Ένα έργο

- Ένα έργο.

- Είναι καλή ιδέα! Θα έχουμε σίγουρα θεατές…

- Κι από ηθοποιούς τι γίνεται;

- Εμείς κι εμείς

- Ωραία, έχουν ταλέντο… οι ρόλοι ταιριάζουν απόλυτα.

- Κι από σκηνικά;

- Αυτό είναι εύκολο: πολλά μικρά κι άδεια δωμάτια, έναν για κάθε ηθοποιό. Ίσως ένα μεγάλο, άδειο, απρόσωπο δωμάτιο, όπου όλοι οι ηθοποιοί θα είναι μαζί χωρίς να βλέπουν ο ένας τον άλλον. Θα ρωτήσουμε το σκηνοθέτη…

- Σωστά αυτός θα ξέρει. Πότε θα έρθει;

- Είναι εδώ… ενθαρρύνει κι εμπνέει τους ηθοποιούς τώρα.

- Δε θα αργήσει όμως. Είναι απίστευτη!!! Αααααα …. Δε σου είπα!… είναι γυναίκα. Απίστευτα ικανή! Μπορεί να είναι εδώ κι εκεί ταυτόχρονα…

- Πως; Μπράβο της! Θα πρέπει να αγαπάει πολύ τη δουλεία της και να έχει μεράκι.

- Πράγματι λατρεύει τη δουλειά της αλλά ακόμη περισσότερο είναι εξειδικευμένη στο συγκεκριμένο έργο. Ωραία θα βοηθήσει πολύ τους ηθοποιούς…

- Δεν ξέρω αν βοηθήσει, αλλά σίγουρα θα τους γεμίσει έμπνευση και αέρα.

- Αλήθεια από φωτισμό και ήχο τι θα κάνουμε;

- Αυτό είναι το πιο εύκολο. Βλέπεις η φύση του έργου είναι τέτοια ώστε το φως του φεγγαριού, το φως των αστεριών και ίσως και η καύτρα απ’ τα τσιγάρα των ηθοποιών αρκούν για φώτα.

- Έχεις δίκιο… για τον ήχο δεν ανησυχώ. Σίγουρα οι ηθοποιοί να αντεπεξέλθουν χωρίς μικρόφωνα. Έχουν ταλέντο και η σκηνοθέτης θα τους βοηθήσει σίγουρα.

- Ωραία. Άλλες εκκρεμότητες;

- Ενδυματολόγο δε χρειαζόμαστε;

- Λες;;; πως θα σου φαινόταν αν κάθε ηθοποιός διάλεγε μόνος του τα ρούχα του; Ξέρει καλύτερα καθένας τον εαυτό του και συνεπώς και το ρόλο του.

- Έχεις δίκιο. Να φωνάξουμε τη σκηνοθέτη λοιπόν;

- Μα είναι εδώ. Μέσα σου. Μέσα μου. Γύρα μας… «Μοναξιά!! Μοναξιά!! Σε περιμένουμε! Όλα είναι έτοιμα!»

( 2005)