η ζωή είναι ένα τραίνο...

Σαν ένα μαύρο τραίνο χωρίς παράθυρα κι έξοδο.
Σαν ένα τραίνο που κυλάει και δεν ξέρεις που και γιατί πάει.
Σαν ένα μαύρο τραίνο στο χρόνο που δεν μπορείς να καταλάβεις αν τρέχει ή αν πηγαίνει με αργούς ρυθμούς. Βέβαια κάποτε σε ζαλίζει και δεν ξέρεις γιατί, αφού δε βλέπεις… κι άλλοτε νιώθεις πως θα βουλιάξεις στο όρθιο κάθισμά σου και πως το τραίνο σχεδόν δεν προχωράει.
Όμως και πάλι δεν ξέρεις αν φτάνεις, ούτε που φτάνεις. Μα πάνω απ’ όλα δε ξέρεις αν και πότε θα μπορέσεις να βγεις από αυτό.
Κι αν βγεις; Θα βγεις υγιής;
Τα μάτια σου θα θολώσουν από το φως…
Και τα αυτιά σου δεν θ’ ακούν από το χτύπο της καρδιάς σου…
Και τα χέρια σου δεν θα μπορούν να κουνήσουν και θα παγώσουν…
Και τα πόδια σου θα μείνουν ασάλευτα καρφωμένα στο χώμα…
Μόνο η συναίσθησή σου παρέμεινε και παραμένει ακόμα ακέραια… η συναίσθησή σου και ίσως και η ψυχή σου…
Το μυαλό σου, η σκέψη σου, η ματιά σου, το βλέμμα σου… όλα έχουν αλλάξει.
Ίσως γιατί τα άφησες να αλλάξουν. Ίσως γιατί δεν μπόρεσες να αποτρέψεις την αλλαγή…
Μόνο οι ψυχές κυκλοφορούν στο τραίνο. Μόνο αυτές αναγνωρίζονται πλέον.
- Κι ο χρόνος;
Ο χρόνος είναι σύμμαχος ή εχθρός σου;
Και οι συνεπιβάτες σου;
- Είναι ψυχές είπες… είναι όμως ψυχές ανθρώπινες; Είναι ψυχές απάνθρωπες ή αγγελικές;
Το τραίνο συνεχίζει το ταξίδι του κι εσύ περιμένεις, αναζητάς, σκέφτεσαι αν άξιζε το ταξίδι κι άλλοτε επιμένεις.
Ταξίδι μακρύ αέναο και δύσκολο…
Καλό ταξίδι!


(χειμώνας 2005)

Νεανικές αναμνήσεις

Καθώς ξεφύλλιζα μπροστά στον καθρέπτη το σχολικό πρόχειρο των εφηβικών μου χρόνων συναντήθηκα με εκείνη. Αθώα κι ήρεμη με πολλές πολλές εσωτερικές εντάσεις. Δεν έχει αλλάξει πολύ εξωτερικά. Κι αυτό είναι μάλλον ευχάριστο  !
Έτσι προσπάθησα να την προσεγγίσω μέσα από αυτά που αποτύπωνε τότε στο μεγάλο τετράδιο – πρόχειρο – λεύκωμα … Τότε ήταν μόδα όλοι να έχουμε ένα τετράδιο με χοντρό εξώφυλλο για να σημειώνουμε υποχρεώσεις / εργασίες / στιχάκια / φωτογραφίες / αφιερώσεις / τρίλιζες κι ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί ο εφηβικός νους…
Όπως ξεφύλλιζα, λοιπόν, έπεσα πάνω σ’ ένα δίστιχο που θυμόμουν ακόμα :
«κι αν δεν πεθαίνουν ο ένας για τον άλλο είναι και οι δύο νεκροί!»
αναφερόταν στο θεό Έρωτα! Τον Έρωτα που τότε ήταν πηγή λύτρωσης, έμπνευσης, χαράς, ευτυχίας … Τότε που πίστευε φανατικά στο παραπάνω δίστιχο, και στον απόλυτο έρωτα που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα, … μια για πάντα, και αν σου τύχει δεν έχεις ανάγκη από τίποτε άλλο στη ζωή σου… τόσο έντονο και δυνατό είναι αυτό που νιώθεις για τον άλλον που μπορείς να δώσεις και τη ζωή σου γι’ αυτόν… όπως λέει κι ο σύγχρονος καλλιτέχνης :
«Αν είχα μόνο μια βουτιά στο κύμα σου πνιγόμουνα
Αν είχα μόνο μια ματιά μετά ας τυφλωνόμουνα

Αν είχα μια αναπνοή εσένα θα ανέσταινα
και ύστερα ας πέθαινα

Αν είχα μόνο ένα λεπτό σε σένα θα το χάριζα
Αν είχα μόνο μια ζωή για σένα θα τη χαράμιζα»
Έπειτα την κοίταξα ξανά απέναντι μου, αφήνοντας ανοιχτό το πρόχειρο να γυρίζει σελίδες. Πόσο διαφορετική είμαι…
Για μια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να της απολογηθώ για αυτά που πιστεύω τώρα. Για τα όνειρα που πρόδωσα … – Δεν ξέρω για σένα, φίλε αναγνώστη, αλλά για μένα είναι πιο δύσκολο να μιλήσω και να κερδίσω την εύνοια του εαυτού μου από το να επιχειρηματολογήσω γι αυτά που σκέφτομαι σε κάποιον άλλον. – Πόσο έχω αλλάξει από το κορίτσι που έγραφε το πρόχειρο τετράδιο…
Δεν ξέρω αν υπήρξε, αν υπάρξει ή αν θα υπάρξει ποτέ ένα τέτοιο συναίσθημα, τόσο ουσιαστικό, τόσο δυνατό και τόσο αληθινό όσο το φανταζόμουν και το ονειρευόμουν τότε. Κάποια χρόνια μετά, είμαι πλέον σε θέση ν’ αμφισβητήσω την ύπαρξή του.
Δοκίμασα κι έζησα κάποιες φορές κάτι παρόμοιο. Άλλοτε ήταν σχεδόν τόσο δυνατό όσο το φανταζόμουν, άλλοτε όχι και τόσο. Μα στο τέλος κάτι χαλούσε, κάτι με έδιωχνε, με απωθούσε. Κάτι με έκανε να φεύγω ή αν δεν έφευγα πρώτη, κάτι με έκανε αν μην θέλω να θυμάμαι… τραγικό;
Αρχικά έτσι το έβλεπα. Πλέον όχι.
«… Το μόνο που έχουμε είναι ο εαυτός μας…» έλεγε κάπου αλλού η αφιέρωση μιας καλής φίλης στο ίδιο τετράδιο.
Σήμερα ο έρωτας φανερώνεται μόνο στα αισιόδοξα τραγούδια και στα νεανικά ζευγαράκια στον ηλεκτρικό…
Όταν ξαναείδα το αρχικό δίστιχο: «κι αν δεν πεθαίνουν ο ένας για τον άλλο είναι και οι δύο νεκροί!», του έδωσα άλλη ερμηνεία:
Σκέφτομαι, όταν νιώθεις ή νομίζεις πως νιώθεις τον έρωτα μην μείνεις στη σκέψη. Ζήσε τον με την ψυχή σου, χωρίς όρια και «πισινές», γνωρίζοντας όμως πως εκείνη την ίδια στιγμή παίζεις τζόγο! Μπορεί να κερδίσεις για ένα Χ χρονικό διάστημα την ευτυχία, αλλά μπορεί και να βιώσεις την απόρριψη, την απαξίωση, την αποτυχία σ’ αυτό που επένδυσες.
Το μυστικό είναι, κατά τη γνώμη μου, να ζήσεις και τον έρωτα και την απογοήτευση σαν συναισθήματα μοναδικά! Να νιώσεις τυχερός που είχες τη δυνατότητα και την ευλογία να το ζήσεις έστω και για λίγο! Όλα είναι μέσα στη ζωή! Κι αν απογοητευτείς και πονέσεις, να ξέρεις πως ο πόνος, η χαρά, ο έρωτας, το άγγιγμα, όλα είναι αισθήματα ανθρώπινα και πως είσαι τυχερός που τα ζεις!! Που αξιώθηκες σ’ αυτή τη μικρή ζωούλα που σου δόθηκε να ονειρευτείς, να παίξεις, να ονειρευτείς… Δεν έχει σημασία αν είχες συνταξιδιώτες στο όνειρο ή αν είχες ανταπόκριση στο έρωτα… Σημασία έχει πως σαν άνθρωπος τα έζησες και μέσα απ΄ αυτά βγήκες πιο δυνατός-ή!
Άλλωστε όπως λέει κι ο Βασίλης:
«Αξίζει, φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!»
Όχι, φίλε αναγνώστη! Δεν γράφω υπό την επήρεια ουσιών, αλκοόλ και σίγουρα δεν έχω μεθύσει από έρωτα (αν και θα έπινα μια μαυροδάφνη παρέα με καλή μουσική, εδώ που τα λέμε…)  Δεν αισθάνομαι θετική ή αρνητική ερωτική φόρτιση. Ελπίζω όμως στον επόμενο ενθουσιασμό μου να έχω τη δύναμη να υποστηρίξω την ίδια άποψη, ανεξάρτητα από τις συνθήκες, τις συγκυρίες και το αποτέλεσμα.