Όλοι μας βιώνουμε στιγμές, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο έντονα. Σε μια τέτοια στιγμή έντονης συναισθηματικής φόρτισης, ήρθε η ιδέα από έναν καλό φίλο, για τη δημιουργία του συγκεκριμένου blog. Σε μια εποχή που ο καθένας μας φυλακίζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του στο πίσω μέρος του μυαλού του, όπου κάποια στιγμή συσσορεύονται και οδηγούν με αλλησιδοτές αντιδράσεις σε ισχυρή έκρηξη, είναι απαραίτητος ένας τρόπος - μέσο διοχεύτευσης της προσωπικής ενέργειας. Δράττομαι, λοιπόν, της ευκαιρίας κι εκμεταλλέυομαι το διαδυκτιακό αυτο χώρο, για την προσωπική μου εκτώνωση. Ή όπως θα έλεγα, για να γλιτώσω για λίγο ακόμα το λευκό φορεματάκι με τα μανίκια κολλημένα στην πλάτη... Όσοι πιστοί - ομοιοπαθείς και όχι μόνο - προσέλθετε στην περιήγηση αυτη.Βασικός κανόνας: Δεν αποφεύγουμε, αλλά αντιμετοπίζουμε τους δικούς μας "Κύκλωπες" και πάνω από όλα δε δεχόμαστε "Ζωή παρκαρισμένη", και προσπαθούμε στο ταξίδι μας να απολαμβάνουμε τη θάλασσα και τον ουρανο! Τίποτα δεν είναι δεδομένο... ότι αξίζει είναι οι στιγμές!
Καλό μας ταξίδι, λοιπόν, με την ελπίδα ο τελικός προορισμός μας να είναι η προσωπική μας "Ιθάκη" !
Καλή αντάμωση!
5 σχόλια:
Καλορίζικο! Ελπίζω αυτό το blog να σε βοηθήσει να δώσεις τέλος σ'αυτή την άσκοπη περιπλάνηση και να βρείς επιτέλους την "Ιθάκη" σου όπως λές...
Σε τελική ανάλυση, αυτός που είπε "εκτονωθήτε, η ψυχανάλυση κοστίζει" κάτι θα ήθερε περί αυτού
;)
Καλωσόρισες! Σημασία δεν έχει η Ιθάκη. Κείνο που περισσότερο μετρά είναι το ταξίδι! Να είμαστε καλά να συμπλέουμε, να υπάρχουμε, να ζούμε, να αναπνέουμε τους αέριδες του κόσμου!
Θα συμφωνήσω μαζί σου Anonymous. Εγώ έχω ξεκινήσει το δικό μου ταξίδι, κιαντιστέκομαι με όλη μου τη δύναμη σε κύματα, πειρατές και γοργόνες... Πλέον για μένα Ιθάκη είναι να παλεύεις, να πέφτεις, να σηκώνεσε και να συνεχίζεις... και πάντα να λές να μαι καλά να πολεμάω, να ζώ: τη θάλασσα, τον ουρανό, ακόμα και τη φουρτούνα!
Μικρό μου αερικό με τα μάτια του ουρανού και τα μαλλιά του αγγέλου,
ωραία πλάσματα, ωραία πράγματα, στιγμές και όνειρα που μας φυλάνε τα εγκόσμια! Σε μια φίλη που φεύγει είπα: «έχω σημασία, επειδή οι αγαπημένοι μου μου δείχνουν πως έχω. Χωρίς εκείνους που αγαπώ και με κάνουν σημαντική και χρήσιμη είμαι τίποτα». Λέω ναι στην υπεραξία που λέγεται άνθρωπος, γιατί ο ένας χωρίς τον άλλο είναι σκιά και όχι ουσία, όχι συναίσθημα και κόσμος χωρίς συναίσθημα είναι κόσμος άκοσμος, άχρωμος, άοσμος, άμουσος. «Φιλοξενούμενοι της ζωής ας κάνουμε τη ζωή φιλόξενη»!
Ταξιδιώτες είμαστε όλοι, σ' ένα πέλαγος συναισθημάτων... Όμως αλίμονο, όπως λέει κι ο Πασχαλίδης "Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι, μα όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη".
Δημοσίευση σχολίου