Το μέσο, του μέσου, το μέσο... αντε να βρεις άκρη

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια... (όπως λέει και το τραγούδι) από τότε που άρχιζα να αντιλαμβάνομαι άμεσα τι συμβαίνει γύρω μου... είδα την "ισότητα των ευκαιριών", τη "δωρεάν παιδεία" και τη βασίλισσα όλων την "αξιοκρατία"! Η ικανότητα, οι δεξιότητες, η προετοιμασία, η ουσιαστική αξία αποτελούν πλέον λέξεις τυπικές με μικρά γράμματα στις προκηρύξεις για εργασία, για μεταπτυχιακά, για πρόοδο... Αν δεν έχεις γνωστό τον διευθυντή, τον υπεθύνο, τον υπουργό, ή τον πρύτανη, άκρη δε βγάζεις.
Αφορμή για αυτό το post στάθηκε ένα δημοσίευμα σε τοπική εφημερίδα, σύμφωνα με το οποίο ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ (ως τώρα λιγότερο διαβλητός τρόπος διορισμού δημοσίων υπαλλήλων) που έκρινε μέσα από γραπτές εξετάσεις τις γνώσεις και την κατάρτηση των υποψηφίων, συμπληρώνεται από συνέντευξη!!!
Δηλαδή αν κάποιος δεν έχει γράψει καλά αλλά παρουσιαστεί καλά (=έχει καλό βύσμα) στη συνέντευξη διορίζεται. Αντίθετα αν έχεις γράψει καλά αλλά δεν έχεις κάποιον γνωστό να κατευθύνει και να προωθήσει την υπόθεσή σου... λυπούμαστε αλλά υπάρχει περίπτωση να μείνεις απ' έξω!
Κάτι ανάλογο και σε ευκαιρίες για δουλεία (π.χ.: συμβασιούχος σε ΚΕΠ: η ίδια η υπάλληλος μου είπε, πως αν δεν έχω ξαναδουλέψει σε ίδια θέση, δεν έχω πιθανότητες και αρνήθηκε να μου δώσει αίτηση!!!).
Και το πιο μεγάλο πανηγύρι γίνεται στα μεταπτυχιακά... Εκεί καλύτερα να μην αναφέρω γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις... (Από τις 500 θέσεις στην Ελλάδα αξιοκρατικά υπολογίζω πως έχουν δωθεί οι 50 μόνο - ή μήπως λέω πολλές;).
Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια από την πρώτη δική μου προσπάθεια. Δεν έχει νόημα να απαριθμίσω τα γεγονότα, άλλωστε το θέμα έχει φύγει από το προσωπικό επίπεδο. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει, κι αυτό φαίνεται πιο καθαρά από όσα ακούω από άλλους αλλά και όσο εμπλουτίζω τις εμπειρίες μου.
Δεν θέλω να "χρωματιστώ" σαν μπλε, πράσινο, κόκκινο, κίτρινο σημαιάκι που κρίνει σύμφωνα με κάποιο κόμμα τις καταστάσεις. Πιο πολύ γιατι δεν πιστευώ σε αυτά. Η κατασταση δεν άλλαξε και δεν θα άλλαξει στη χώρα του ρουσφετιού από κανενα κόμμα. Έτσι μάθαμε, έτσι συνεχίζουμε... Κι αυτό είναι το χειρότερο!
Το πιο τραγικό είναι πως αύριο μπορεί κι εγώ ακόμα και ο καθένας που τώρα κατακρίνει την κατάσταση, να εκμεταλευτεί μια τέτοια ευκαιρία... έναν γνωστό γνωστού, ένα μέσο, μέσου... προκειμένου να... βρει άκρη! Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν μπορώ να ξέρω τι μου επιφυλάσσει η τύχη κι έπειτα όπως λέει κι ο Montaigne "... υποχρέωσα τον εαυτό μου να τολμώ να πω ότι τολμώ να κάνω... οι χειρότεροι από τους τρόπους και τις πράξεις μου δεν μου φαίνονται τόσο άσκημοι, όσο μου φαίνεται άσκημο και δειλό να μην τολμώ να τους ομολογήσω.Η δυσκολία για τον καθένα μας είναι η εξομολόγηση, ενώ θα έπρεπε να είναι η πράξη".
Υπάρχει και συνέχεια γιατί η αδικία και η αδιαφορία σε αυτή τη χώρα βρίσκεται και κυριαρχει σε πολλά επίπεδα, για κάποια από τα οποία έχει γίνει ήδη αναφορά σε προηγούμενα post.
Μέσα σε όλα αυτά εμείς συνεχιζουμε να ψάχνουμε τη χαμένη άκρη, αναζητώντας μια αισιοδοξη νότα, που θα μας αφήνει περιθώρια για όνειρα και μια ελπιδοφόρα οπτική.
Οι μόνες νότες, όμως που έρχοναι για άλλη μια φορά, είναι αυτές του Μ. Χατζιδάκι (Κεμάλ).

"Νικημένο μου ξεφτέρι
δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι
πάντα ο κόσμος προχωρεί.

Καληνύχτα,Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος
δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα..." (Ν. Γκάτσος)