Μια αλλιώτικη φιλία

Έχεις νιώσει ποτέ κάτι παράλογα ισχυρό για άτομα που γνωρίζεις ή γνώρισες κάποια στιγμή για λίγο;
Υπάρχουν άτομα που γνωρίζεις μήνες ή χρόνια … και μιλάς και ανταλλάζεις απόψεις και ζεις καθημερινά μαζί τους, όμως ποτέ δεν έχεις δεθεί ουσιαστικά μαζί τους. Υπάρχουν κι άλλα άτομα που έζησες για πολύ λίγο μαζί τους και μοιράστηκες πολύ περισσότερα συναισθήματα, πολλά περισσότερα ουσιώδη πράγματα κι όμως ζουν μακριά σου… ενδεχομένως και να μην επικοινωνείς τόσο συχνά μαζί τους – άλλωστε η καθημερινότητα των σύγχρονων κοινωνιών πολλές φορές δε μας επιτρέπει τέτοιες «πολυτέλειες»…
Κι εκεί κάπου λανθάνει η ειρωνεία… αυτό που κάποτε ήταν αυτονόητο – δηλαδή η επικοινωνία η ουσιαστική – πλέον κρύβεται και περιορίζεται σε λίγες ψυχές.
Ευτυχώς όμως τα πραγματικά συναισθήματα δεν σταματούν με την απόσταση. Κι αυτό είναι κάτι που νιώθουμε με λίγα και πολύ συγκεκριμένα άτομα. Διάβασα κάπου ότι «η φιλία είναι σαν τα δύο μάτια μας: ανοίγουν, βλέπουν πράγματα, κλαίνε, κοιμούνται… όμως ποτέ δεν βλέπει το ένα το άλλο».
Και νομίζω αντιπροσωπεύει τη σχέση μου με ορισμένα άτομα. Μάλιστα νιώθω τυχερή που βρέθηκαν στη ζωή μου, έστω και για λίγο, και πάντα θα κρατώ σαν φυλαχτό τις μέρες που μοιραστήκαμε με την … «παρέα της… γιάφκας» και θα περιμένω ανυπόμονα την αναβίωσή της σε κοινό γήινο έδαφος – γιατί αναμφίβολα τίποτα δεν έχει χαθεί, ακόμα κι αν κάνουμε καιρό να μιλήσουμε.


Ότι έχω στην καρδιά μου
κι είναι όλη μου η ζωή
είναι ο χρόνος που θυμάμαι
αυτός που ζήσαμε μαζί

Σ 'ευχαριστώ για όσα μου' χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ,
δε σου είπα πόσο σ’ αγαπώ

Ένα έργο

- Ένα έργο.

- Είναι καλή ιδέα! Θα έχουμε σίγουρα θεατές…

- Κι από ηθοποιούς τι γίνεται;

- Εμείς κι εμείς

- Ωραία, έχουν ταλέντο… οι ρόλοι ταιριάζουν απόλυτα.

- Κι από σκηνικά;

- Αυτό είναι εύκολο: πολλά μικρά κι άδεια δωμάτια, έναν για κάθε ηθοποιό. Ίσως ένα μεγάλο, άδειο, απρόσωπο δωμάτιο, όπου όλοι οι ηθοποιοί θα είναι μαζί χωρίς να βλέπουν ο ένας τον άλλον. Θα ρωτήσουμε το σκηνοθέτη…

- Σωστά αυτός θα ξέρει. Πότε θα έρθει;

- Είναι εδώ… ενθαρρύνει κι εμπνέει τους ηθοποιούς τώρα.

- Δε θα αργήσει όμως. Είναι απίστευτη!!! Αααααα …. Δε σου είπα!… είναι γυναίκα. Απίστευτα ικανή! Μπορεί να είναι εδώ κι εκεί ταυτόχρονα…

- Πως; Μπράβο της! Θα πρέπει να αγαπάει πολύ τη δουλεία της και να έχει μεράκι.

- Πράγματι λατρεύει τη δουλειά της αλλά ακόμη περισσότερο είναι εξειδικευμένη στο συγκεκριμένο έργο. Ωραία θα βοηθήσει πολύ τους ηθοποιούς…

- Δεν ξέρω αν βοηθήσει, αλλά σίγουρα θα τους γεμίσει έμπνευση και αέρα.

- Αλήθεια από φωτισμό και ήχο τι θα κάνουμε;

- Αυτό είναι το πιο εύκολο. Βλέπεις η φύση του έργου είναι τέτοια ώστε το φως του φεγγαριού, το φως των αστεριών και ίσως και η καύτρα απ’ τα τσιγάρα των ηθοποιών αρκούν για φώτα.

- Έχεις δίκιο… για τον ήχο δεν ανησυχώ. Σίγουρα οι ηθοποιοί να αντεπεξέλθουν χωρίς μικρόφωνα. Έχουν ταλέντο και η σκηνοθέτης θα τους βοηθήσει σίγουρα.

- Ωραία. Άλλες εκκρεμότητες;

- Ενδυματολόγο δε χρειαζόμαστε;

- Λες;;; πως θα σου φαινόταν αν κάθε ηθοποιός διάλεγε μόνος του τα ρούχα του; Ξέρει καλύτερα καθένας τον εαυτό του και συνεπώς και το ρόλο του.

- Έχεις δίκιο. Να φωνάξουμε τη σκηνοθέτη λοιπόν;

- Μα είναι εδώ. Μέσα σου. Μέσα μου. Γύρα μας… «Μοναξιά!! Μοναξιά!! Σε περιμένουμε! Όλα είναι έτοιμα!»

( 2005)

...ένα υπέροχο ποίημα που έχει γράψει ένα παιδί από την Αφρική

Σήμερα, ανοίγοντας ξεχασμένα e-mail στον Η/Υ (μαζεύτηκαν πολλά πάλι :( ) εντόπισα κι αυτό το ποίημα που έγραψε ένα παιδί από την αφρική και προτάθηκε από τα Ηνωμένη σαν το καλύτερο ποίημα του 2006 (αργα το θυμήθηκ:( ).

 
     Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος

            Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος

            Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος

            Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος

            Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος

            Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος

            Κι εσύ λευκέ άνθρωπε

            Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ

            Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός

            Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος

            Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε

            Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος

            Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος

            Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι

            Και λες εμένα έγχρωμο;

----------------
Now playing: R.E.M. - Everybody Hurts
via FoxyTunes

είμαστε στον αέρα!

«Καλησπέρα σας! Σήμερα Σάββατο 17 Μαΐου ώρα 17:00 και στη συντροφιά σας για τις επόμενες 2 ώρες η εκπομπή «Μουσικά ταξίδια».

Ταξιδεύουμε στο πιο ερωτικό χρώμα κι… εκείνο που μετράει είναι το ταξίδι»!

Η αρχή έγινε… είμαστε στον αέρα!

Ένα κρυφό όνειρο έγινε πραγματικότητα!

Η Alma Libre σε νέες περιπέτειες… εκπέμπει πλέον ραδιοφωνικά στο σταθμό που ονειρευόταν πολλά πολλά χρόνια τώρα.

Η εμπειρία μοναδική!

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αλλά απολαμβάνω το ταξίδι… το μουσικό ταξίδι!

Όσοι πιστοί βοηθήστε στη διαμόρφωση προγράμματος με προτάσεις, σχόλια, ιδέες για τραγούδια και μουσικές… πτήσεις! ;-)

Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος

Long time no seen…

Και δυστυχώς δεν είναι για καλό το come back μου…

Χθες το πρωί έκανα μια απόπειρα να εξυπηρετηθώ σε ένα υποκατάστημα της εν λόγω τράπεζας στο κέντρο του Ηρακλείου. Μπαίνω λοιπόν μέσα, παίρνω το νουμεράκι μου από το συμπαθητικό μηχάνημα που έδωσε τέλος στις εκνευριστικές ουρές, και διαπιστώνω ότι προηγούνται άλλα 80 νούμερα. Τι να κάνω κρύβω στην τσάντα μου το πολυπόθητο χαρτάκι και φεύγω να κάνω τις δουλειές μου. Επιστρέφω 20 λεπτά αργότερα λίγο αγχομένη μην τυχών έχει περάσει το νούμερό μου. Ευτυχώς ή δυστυχώς πρέπει αν περιμένω για άλλα 50 νούμερα περίπου. Ούτε λόγος γι καρέκλα (έχουν καθίσει κάτι γιαγιάδες ), οπότε πάω σε μια γωνία και βγάζω το βιβλίο μου, χωρίς να χάνω επαφή με το περιβάλλον. Ξαφνικά σκάει μύτη ένας παππούς (που μύριζε κιόλας) παίρνει νουμεράκι τουλάχιστον 40 νούμερα μπροστά από το δικό μου (έτυχε να δω το πρώτο ψηφίο),αφήνει τις τσάντες του δίπλα μου και κατευθύνεται προς ένα ταμείο όπου ο υπάλληλος εξυπηρετεί μια πελάτισσα. «Χρόνια πολλά» του λέει. «Τα μηχανήματά σας δεν λειτουργούν». Ο υπάλληλος ξαφνιασμένος απαντάει «τι λέτε κύριε δοκιμάσατε σε αυτό βρίσκεται ακριβώς απ’ έξω;» «όχι δοκίμασα σε άλλο υποκατάστημα». Αυτός ήταν ο διάλογος. Το νόημα είναι ότι ο υπάλληλος δεν τήρησε τη σειρά προτεραιότητας κι εξυπηρέτησε τον κύριο που διαμαρτυρήθηκε χωρίς να δει το την προτεραιότητα του.

Τι κι αν διαμαρτυρήθηκα δυνατά; τι κι αν ζήτησα να δω το χαρτάκι του; τι κι αν στραβοκοίταξα υπάλληλο και πελάτη; Σαν να μην υπήρχα…

Το αποκορύφωμα ποιο ήταν; Ο τύπος αφού εξυπηρετήθηκε, ήρθε δίπλα μου, έβγαλε από τις τσάντες του 2 αγκινάρες, (ναι καλά διαβάζεις εκείνο το φυτό με τις αγκάθες), και τα έδωσε στον υπάλληλο ευχόμενος χρόνια πολλά…

Τα συμπεράσματα δικά σου…

Όλο το σκηνικό για 2 αγκινάρες…

Λάθος μου που δεν απευθύνθηκα στον διευθυντή; Μπορεί…

Λάθος μου που δεν έκανα μεγάλη φασαρία; Μπορεί…

Νόμιζα θα έχανα το επίπεδό μου. Όμως αρνούμαι να ζήσω σε τέτοιο κόσμο. Δεν ξέρω αν σεβάστηκα την ηλικία του 65άρη παππού… για μην πω του «π@π@ρη» που πήρε τη σειρά, της στιγμή που περίμεναν γιαγιάδες στη σειρά και μαμάδες με μωράκια.

Έβγαλα κι εγώ μια φωτογραφία κι εκθέτω το ταμείο που έγινε η ζημιά στο υποκατάστημα της πλατείας Κορνάρου.

Ναι. Το μόνο που έκανα ήταν τραβήξω φωτογραφία από το εν λόγω ταμείο και να αναφέρω στον προσωπικό μου ιστοχώρο το συμβάν.

Δεν ξέρω πως θα αντιδράσω την επόμενη φορά. Σίγουρα όμως όχι τόσο ψύχραιμα όπως έκανα χθες…

Σαν εκπαιδευτικός έχω ευθύνη για αυτά και υπόσχομαι, δεσμεύομαι στον εαυτό μου πως οι δικοί μου μαθητές δε θα γίνουν ποτέ τέτοιοι γλοιώδεις τύποι όπως οι βολεμένοι της σειράς του «π@π@ρη».

«στα χέρια σου αφήνω το τιμόνι

κι η πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει»

Θέλει μαγκιά…

«Θέλει μαγκιά για να αρνηθείς

της μοναξιάς τα κυβικά

για έναν έρωτα να πεις

εγώ θα ζω με δανεικά»

κάπως έτσι δεν πάει το γνωστό άσμα; Τελευταία αναρωτιέμαι έντονα ποιος δρόμος θέλει περισσότερη μαγκιά;

· Ο δρόμος της μοναξιάς και της προσωπικής ολοκλήρωσης μέχρι να βρεθεί αυτό το μοναδικό κάτι που θες να έχεις δίπλα σου ή

· Ο δρόμος του παλεύω, πέφτω, σηκώνομαι και παλεύω ξανά ελπίζοντας να ορθοποδήσω κάποια στιγμή, μπαινοβγαίνοντας σε σχέσεις και μπλέκοντας με άλλα εγώ;

Ναι ο πρώτος δρόμος είναι ο ήρεμος, «της σιγουριάς τα κυβικά» αλλά ενέχει και το ενδεχόμενο να μην έχει προορισμό…

Ο δεύτερος, πάλι, είναι ο δρόμος του «αιώνια ερωτεύομαι», δρόμος άκρως δελεαστικός, δε νομίζεις;

Δε γνωρίζω ποιος δρόμος σε πάει κάπου… κάθε ένας σου χαρίζει ένα ταξίδι. Εσύ διαλέγεις τη διαδρομή και υποστηρίζεις με όλο το εγώ τις επιλογές σου.

Υποψιάζομαι πως και οι δυο δρόμοι κάποια στιγμή θα σε φέρουν δίπλα στον προορισμό σου. Και πάλι όμως η επιλογή είναι δική σου .

Ποιος δρόμος θέλει μεγαλύτερη μαγκιά;

Το να αρνείσαι να μπεις σε μια διαδικασία δοκιμασίας με κάτι που δε σε γεμίζει απόλυτα ή το να δοκιμάζεις και να δοκιμάζεσαι μέσα από σχέσεις;

(18/07/2007)

August Rush

Δεν ήταν παρά ένα ανήσυχο βράδυ που έτσι απλά ήθελα να περάσει, γρήγορα κι αναίμακτα χωρίς σκέψεις. Εκεί παρασύρθηκα στον κινηματογράφο σε μια ταινία που ο ελληνικός τίτλος μάλλον με απωθούσε «Η μελωδία της καρδιάς». Ο λόγος για την ταινία August Rush.

Μετά από πολύ καιρό και αρκετές ταινίες ήταν η πρώτη φορά που αναφώνησα «ταινιάρα!!!!!» βγαίνοντας από την αίθουσα προβολής.

Το σενάριο παραπάνω από καλό και οι υποκριτικές ικανότητες του καστ μοναδικές! Εκείνο όμως που γεμίζει την ταινία, την πλαισιώνει, την ολοκληρώνει, την αποθεώνει είναι η μουσική της, οι ήχοι της, οι στίχοι της, η μουσική οπτική της και όλη η μουσική δύναμή της! Μια καθαρά μουσική ταινία, αυτοαναφορική θα έλεγα, δεμένη με ένα πολύ καλό σενάριο και ένα ρομαντικό παραμύθι.

Ένα παιδί που μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο, χωρίς να έχει ακούσει νότες ως τα 12 του χρόνια, πιστεύει πως με τη μουσική και τους ήχους του μπορεί να ενώσει ξανά την οικογένειά του και να εντοπίσει τους γονείς του.

Όπως φαντάζεσαι, όχι μόνο δεν βαρέθηκα αλλά καθηλώθηκα, βίωσα την ένταση, τη μουσική με όλο το εγώ μου. Σίγουρα είναι η πρώτη ταινία που θα επιδιώξω να αγοράσω το γνήσιο cd με το soundtrack της ταινίας. Μετά από τέτοιους ήχους ντυμένους με δυνατές σκηνές και δυνατά συναισθήματα ότι μουσική και να άκουσα φάνηκε υποδεέστερη στα αυτιά μου.

Είναι τόσο ωραίο να βλέπεις και να ακούς μουσικά παραμύθια.!

«Music is a connection between all human beings!»

Καλά μουσικά ταξίδια!