Έχεις νιώσει ποτέ κάτι παράλογα ισχυρό για άτομα που γνωρίζεις ή γνώρισες κάποια στιγμή για λίγο;
Υπάρχουν άτομα που γνωρίζεις μήνες ή χρόνια … και μιλάς και ανταλλάζεις απόψεις και ζεις καθημερινά μαζί τους, όμως ποτέ δεν έχεις δεθεί ουσιαστικά μαζί τους. Υπάρχουν κι άλλα άτομα που έζησες για πολύ λίγο μαζί τους και μοιράστηκες πολύ περισσότερα συναισθήματα, πολλά περισσότερα ουσιώδη πράγματα κι όμως ζουν μακριά σου… ενδεχομένως και να μην επικοινωνείς τόσο συχνά μαζί τους – άλλωστε η καθημερινότητα των σύγχρονων κοινωνιών πολλές φορές δε μας επιτρέπει τέτοιες «πολυτέλειες»…
Κι εκεί κάπου λανθάνει η ειρωνεία… αυτό που κάποτε ήταν αυτονόητο – δηλαδή η επικοινωνία η ουσιαστική – πλέον κρύβεται και περιορίζεται σε λίγες ψυχές.
Ευτυχώς όμως τα πραγματικά συναισθήματα δεν σταματούν με την απόσταση. Κι αυτό είναι κάτι που νιώθουμε με λίγα και πολύ συγκεκριμένα άτομα. Διάβασα κάπου ότι «η φιλία είναι σαν τα δύο μάτια μας: ανοίγουν, βλέπουν πράγματα, κλαίνε, κοιμούνται… όμως ποτέ δεν βλέπει το ένα το άλλο».
Και νομίζω αντιπροσωπεύει τη σχέση μου με ορισμένα άτομα. Μάλιστα νιώθω τυχερή που βρέθηκαν στη ζωή μου, έστω και για λίγο, και πάντα θα κρατώ σαν φυλαχτό τις μέρες που μοιραστήκαμε με την … «παρέα της… γιάφκας» και θα περιμένω ανυπόμονα την αναβίωσή της σε κοινό γήινο έδαφος – γιατί αναμφίβολα τίποτα δεν έχει χαθεί, ακόμα κι αν κάνουμε καιρό να μιλήσουμε.
Ότι έχω στην καρδιά μου
κι είναι όλη μου η ζωή
είναι ο χρόνος που θυμάμαι
αυτός που ζήσαμε μαζί
Σ 'ευχαριστώ για όσα μου' χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ,
δε σου είπα πόσο σ’ αγαπώ
2 σχόλια:
Πραγματικά μακάρι να είχα λόγια να εκφράσω αυτό που αισθάνθηκα την στιγμή που διάβασα το κείμενό σου...Αλλά επειδή δεν έχω και παρόλα αυτά κάτι θέλω πάντα να λέω(ναι..το ξέρω,δεν είμαι και πολύ μετριόφρων..)είναι το λιγότερο, ένα Post "πραγματικό"..Σίγουρα οι καιροί είναι για κάποιες τάξεις ανθρώπων αρκετά έως και πολύ δύσκολοι...Σίγουρα πολλοί στερούντε την "πολυτέλεια" όπως έιπες κι εσυ της καθημερινής επικοινωνίας..Όπως επίσης σίγουρα δεν υπάρχει άτομο που να μην θέλησε "παρέα" κάποια στιγμή της ζωής του για τον ή Β λόγω....Αλλά αυτό που περιγράφεις στο post σου δεν έιναι "Μια αλλιώτικη φιλία", αλλά "Η έννοια και το νόημα της φιλίας" αυτά καθ'αυτά...Αυτοί είναι οι φίλοι....Ποτέ μπορεί να μή σε βλέπουν, αλλά πάντα ξέρουν πως ηπάρχεις...
Καλή συνέχεια...!!!
Τι να πω εγώ για επαναστάσεις και ονείρατα,
να μιλήσω για γιάφκες θέλω και εξεγέρσεις της πανταροδεκάρας,
αλλά της αλήθειας,
ναι, της αλήθειας, φίλοι μου,
του προσωπικού ονείρου.
Γίνεται το προσωπικό όνειρο να έχει δυο και τρεις και τέσσερις να το φιλούν στα χείλη, να το χαϊδεύουν στα μαλλιά, να το κοιτούν στα μάτια?
Μα πως, και τοτέ τι? Δεν είναι προσωπικό?
"Προσωπικό", νέος ορισμός, είναι κείνο που αγαπήθηκε από πρόσωπα, από μενα, από σενα, απο δυο τρεις ονειροπόλους που "κι όμως δεν παίρνουν τίποτα"!
Και εγένετο θαύμα!
Και εγένετο συλλογικό!
Και εγεννήθη αγάπη!
Και εγεννήθη ουσία!
Και ήρθαν και τα κόκκινα φώτα της γλυκιάς πολιτείας και μπλεχτήκαμε όμορφα κι απλά σε ένα ταξιδάκι που θα κρατά γερά! Κι ας ανταμώνουμε όταν...
Θα έρθει μια στιγμή που θα σου φέρω ένα γαλάζιο σύννεφο και θα κρατώ μια συνάντηση στην καρδιά.
θα έχω φουρτουνιασμένη και απόμακρη τη Σαλονίκη και θα στην απλώσω στα πόδια. Θα φορώ κάτι που είναι "πολύ εγώ" και θα σου γέλω. Θα σου φωνάξω "Νενικήκαμε! Τώρα φύγαν τα φτιασίδια! Τώρα μείναμε όσοι όριζε η ζωή! Μείναμε κείνοι...διάφανοι, κρουστοί, ωραίοι σαν φοιτητές...
Ξωτικό μου!
Δημοσίευση σχολίου