Αντικατοπτρισμοί

Έχετε κοιτάξει ποτέ προσεκτικά στον καθρέπτη αναζητώντας μέσα στους αντικατοπτρισμούς το είδωλό σας; Όχι για καμαρώσετε το νέο σας ένδυμα ή για να στρώσετε το μαλλί που για άλλη μια φορά αρνείται να σας κάνει τη χάρη... απλά για να δείτε τον εαυτό σας μέσα από τα δικά σας μάτια.. ή έστω για δείτε πως δείχνετε στους άλλους?
Μια τέτοια απόπειρα έκανα πρόσφατα και πιστέψτε με έψαχνα πάρα πολύ για να βρω το πρόσωπο που θυμόμουν... το πρόσωπο που είχα δει την τελευταία φορά... το πρόσωπο στις φωτογραφίες στον τοίχο απέναντι. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσε κάποιος άλλος στη θέση μου, εγώ πάντως τρόμαξα απίστευτα. Σαν να είχα δει ψυχολογικό θρίλερ με πρωταγωνιστή εμένα.. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως έχασα τον ύπνο μου εκείνο το βράδυ (όχι ότι κοιμόμουν καλύτερα τις τελευταίες μέρες)...
Ήξερα πως έχω αλλάξει, πως οι αντιδράσεις και απόψεις μου πλέον διέφεραν πολύ από εμένα, όπως ήμουν και όπως θα ήθελα να είμαι ακόμα. Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ πως αυτή η αλλαγή θα επηρρέαζε τόσο την εικόνα μου.
Nevermind... Αφού έψαχνα όλο το βράδυ να βρω τρόπους και στρατηγικές προσωπικής αναζήτησης - με ικανοποιητικά μπορώ να πω αποτελέσματα - το επόμενο πρωί έκανα το λάθος να διαβάσω εφημερίδα.. όλη η δυστυχία μέσα σε λίγες σελίδες χαρτί... δολοφονίες, αρρώστιες, απάνθρωπες πράξεις κι αδικίες που στοιχίζουν καθημερινά προσωπικές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα, και άλλα πολλά. Και τότε ένιωσα τόσο μικρή και τόσο ανόητη μπροστά σε όλο αυτό το οικοδόμημα... τα δικά μου προβλήματα αντικειμενικά φαίνονταν τόσο ασήμαντα.. Κι όμως εγώ ένιωθα ακόμα άσχημα. Ο εγωκεντρισμός μου ξαναχτυπά... το πρόβλημα μου αν και μικρό αντικειμενικά, για μένα είναι εκεί και με κρατά αν όχι στάσιμη... σε μια πορεία πτώσης. Μοναδική ευχή μου είναι να κοιμηθώ τόσο βαριά και αν είναι δυνατόν να μην ξυπνήσω ποτέ...
Και τότε έρχεται το ερώτημα είμαι τόσο αναίσθητος ανθρωπος και δεν κάνω κάτι να βοηθήσω στο δράμα του κόσμου, ή τουλάχιστον δεν ευγνωμονώ την τύχη / μοίρα / Θεό (όπως θες πές το) για αυτά που έχω και θεωρώ δεδομένα, ενώ την ίδια στιγμή, άλλοι δεν τα γνώρισαν ποτέ?
Και ο άλλος μου εαυτός απαντά... ότι και να σαι.. είσαι άτομο που δέχτηκες ανάλογες πιέσεις κι αδικίες. "Όλοι σήμερα κοιτάζουν την πάρτη τους"... Γιατί όχι κι εσύ?
Περίεργο ερώτημα...
Ο πάλιός μου εαυτός δεν είχε τέτοια θέματα... ήταν ικανοποιημένος με ότι είχε, ονειρευόταν, πάσχιζε για τα όνειρά του, αγωνιζόταν και αντιδρούσε στις αδικίες, συμμετείχε σε ότι τον αντιπροσώπευε...Ήμουν εγώ!
Τώρα σιωπή... Στασιμότητα. Το κορίτσι στον καθρέπτη παραμένει εκεί και κοιτάζει αδιάφορα εμένα που ψάχνω να βρω ακόμα την άλλη πλευρά της, τη ζωντανή όψη της.