Και ξανά προς τη δόξα τραβά…

Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα, με τον πιο όμορφο ήλιο, τις απρόοπτες φουρτούνες και τις αυτοκαταστροφικές μας τάσειςۤ • σε μια χώρα που ο πόλεμος διαρκεί μόνο όσο τα κανάλια του επιτρέπουν, τα ορφανά της Μπιάφρα δεν μας ενδιαφέρει αν πεινούν, εφόσον η Μαντόνα υιοθέτησε ένα, ο κόσμος υποφέρει τόσο, όσο χρειάζεται για να γεμίσει το πλάνο του δελτίου ειδήσεων, το φυσικό περιβάλλον καταστρέφεται μόνο όσο διαρκούν τα ντοκιμαντέρ ή τα ανάλογα ρεπορτάζ, τα σκάνδαλα πολιτικά/ κοινωνικά/ οικονομικά συμβαίνουν μόνο όταν δεν βρεθεί κάποιος να τα «κουκουλώσει» οικονομικά, και αυτά ακόμα φαίνονται μέχρι να σταματήσουν να πουλάνε…
Και ρωτώ: Που πήγαν τα χρήματα για την περιβαλλοντική αγωγή, την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια; Που πήγαν τα χρήματα… ΟΕΟ;
«Τα πήρε ο Χάρυ Πότερ»! απάντησε γνωστός πολιτικός…
Τώρα, βέβαια, αν η νέα συλλογή του Gaultier, ή ο χωρισμός της Άντζελας πουλάει περισσότερο από τις μαθητικές καταλήψεις, τις φοιτητικές διαδηλώσεις, το βιασμό της μικρής από τη Βουλγαρία από τους συμμαθητές της, αλλά και το παράνομο εμπόριο παιδικών οργάνων, τι να κάνουμε; Βλέπεις τόσους μήνες, οι θεατές αρχίζουν να κουράζονται…
Κι όλα αυτά τα βλέπουμε καθημερινά, κι έπειτα αλλάζουμε κανάλι για να δούμε το εβδομαδιαίο σίριαλ ή να πάμε για ποτάκι, γιατί όλα όσα είδαμε συμβαίνουν κάπου αλλού και δεν έχουν σχέση με εμάς.
Όταν πάλι τα βλέπουμε να συμβαίνουν δίπλα μας, ξαφνιαζόμαστε. Δεν περιμέναμε να συμβεί τόσο κοντά μας! Αν ανήκουμε στους ευγενικούς πολίτες, βοηθάμε όσο μπορούμε τους συνανθρώπους μας. κατά βάθος όμως, όπου κι αν ανήκουμε χαιρόμαστε που δεν συνέβη σ’ εμάς…
Όταν όμως συμβεί σ’ εμάς ένα κακό… τότε γυρίζουμε τον κόσμο ανάποδα…φωνάζουμε, βρίζουμε, διαμαρτυρόμαστε. Κατηγορούμε το κράτος, την πολιτεία, το Θεό… και ποτέ δεν σκεφτόμαστε πως σε όλο αυτό το οικοδόμημα που γυρίζει φαύλος κύκλος, συνεισφέρουμε κι εμείς με το δικό μας τρόπο και την δική μας αδιαφορία.
Εμείς πληρώνουμε, κι εμείς εκλέγουμε. Εμείς κατηγορούμε και καταδικάζουμε το μέσον – ζηλεύουμε τα μπλε / πράσινα / κόκκινα παιδιά – κι όταν μας δοθεί η ευκαιρία, πάλι ζητάμε ρουσφέτι: διορισμό, μεταγραφή, μετάθεση και οποιαδήποτε άλλη εξυπηρέτηση…
Και γιατί να μην το κάνουμε άλλωστε; Όλοι το ίδιο κάνουν… Εμείς μ…....ες είμαστε; Κι έτσι σκέφτονται σχεδόν όλοι Έλληνες (και όχι μόνο).
Όλη αυτήν την κατάσταση και τα ρητορικά ερωτήματα συνοδεύει ένα πιο ουσιαστικό ερώτημα:
Εγώ κι Εσύ τι μπορούμε να κάνουμε;
Η προσωπική μου άποψη; Εγώ μπορώ να ονειρεύομαι πως κάποτε θα πετάξω πάνω από αυτά… τόσο ψηλά που δεν θα με αγγίζουν… Κι όταν ξυπνάω θα παλεύω να φτιάξω τον κόσμο μου… έτσι μόνο για να ξέρω εγώ πως δεν έμεινα θεατής σε ένα έργο που δεν μυ αρέσει, πως προσπάθησα να σώσω τον κόσμο μου και πως δε συνέβαλα κι εγω στη διαιώνιση του εγκλήματος!
Άλλωστε όπως είχε πει και ο Ν. Καζαντζάκης:
«Έχεις μπογιές; Έχεις χρώματα;
Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα»!
Ίσως αν κάποτε ενωθούν πολλά «εγώ» κι ενώσουν τους μικρούς τους κόσμους, να φτιάξουν ένα μικρό χωριό, που τα παιδιά δεν θα ρωτούν «μαμά σε τι κόσμο με έφερες;»