Έχεις νιώσει ποτέ κάτι παράλογα ισχυρό για άτομα που γνωρίζεις ή γνώρισες κάποια στιγμή για λίγο;
Υπάρχουν άτομα που γνωρίζεις μήνες ή χρόνια … και μιλάς και ανταλλάζεις απόψεις και ζεις καθημερινά μαζί τους, όμως ποτέ δεν έχεις δεθεί ουσιαστικά μαζί τους. Υπάρχουν κι άλλα άτομα που έζησες για πολύ λίγο μαζί τους και μοιράστηκες πολύ περισσότερα συναισθήματα, πολλά περισσότερα ουσιώδη πράγματα κι όμως ζουν μακριά σου… ενδεχομένως και να μην επικοινωνείς τόσο συχνά μαζί τους – άλλωστε η καθημερινότητα των σύγχρονων κοινωνιών πολλές φορές δε μας επιτρέπει τέτοιες «πολυτέλειες»…
Κι εκεί κάπου λανθάνει η ειρωνεία… αυτό που κάποτε ήταν αυτονόητο – δηλαδή η επικοινωνία η ουσιαστική – πλέον κρύβεται και περιορίζεται σε λίγες ψυχές.
Ευτυχώς όμως τα πραγματικά συναισθήματα δεν σταματούν με την απόσταση. Κι αυτό είναι κάτι που νιώθουμε με λίγα και πολύ συγκεκριμένα άτομα. Διάβασα κάπου ότι «η φιλία είναι σαν τα δύο μάτια μας: ανοίγουν, βλέπουν πράγματα, κλαίνε, κοιμούνται… όμως ποτέ δεν βλέπει το ένα το άλλο».
Και νομίζω αντιπροσωπεύει τη σχέση μου με ορισμένα άτομα. Μάλιστα νιώθω τυχερή που βρέθηκαν στη ζωή μου, έστω και για λίγο, και πάντα θα κρατώ σαν φυλαχτό τις μέρες που μοιραστήκαμε με την … «παρέα της… γιάφκας» και θα περιμένω ανυπόμονα την αναβίωσή της σε κοινό γήινο έδαφος – γιατί αναμφίβολα τίποτα δεν έχει χαθεί, ακόμα κι αν κάνουμε καιρό να μιλήσουμε.
Ότι έχω στην καρδιά μου
κι είναι όλη μου η ζωή
είναι ο χρόνος που θυμάμαι
αυτός που ζήσαμε μαζί
Σ 'ευχαριστώ για όσα μου' χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ,
δε σου είπα πόσο σ’ αγαπώ
