ή «ψ» λόγους, όπως λένε και οι μαθηματικοί φίλοι μου, απομακρύνθηκα από πολλά πράγματα και ξεκίνησα καινούρια… latin και tango χορούς, γραφή Braille, κ.α. Χθες το βράδυ λοιπόν, και αφού είχα αφιερώσει χρόνο σε χορούς και διάβασμα – καλά το τελευταίο όχι και τόσο – βρήκα τον εαυτό μου και πάλι να … «πέφτει»…
- Όχι! Λέω από μέσα μου. Δεν θα το επιτρέχω και πάλι!
Αυτό ήταν. Έκοψα τη δίαιτα για ένα βράδυ, άνοιξα το ντουλάπι της κουζίνας, εντόπισα τα διαθέσιμα υλικά που μου ενέπνευσαν όρεξη για πειράματα και τα «googlαρα…» (=αναζήτησα στο google) . Εντόπισα μια ενδιαφέρουσα συνταγή κι έπιασα την κατσαρόλα. Η αρχή έγινε και μέσα σε λίγα λεπτά το «ψυχολογικό μου αδιέξοδο» μετατράπηκε σε δημιουργική έμπνευση! Παράλλαξα λίγο τη συνταγή, προσθέτοντας τα δικά μου στοιχεία κι αγαπημένες γεύσεις και voila!
Έτοιμη μια απλή αλλά παιχνιδιάρα μακαρονάδα! Δεν ήταν άσχημη…
Ο σκοπός επετεύχθη! Ένα γεμάτο στομάχι, μια κατεστραμμένη δίαιτα και μια ανεβασμένη διάθεση. Τελικά, η μαγειρική μας ανεβάζει; Καθώς αναρωτιόμουν πόσο αληθινή και πόσο καθολική είναι μια τέτοια ρήση, ακουγόταν από το χολ η τηλεόραση που έβλεπε ο μικρός αδερφός μου… ήταν ένα ακόμα «ριάλιτι» μαγειρικής! Αλήθεια γι’ αυτό εμφανίζουν τέτοια ακμή τα τηλεοπτικά προγράμματα και οι εκδόσεις μαγειρικής; Ή μήπως πρόκειται για νέα μόδα; Ή ακόμα ίσως και για μια παλιά παράδοση μεσογειακή… ; Φημίζονται άλλωστε οι Πολίτες και η Πολίτικη κουζίνα, οι πληθωρικοί στις γεύσεις τους Ιταλοί, οι πληθωρικοί στα μπαχάρια τους Άραβες, Τούρκοι και Σύριοι.
Δεν μπορούμε όμως να παραλείψουμε και τη μεγάλη μερίδα ανθρώπων που το βρίσκουν μάλλον δύσκολο, βαρετό και κουραστικό «σπορ», οπότε διατηρούν την μακρόχρονη, πλέον, παράδοση των… delivery, των catering ή/και των fast food.
Όποια κι αν τελικά είναι η επιλογή μας, ας έχουμε μια πολυτέλεια στο τραπέζι αλλά και στη ζωή μας… την μικρή απόλαυση της στιγμής, της γεύσης, της μικρής καθημερινής ουσίας που χάνουμε αναζητώντας τα πολλά, τα μεγάλα και αυτά που… δεν έχουμε κι ελπίζουμε να μας κάνουν ευτυχισμένους!

Καλή μας όρεξη!

Υ.Γ.: έτσι για την ιστορία παραθέτω τη διαδικτυακή συνταγή – πηγή έμπνευσης του πιάτου
και του… άρθρου: http://mikrikouzina.blogspot.com/2010/08/blog-post_30.html

Εκτός θέματος: η τελευταία έκθεση

Κάπου εδώ μένω κι εγώ, σ' ένα νησί στον ουρανό... Μέσα στην κρίση, την κατάντια, τον εξευτελισμό της χώρας και της ανθρώπινης ζωής, επιβιώνω και διαβάζω όμορφα άρθρα και αληθινά. Ενα από αυτά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου! Είναι από τη δημοσιογράφο Ρίκα Βαγιάνη σε έναν ηλεκτρονικό ιστοτόπο.
Καλή ανάγνωση!



Εκτός θέματος: η τελευταία έκθεση

καλό ταξίδι

για ποιό ταξίδι κίνησες να πας... Σχεδόν μια εβδομάδα πέρασε και το μυαλό μου ακόμα γυρίζει σε εικόνες, μπλέκεται σε σκέψεις και χάνεται σε συνειρμούς. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας ακριβώς όταν τους χρειαζόμαστε, μας χαρίζουν απλόχερα ό,τι έχουμε ανάγκη τη δεδομένη στιγμή κι ακόμα περισσότερα. Έρχονται, προσφέρουν κι αποχωρούν. Όμως πάντα ξέρεις πως ο χρόνος και η απόσταση που σε κρατούν μακριά από το πρόσωπο αυτό είναι ασήμαντοι παράγοντες. Ξέρεις πως το πρόσωπο υπάρχει και λαχταράς να το συναντήσεις κάποια στιγμή. Μια βδομάδα πέρασε έκτοτε… μια βδομάδα από τότε που έφυγε ένας τέτοιος άνθρωπος για μένα. Είναι αλήθεια πως η αγαπημένη μου δασκάλα δεν είναι πια κοντά μας. Ένα παγερό μήνυμα στο facebook και μια ρήμα κρητική την αποχαιρετούσαν. Όμως όχι. Δεν μπορούσα να το δεχτώ… «κακόγουστο αστείο» σκέφτηκα… Δυστυχώς ήταν αλήθεια. Η κ. Πόπη είχε φύγει. Την γνώρισα στην Ά λυκείου. Ήταν η φιλόλογος καθηγήτρια του τμήματος με όλη τη σημασία της λέξης: «φιλόλογος»: αγαπούσε την επιστήμη κι ήξερε να τη μεταδίδει. «καθηγήτρια»: καθοδηγούσε τους μαθητές στο καλύτερο δυνατόν που μπορούσαν να πετύχουν κι επιθυμούσαν, απερίσπαστη από σχόλια κι άλλες εκτιμήσεις. Έμαθε τα ονόματά μας από την πρώτη κιόλας μέρα!! Ανέλαβε να μας διδάξει κ το μάθημα της «ψυχολογίας». Κι αυτό ήταν… η αρχή έγινε! Μια ομάδα 28 άγνωστων μεταξύ τους μαθητών, έγινε μια παρέα… τολμώ να πω οικογένεια… Ήμασταν οι «συγκάτοικοι … στην τρέλα» και φτιάξαμε ιστοσελίδα όταν το διαδίκτυο ήταν είδος πολυτελείας 1998-1999). Ήταν άνθρωπος πρότυπο. Πάντα κοντά μας στα δύσκολα. Πάντα χαιρόταν διπλά στις χαρές μας. Πάντα εκτιμούσε τη διαφορετικότητά μας κι ενθάρρυνε κάθε ταλέντο δημιουργικό μικρό ή μεγάλο. Πάντα έμπιστη, εχέμυθη, πάντα πρόθυμη να βοηθήσει. Πάντα είχε για όλους καλά λόγια να πει. Ποτέ μα ποτέ δεν έκανε διάκριση στις γνωστικές μας δυνατότητες, στο πόσες φορές είχε μείνει κάποιος στην ίδια τάξη ή στο πόσο επιμελής ήταν στα μαθήματά της. Όλοι νιώθαμε ίσοι. Όλοι μάθαμε να εκτιμάμε το διαφορετικό. Να βρισκόμαστε μετά από 10 χρόνια τυχαία και να χαιρετιόμαστε εγκάρδια και ειλικρινά. Για μένα ήταν το πρότυπο, το προσωπικό και το επαγγελματικό. Επηρέασε τις αποφάσεις, τις σπουδές, το «είναι» μου, τις επιλογές μου. Επηρέασε μια ζωή κι αυτό μόνο από τη δική μου μικρή οπτική… Ενδεχομένως τίποτα από τα σημερινά μου δεδομένα να μην ήταν ίδιο. Ξέρω πως υπάρχει τέλος. Νομίζω πως είμαι συμφιλιωμένη με το θάνατο. Όχι όμως με τον άδικο θάνατο. Όχι με το θάνατο ανθρώπων τόσο άξιων και σημαντικών για μένα. Τίποτα δεν θα ‘ναι πια το ίδιο. Πλέον η ζωή προχωρά μπροστά κι εμείς που μένουμε θα τη θυμόμαστε πάντα. Όμως λυπάμαι που δεν εξέφρασα ποτέ ένα ουσιαστικό «ευχαριστώ» για όλα όσα μου έχει προσφέρει. Ένα ευχαριστώ που υπήρξε στη ζωή μου!! Καλό ταξίδι, κυρία Πόπη!