puzzle

Και να που μείναμε εδώ…
Δέσμιοι του μυαλού και της λογικής μας
Εμείς οι δύο…
Μείναμε μόνοι να κοιτάμε το καράβι της ζωής να ξεμακραίνει, τα χρόνια μας να φεύγουν
Έμειναν μόνα τους τα χέρια δίπλα δίπλα στην παραλία.
Και τα δάχτυλα να έλκονται και να απωθούνται ταυτόχρονα.
Τα βλέμματα προσέχουν μην τύχει να συναντηθούν…κι όμως το θέλουν πολύ.
Τα μάτια να κοιτάζουν την ένωση του ουρανού και της θάλασσας.
Την ένωση του γαλάζιου και του μπλε.
Την ένωση της ελπίδας και της θλίψης,
Της ζωής και του θανάτου.
Και στο κέντρο ο ήλιος που δύει πολύχρωμος μα κουρασμένος σε μια προσπάθεια να μεταδώσει λίγη απ’ τη λάμψη και τα χρώματά του στον ουρανό και τη θάλασσα.
Μάταια … είναι τόσο κουρασμένος που ασθενεί και χάνεται στο μπλε τους.
Σε λίγο σβήνουν και τα χρώματα
και μείναμε εμείς.
Αργότερα ήρθε η νύχτα συντροφιά μας…
Έφερε μαζί της τον κρύο αέρα που ήρθε να ψυχράνει την ατμόσφαιρα.
Κι εμείς ακόμα εκεί ακίνητοι κι αμίλητοι
Και τα χέρια, τα βλέμματα, τα μάτια εκεί κι αυτά.
Ο αέρας με φοβίζει τη νύχτα, σου είπα, αλλά δεν θέλω να φύγω.
Κι εσύ φοβόσουν. Το ξέρω. Το νιώθω. Μα δεν θέλεις ούτε κι εσύ να φύγεις.
Σαν να φοβόμασταν κι οι δύο μην χαλάσει η στιγμή και δεν ξαναβρεθούμε ποτέ εκεί οι δυο μας.
Κι η νύχτα φαίνεται ήθελε να μείνουμε εκεί.
Μα η θάλασσα… η θάλασσα; Τι ήθελε η θάλασσα;
Η θάλασσα απλώς ήθελε το τελευταίο κομμάτι στο πάζλ να είναι ευχάριστο φινάλε ή ίσως αισιόδοξη εκκίνηση.


(καλοκαίρι 2005)

Το soundtrack της ζωής μας…

Η ζωή είναι ένα καλο-στημένο θέατρο, μια ρεαλιστικά σκηνοθετημένη δραματική πράξη με πλοκή, περιπέτεια, ρομαντικές στιγμές, ώρες αγωνίας, εναλλαγή συναισθημάτων και κάθαρση.
Οι ηθοποιοί πολλοί. Για την ακρίβεια όλοι εμείς. Και καθένας από μας είναι πρωταγωνιστής στη δική του πράξη. Οι ηθοποιοί δεν κάνουν διάλειμμα. Αν και κάποιες φορές κουράζονται, πάντα παλεύουν να είναι γεροί και να κρατηθούν στο σανίδι.
Και όπως κάθε δραματική πράξη που σέβεται τον εαυτό της, έχει κι αυτή soundtrack. Τώρα είναι στο χέρι μας να δώσουμε στη δική μας παράσταση τη μουσική που αντιπροσωπεύει και ταιριάζει σε εμάς, ανάλογα πάντα με την κατάστασή μας.
Πράγματι, η μουσική είναι έκφραση, είναι πνοή, κινητήρια δύναμη, ζωντανός οργανισμός, σύντροφος, φίλος παλιός κι αγαπημένος, κάτι να ξεσπάσεις, ένας ώμος που δεν θα ντραπείς να δακρύσεις, ένας χορός που δεν θα αρνηθείς να χορέψεις! Δεν έχει σημασία το είδος… αν υπάρχουν είδη.
Σημασία έχει να ντύνεις πάντα τις μέρες και τις νύχτες σου με μουσική, με ήχους αγαπημένους, με μελωδίες για σένα ξεχωριστές!
Μην χάνεις στιγμή λοιπόν, άνοιξε το ραδιόφωνο, και βάλε το soundtrack στη ζωή σου!

17 Νοεμβρίου 2006

Σήμερα ξημέρωσε ωραία μέρα στην Ελλάδα, στις περισσότερες περιοχές τουλάχιστον.
Ο ήλιος από την ανατολή του, έχει πάρει την πορεία του στον γαλάζιο ουρανό, οι εργαζόμενοι κατευθύνονται κανονικά στις δουλειές τους, οι φοιτητές από νωρίς στα φουαγιέ των σχολών οργανώνουν τις καθιερωμένες διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου, τα ματ έχουν τοποθετηθεί σαν ετοιμοπόλεμα playmobile σε "επικίνδυνες" θέσεις της πρωτεύουσας και όχι μόνο, οι πολιτικοί ετοιμάζουν το λόγο τους για την κατάθεση στεφάνων, οι αναρχικοί οργανώνονται και μοιράζουν τα πόστα τους για τα σημερινά προγραμματισμένα "επεισόδια", κάποιοι μαθητές οργανώνουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για τις σχολικές εκδηλώσεις για την ημέρα, κάποιοι οδηγοί χαμένοι στη ρουτίνα της καθημερινότητας αναρωτιούνται γιατί τόση κίνηση και τέτοιο μποτιλιάρισμα στους δρόμους των αστικών κέντρων, έχοντας χάσει επαφή με το ημερολόγιο και τις ειδήσεις, και εγώ φοράω τα μαύρα μου (λόγω της ημέρας) και τρέχω να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου.
Καθώς η μέρα προχωρά και ο ήλιος συνεχίζει την καθημερινή πορεία του, όλα βαίνουν όπως είχαν προσχεδιαστεί:
οι εργαζόμενοι εργάζονται, οι φοιτητές διαδηλώνουν και συμμετέχουν στις προγραμματισμένες εκδηλώσεις των σχολών, τα ματ βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα, οι πολιτικοί μετά την κατάθεση στεφάνων και την εκφώνηση των λόφων τους, συνεχίζουν να ασχολούνται με τον εμπλουτισμό της τσέπης τους, οι αναρχικοί μόλις που καταφέρνουν να δηλώσουν την παρουσία τους - αξίζει να σημειωθεί η μείωση των επεισοδίων συγκριτικά με άλλες χρονιές - , οι μαθητές μετά τη σχολική γιορτή πάνε για το καφεδάκι (από τον φραπέ στον fredo), οι οδηγοί συνεχίζουν να μπερδεύονται στους δρόμους των αστικών κέντρων, και εγώ μετανιώνω για τη φετινή δειλία μου και κατ' επέκταση την αποχή μου από τη διαδήλωση.
κι έτσι φεύγει κι αυτή η μέρα έχοντας διαιρέσει τους πολίτες της χώρας σε τρεις κατηγορίες:
1. Εκείνους που δεν είδαν, δεν ξέρουν και στην τελικά δεν τους ενδιαφέρει τι το διαφορετικό έχει η σημερινή ημέρα από τις άλλες
2. Εκείνους που τυπικά έδειξαν να θυμούνται και να τιμούν τους νεκρούς και ουσιαστικά βρήκαν ευκαιρία για αργία από κάποιες υποχρεώσεις τους ή χρόνο για διασκέδαση
3. Εκείνους που ουσιαστικά θυμούνται και τιμούν, καθένας με το δικό του τρόπο την ημέρα και το νόημά της, κι ονειρεύονται έναν πιο αληθινό κόσμο που οι αξίες δεν πουλιούνται στα παράθυρα και οι αγώνες δεν δίνονται στην πολυθρόνα.

Δεν ξέρω αν έχει τόσο μεγάλη σημασία σε ποια κατηγορία κατατάσσεται ο καθένας από μας. Είναι όμως πολύ σημαντικό να μην ξεχνά κανείς πως για να μπορούμε σήμερα να γράφουμε, να αναπνέουμε, να δημοσιεύουμε, να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να ζούμε ζωή με στοιχειώδη ελευθερία πνεύματος κι αξιοπρέπεια, ανάπτυξη και ευημερία, αγαθά που για τους περισσότερους από εμάς θεωρούνται δεδομένα, κάποιοι σαν σήμερα θυσίασαν τα νιάτα, τον ήλιο, τον ουρανό, την ποίηση, τον έρωτα, τη μουσική,τη ζωή τους.

Και τώρα αλλάζεις σελίδα και άρθρο γιατί πολύ σε απασχόλησα - ίσως και ψυχοπλάκωσα.
Μα άραγε ένιωσες το διαφορετικό της σημερινής μέρας;

"Νικημένο μου ξεφτέρι
δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι
πάντα ο κόσμος προχωρεί.

Καληνύχτα,Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος
δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα..." (Ν. Γκάτσος)

Και ξανά προς τη δόξα τραβά…

Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα, με τον πιο όμορφο ήλιο, τις απρόοπτες φουρτούνες και τις αυτοκαταστροφικές μας τάσειςۤ • σε μια χώρα που ο πόλεμος διαρκεί μόνο όσο τα κανάλια του επιτρέπουν, τα ορφανά της Μπιάφρα δεν μας ενδιαφέρει αν πεινούν, εφόσον η Μαντόνα υιοθέτησε ένα, ο κόσμος υποφέρει τόσο, όσο χρειάζεται για να γεμίσει το πλάνο του δελτίου ειδήσεων, το φυσικό περιβάλλον καταστρέφεται μόνο όσο διαρκούν τα ντοκιμαντέρ ή τα ανάλογα ρεπορτάζ, τα σκάνδαλα πολιτικά/ κοινωνικά/ οικονομικά συμβαίνουν μόνο όταν δεν βρεθεί κάποιος να τα «κουκουλώσει» οικονομικά, και αυτά ακόμα φαίνονται μέχρι να σταματήσουν να πουλάνε…
Και ρωτώ: Που πήγαν τα χρήματα για την περιβαλλοντική αγωγή, την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια; Που πήγαν τα χρήματα… ΟΕΟ;
«Τα πήρε ο Χάρυ Πότερ»! απάντησε γνωστός πολιτικός…
Τώρα, βέβαια, αν η νέα συλλογή του Gaultier, ή ο χωρισμός της Άντζελας πουλάει περισσότερο από τις μαθητικές καταλήψεις, τις φοιτητικές διαδηλώσεις, το βιασμό της μικρής από τη Βουλγαρία από τους συμμαθητές της, αλλά και το παράνομο εμπόριο παιδικών οργάνων, τι να κάνουμε; Βλέπεις τόσους μήνες, οι θεατές αρχίζουν να κουράζονται…
Κι όλα αυτά τα βλέπουμε καθημερινά, κι έπειτα αλλάζουμε κανάλι για να δούμε το εβδομαδιαίο σίριαλ ή να πάμε για ποτάκι, γιατί όλα όσα είδαμε συμβαίνουν κάπου αλλού και δεν έχουν σχέση με εμάς.
Όταν πάλι τα βλέπουμε να συμβαίνουν δίπλα μας, ξαφνιαζόμαστε. Δεν περιμέναμε να συμβεί τόσο κοντά μας! Αν ανήκουμε στους ευγενικούς πολίτες, βοηθάμε όσο μπορούμε τους συνανθρώπους μας. κατά βάθος όμως, όπου κι αν ανήκουμε χαιρόμαστε που δεν συνέβη σ’ εμάς…
Όταν όμως συμβεί σ’ εμάς ένα κακό… τότε γυρίζουμε τον κόσμο ανάποδα…φωνάζουμε, βρίζουμε, διαμαρτυρόμαστε. Κατηγορούμε το κράτος, την πολιτεία, το Θεό… και ποτέ δεν σκεφτόμαστε πως σε όλο αυτό το οικοδόμημα που γυρίζει φαύλος κύκλος, συνεισφέρουμε κι εμείς με το δικό μας τρόπο και την δική μας αδιαφορία.
Εμείς πληρώνουμε, κι εμείς εκλέγουμε. Εμείς κατηγορούμε και καταδικάζουμε το μέσον – ζηλεύουμε τα μπλε / πράσινα / κόκκινα παιδιά – κι όταν μας δοθεί η ευκαιρία, πάλι ζητάμε ρουσφέτι: διορισμό, μεταγραφή, μετάθεση και οποιαδήποτε άλλη εξυπηρέτηση…
Και γιατί να μην το κάνουμε άλλωστε; Όλοι το ίδιο κάνουν… Εμείς μ…....ες είμαστε; Κι έτσι σκέφτονται σχεδόν όλοι Έλληνες (και όχι μόνο).
Όλη αυτήν την κατάσταση και τα ρητορικά ερωτήματα συνοδεύει ένα πιο ουσιαστικό ερώτημα:
Εγώ κι Εσύ τι μπορούμε να κάνουμε;
Η προσωπική μου άποψη; Εγώ μπορώ να ονειρεύομαι πως κάποτε θα πετάξω πάνω από αυτά… τόσο ψηλά που δεν θα με αγγίζουν… Κι όταν ξυπνάω θα παλεύω να φτιάξω τον κόσμο μου… έτσι μόνο για να ξέρω εγώ πως δεν έμεινα θεατής σε ένα έργο που δεν μυ αρέσει, πως προσπάθησα να σώσω τον κόσμο μου και πως δε συνέβαλα κι εγω στη διαιώνιση του εγκλήματος!
Άλλωστε όπως είχε πει και ο Ν. Καζαντζάκης:
«Έχεις μπογιές; Έχεις χρώματα;
Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα»!
Ίσως αν κάποτε ενωθούν πολλά «εγώ» κι ενώσουν τους μικρούς τους κόσμους, να φτιάξουν ένα μικρό χωριό, που τα παιδιά δεν θα ρωτούν «μαμά σε τι κόσμο με έφερες;»

Σαν ημερολόγιο

20/10/2006
Απόψε είναι από τα λίγα βράδια, τις ελάχιστες στιγμές που θέλω να βρέξει. Αν και είχε ωραία μέρα το πρωί, ένιωθα τόσο έντονα το κρύο και την απρόσωπη μορφή της πόλης. Οι δρόμοι, τα λεωφορεία, τα τρένα, όλα είναι γεμάτα κόσμο. Γεμάτα από πολλές μικρές μοναξιές, κάθε μια από τις οποίες κουβαλά μια δική της ιστορία. Και καθ’ ένας μας είναι τόσο μικρός μπροστά στο χρόνο, μπροστά στη ζωή.
Απόψε θέλω πολύ να βρέξει. Αν βρέξει, βέβαια, δεν θα δω τη βροχή γιατί κλείστηκα νωρίς στο δωμάτιο, ασφάλισα πόρτες, παράθυρα, πατζούρια, κουρτίνες…
Θα ακούσω όμως τις σταγόνες της βροχής, και της καταιγίδας και ίσως νιώσω την κάθαρση για απόψε.
Έχω ανάγκη ν’ ακούσω τη βροχή, να νιώσω πως φεύγοντας παίρνει μαζί της όλη την ασχήμια, την κακία, το συμφέρον, τη διπροσωπία, τον εγωκεντρισμό, τον ανταγωνισμό…
Ξυπνήστε! Πρέπει όλοι μαζί να φέρουμε βροχή!
Ξυπνήστε! Παίζουμε, δίνουμε τον αγώνα μας σε στημένο γήπεδο… κάποιος άλλος κινεί τα νήματα…
Ξυπνήστε να παίξουμε το δικό μας παιχνίδι!


21/10/2006
Ξημέρωσε… και η βροχή ήρθε!
Άκουσε το κάλεσμά μου κι απάντησε στην πρόσκληση. Μόνο που έβαλε τα καλά της κι όλη την ομορφιά της, κι ήρθε γλυκά…κάνει ζεστή συντροφιά στην ψυχή, αλλά δεν είναι τόσο δυνατή για να ξεπλύνει την ασχήμια και τη βρωμιά γύρω μου…

Αντικατοπτρισμοί

Έχετε κοιτάξει ποτέ προσεκτικά στον καθρέπτη αναζητώντας μέσα στους αντικατοπτρισμούς το είδωλό σας; Όχι για καμαρώσετε το νέο σας ένδυμα ή για να στρώσετε το μαλλί που για άλλη μια φορά αρνείται να σας κάνει τη χάρη... απλά για να δείτε τον εαυτό σας μέσα από τα δικά σας μάτια.. ή έστω για δείτε πως δείχνετε στους άλλους?
Μια τέτοια απόπειρα έκανα πρόσφατα και πιστέψτε με έψαχνα πάρα πολύ για να βρω το πρόσωπο που θυμόμουν... το πρόσωπο που είχα δει την τελευταία φορά... το πρόσωπο στις φωτογραφίες στον τοίχο απέναντι. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσε κάποιος άλλος στη θέση μου, εγώ πάντως τρόμαξα απίστευτα. Σαν να είχα δει ψυχολογικό θρίλερ με πρωταγωνιστή εμένα.. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως έχασα τον ύπνο μου εκείνο το βράδυ (όχι ότι κοιμόμουν καλύτερα τις τελευταίες μέρες)...
Ήξερα πως έχω αλλάξει, πως οι αντιδράσεις και απόψεις μου πλέον διέφεραν πολύ από εμένα, όπως ήμουν και όπως θα ήθελα να είμαι ακόμα. Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ πως αυτή η αλλαγή θα επηρρέαζε τόσο την εικόνα μου.
Nevermind... Αφού έψαχνα όλο το βράδυ να βρω τρόπους και στρατηγικές προσωπικής αναζήτησης - με ικανοποιητικά μπορώ να πω αποτελέσματα - το επόμενο πρωί έκανα το λάθος να διαβάσω εφημερίδα.. όλη η δυστυχία μέσα σε λίγες σελίδες χαρτί... δολοφονίες, αρρώστιες, απάνθρωπες πράξεις κι αδικίες που στοιχίζουν καθημερινά προσωπικές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα, και άλλα πολλά. Και τότε ένιωσα τόσο μικρή και τόσο ανόητη μπροστά σε όλο αυτό το οικοδόμημα... τα δικά μου προβλήματα αντικειμενικά φαίνονταν τόσο ασήμαντα.. Κι όμως εγώ ένιωθα ακόμα άσχημα. Ο εγωκεντρισμός μου ξαναχτυπά... το πρόβλημα μου αν και μικρό αντικειμενικά, για μένα είναι εκεί και με κρατά αν όχι στάσιμη... σε μια πορεία πτώσης. Μοναδική ευχή μου είναι να κοιμηθώ τόσο βαριά και αν είναι δυνατόν να μην ξυπνήσω ποτέ...
Και τότε έρχεται το ερώτημα είμαι τόσο αναίσθητος ανθρωπος και δεν κάνω κάτι να βοηθήσω στο δράμα του κόσμου, ή τουλάχιστον δεν ευγνωμονώ την τύχη / μοίρα / Θεό (όπως θες πές το) για αυτά που έχω και θεωρώ δεδομένα, ενώ την ίδια στιγμή, άλλοι δεν τα γνώρισαν ποτέ?
Και ο άλλος μου εαυτός απαντά... ότι και να σαι.. είσαι άτομο που δέχτηκες ανάλογες πιέσεις κι αδικίες. "Όλοι σήμερα κοιτάζουν την πάρτη τους"... Γιατί όχι κι εσύ?
Περίεργο ερώτημα...
Ο πάλιός μου εαυτός δεν είχε τέτοια θέματα... ήταν ικανοποιημένος με ότι είχε, ονειρευόταν, πάσχιζε για τα όνειρά του, αγωνιζόταν και αντιδρούσε στις αδικίες, συμμετείχε σε ότι τον αντιπροσώπευε...Ήμουν εγώ!
Τώρα σιωπή... Στασιμότητα. Το κορίτσι στον καθρέπτη παραμένει εκεί και κοιτάζει αδιάφορα εμένα που ψάχνω να βρω ακόμα την άλλη πλευρά της, τη ζωντανή όψη της.

ΙΘΑΚΗ (Κ.Καβάφης)

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν΄ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.



Να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι

που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους

να σταματήσεις σε εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν΄αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά

σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ΄τους σπουδασμένους.





Πάντα στον νου σου να ΄χεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν΄ ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.

Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει

και γέρος πια ν΄αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.



Η Ιθάκη σ΄έδωσε το ωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θα ΄βγαινες στον δρόμο.

΄Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια.



Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

΄Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Καλή αρχή!

Όλοι μας βιώνουμε στιγμές, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο έντονα. Σε μια τέτοια στιγμή έντονης συναισθηματικής φόρτισης, ήρθε η ιδέα από έναν καλό φίλο, για τη δημιουργία του συγκεκριμένου blog. Σε μια εποχή που ο καθένας μας φυλακίζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του στο πίσω μέρος του μυαλού του, όπου κάποια στιγμή συσσορεύονται και οδηγούν με αλλησιδοτές αντιδράσεις σε ισχυρή έκρηξη, είναι απαραίτητος ένας τρόπος - μέσο διοχεύτευσης της προσωπικής ενέργειας. Δράττομαι, λοιπόν, της ευκαιρίας κι εκμεταλλέυομαι το διαδυκτιακό αυτο χώρο, για την προσωπική μου εκτώνωση. Ή όπως θα έλεγα, για να γλιτώσω για λίγο ακόμα το λευκό φορεματάκι με τα μανίκια κολλημένα στην πλάτη... Όσοι πιστοί - ομοιοπαθείς και όχι μόνο - προσέλθετε στην περιήγηση αυτη.
Βασικός κανόνας: Δεν αποφεύγουμε, αλλά αντιμετοπίζουμε τους δικούς μας "Κύκλωπες" και πάνω από όλα δε δεχόμαστε "Ζωή παρκαρισμένη", και προσπαθούμε στο ταξίδι μας να απολαμβάνουμε τη θάλασσα και τον ουρανο! Τίποτα δεν είναι δεδομένο... ότι αξίζει είναι οι στιγμές!

Καλό μας ταξίδι, λοιπόν, με την ελπίδα ο τελικός προορισμός μας να είναι η προσωπική μας "Ιθάκη" !
Καλή αντάμωση!