Δεν ήταν παρά ένα ανήσυχο βράδυ που έτσι απλά ήθελα να περάσει, γρήγορα κι αναίμακτα χωρίς σκέψεις. Εκεί παρασύρθηκα στον κινηματογράφο σε μια ταινία που ο ελληνικός τίτλος μάλλον με απωθούσε «Η μελωδία της καρδιάς». Ο λόγος για την ταινία August Rush.
Μετά από πολύ καιρό και αρκετές ταινίες ήταν η πρώτη φορά που αναφώνησα «ταινιάρα!!!!!» βγαίνοντας από την αίθουσα προβολής.
Το σενάριο παραπάνω από καλό και οι υποκριτικές ικανότητες του καστ μοναδικές! Εκείνο όμως που γεμίζει την ταινία, την πλαισιώνει, την ολοκληρώνει, την αποθεώνει είναι η μουσική της, οι ήχοι της, οι στίχοι της, η μουσική οπτική της και όλη η μουσική δύναμή της! Μια καθαρά μουσική ταινία, αυτοαναφορική θα έλεγα, δεμένη με ένα πολύ καλό σενάριο και ένα ρομαντικό παραμύθι.
Ένα παιδί που μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο, χωρίς να έχει ακούσει νότες ως τα 12 του χρόνια, πιστεύει πως με τη μουσική και τους ήχους του μπορεί να ενώσει ξανά την οικογένειά του και να εντοπίσει τους γονείς του.
Όπως φαντάζεσαι, όχι μόνο δεν βαρέθηκα αλλά καθηλώθηκα, βίωσα την ένταση, τη μουσική με όλο το εγώ μου. Σίγουρα είναι η πρώτη ταινία που θα επιδιώξω να αγοράσω το γνήσιο cd με το soundtrack της ταινίας. Μετά από τέτοιους ήχους ντυμένους με δυνατές σκηνές και δυνατά συναισθήματα ότι μουσική και να άκουσα φάνηκε υποδεέστερη στα αυτιά μου.
Είναι τόσο ωραίο να βλέπεις και να ακούς μουσικά παραμύθια.!
«Music is a connection between all human beings!»
1 σχόλιο:
Who knew Jonathan Rhys Meyers had such an aching, lovely croon? In August Rush, he supplies his own vocals in the role of an Irish indie-rock singer, and it's a testament to his skill that he doesn't embarrass himself on Van Morrison's "Moondance." (He's even better on Lucas Reynolds' "Something Inside.") This is fairly representative of this CD's flavor: thoughtful, adult but not bland--typically, you hear a lot of cello throughout. John Ondrasik, stepping out from his Five for Fighting persona, wrote new material, though the best song, "King of the Earth," is an unreleased one by his main project that boasts superb, elegant production by Bill Bottrell. Intriguingly, guitar virtuoso Kaki King is the hand double for Freddie Highmore, who plays the film's child prodigy. Her two instrumentals, "Bari Improv" and "Ritual Dance," are treats for lovers of inventive acoustic playing, who should also enjoy the self-explanatory "Dueling Guitars." John Legend sounds aching on "Someday," though the cover of "God Bless the Child," by Chris Botti and Paula Cole, feels a little lite. --Elisabeth Vincentelli
Πιστεύω πως αυτή η κριτική από μια αξιόλογη κριτικό της τέχνης συμπληρώνει και επιβεβαιώνει τα συναισθήματά σου για την ταινία..
Ακολουθώ λοιπόν τη συμβουλή σου και με το που τη δω και δημιουργήσω άποψη επί του έργου θα στη μεταφέρω...Mέχρι τότε εις το επανειδήν...
Δημοσίευση σχολίου