17 Νοεμβρίου 2006

Σήμερα ξημέρωσε ωραία μέρα στην Ελλάδα, στις περισσότερες περιοχές τουλάχιστον.
Ο ήλιος από την ανατολή του, έχει πάρει την πορεία του στον γαλάζιο ουρανό, οι εργαζόμενοι κατευθύνονται κανονικά στις δουλειές τους, οι φοιτητές από νωρίς στα φουαγιέ των σχολών οργανώνουν τις καθιερωμένες διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου, τα ματ έχουν τοποθετηθεί σαν ετοιμοπόλεμα playmobile σε "επικίνδυνες" θέσεις της πρωτεύουσας και όχι μόνο, οι πολιτικοί ετοιμάζουν το λόγο τους για την κατάθεση στεφάνων, οι αναρχικοί οργανώνονται και μοιράζουν τα πόστα τους για τα σημερινά προγραμματισμένα "επεισόδια", κάποιοι μαθητές οργανώνουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για τις σχολικές εκδηλώσεις για την ημέρα, κάποιοι οδηγοί χαμένοι στη ρουτίνα της καθημερινότητας αναρωτιούνται γιατί τόση κίνηση και τέτοιο μποτιλιάρισμα στους δρόμους των αστικών κέντρων, έχοντας χάσει επαφή με το ημερολόγιο και τις ειδήσεις, και εγώ φοράω τα μαύρα μου (λόγω της ημέρας) και τρέχω να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου.
Καθώς η μέρα προχωρά και ο ήλιος συνεχίζει την καθημερινή πορεία του, όλα βαίνουν όπως είχαν προσχεδιαστεί:
οι εργαζόμενοι εργάζονται, οι φοιτητές διαδηλώνουν και συμμετέχουν στις προγραμματισμένες εκδηλώσεις των σχολών, τα ματ βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα, οι πολιτικοί μετά την κατάθεση στεφάνων και την εκφώνηση των λόφων τους, συνεχίζουν να ασχολούνται με τον εμπλουτισμό της τσέπης τους, οι αναρχικοί μόλις που καταφέρνουν να δηλώσουν την παρουσία τους - αξίζει να σημειωθεί η μείωση των επεισοδίων συγκριτικά με άλλες χρονιές - , οι μαθητές μετά τη σχολική γιορτή πάνε για το καφεδάκι (από τον φραπέ στον fredo), οι οδηγοί συνεχίζουν να μπερδεύονται στους δρόμους των αστικών κέντρων, και εγώ μετανιώνω για τη φετινή δειλία μου και κατ' επέκταση την αποχή μου από τη διαδήλωση.
κι έτσι φεύγει κι αυτή η μέρα έχοντας διαιρέσει τους πολίτες της χώρας σε τρεις κατηγορίες:
1. Εκείνους που δεν είδαν, δεν ξέρουν και στην τελικά δεν τους ενδιαφέρει τι το διαφορετικό έχει η σημερινή ημέρα από τις άλλες
2. Εκείνους που τυπικά έδειξαν να θυμούνται και να τιμούν τους νεκρούς και ουσιαστικά βρήκαν ευκαιρία για αργία από κάποιες υποχρεώσεις τους ή χρόνο για διασκέδαση
3. Εκείνους που ουσιαστικά θυμούνται και τιμούν, καθένας με το δικό του τρόπο την ημέρα και το νόημά της, κι ονειρεύονται έναν πιο αληθινό κόσμο που οι αξίες δεν πουλιούνται στα παράθυρα και οι αγώνες δεν δίνονται στην πολυθρόνα.

Δεν ξέρω αν έχει τόσο μεγάλη σημασία σε ποια κατηγορία κατατάσσεται ο καθένας από μας. Είναι όμως πολύ σημαντικό να μην ξεχνά κανείς πως για να μπορούμε σήμερα να γράφουμε, να αναπνέουμε, να δημοσιεύουμε, να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να ζούμε ζωή με στοιχειώδη ελευθερία πνεύματος κι αξιοπρέπεια, ανάπτυξη και ευημερία, αγαθά που για τους περισσότερους από εμάς θεωρούνται δεδομένα, κάποιοι σαν σήμερα θυσίασαν τα νιάτα, τον ήλιο, τον ουρανό, την ποίηση, τον έρωτα, τη μουσική,τη ζωή τους.

Και τώρα αλλάζεις σελίδα και άρθρο γιατί πολύ σε απασχόλησα - ίσως και ψυχοπλάκωσα.
Μα άραγε ένιωσες το διαφορετικό της σημερινής μέρας;

"Νικημένο μου ξεφτέρι
δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι
πάντα ο κόσμος προχωρεί.

Καληνύχτα,Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος
δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα..." (Ν. Γκάτσος)