Μέσα από μια προσωπική αναζήτηση, μπορείς να το πεις και μινι έρευνα, ένιωσα την ανάγκη να εκφραστώ κι εγώ πάνω στο μεγάλο θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων και πιο συγκεκριμένα το θέμα της φιλίας. Με αφορμή, λοιπόν, ένα καθημερινό και κατά βάθος χωρίς νόημα περιστατικό, ξεκινάω το ξεδίπλωμα της δικής μου ως τώρα οπτικής, απαντώντας παράλληλα και στο post ενός καλού φίλου- λύκου! ;-)
Σίγουρα οι στιγμές, ευχάριστες, δυσάρεστες, παράξενες, δύσκολες, ανέμελες παίρνουν υπόσταση και δύναμη όταν τις μοιράζεσαι με κάποιον. Ακόμα και αυτές οι μοναχικές ώρες που έχεις ανάγκη να φεύγεις, να χαθείς από όλους κι από όλα, γίνονται πιο ζεστές όταν γνωρίζεις πως κάποιος άλλος νιώθει παρόμοια, πως κάποιος γνωρίζει που βρισκεσαι και που ταξιδεύεις και διατηρεί εσκεμένα απόσταση για να σου δώσει το χρόνο και τη μοναξιά που χρειάζεσαι... Μα και πάλι κάποιος νοητά είναι κοντά σου... για κάποιον ή κάποιους θα επιστρέψεις.
Τότε οι στιγμές σου είναι δυνατές και δυναμώνουν κ εσένα.
Τι γίνεται όμως όταν μένεις μόνος; Όταν ξέρεις πως "μόνη σου πατρίδα είναι ο χρόνος"; Όταν δεν έχεις λόγο να χαθείς από κανέναν και να βρεθείς ξανά;
Δοξάζω το θεο που τις στιγμές μου, τις περισσότερες ως τώρα, είχα ανθρώπους να τις μοιραστώ! Αυτούς τους ανθρώπους που ονομάζουμε φίλους, χωρίς καλά καλά να ξέρουμε τι σημαίνει...
Νιώθω λοιπόν εδώ την ανάγκη να δώσω τον δικό μου ορισμό: φίλος είναι μια ψυχή που είναι δίπλα σου, σε εύκολα και δύσκολα, που όπου κι αν βρίσκεται, σε όποια γωνιά της γης σε νοιάζεται και χαίρεται να επικοινωνεί μαζί σου, να μοιραστείς στίχους, ήχους, σκέψεις και εικόνες μαζί σου. Φίλος είναι εκείνος στον οποίο δεν φοβάσαι να είσαι ο εαυτό σου κι όπως λέει και ο Μπουσκάλια όποιος " σε βοηθά να γυρίσεις πίσω στον εαυτό σου".
Έχω χαθεί με ανθρώπους που σε διάφορες φάσεις της ζωής μου συνταξιδέψαμε σε διπλανά καθίσματα στο γνωστό πλέον τρένο της ζωής. Μήπως όμως όλοι αυτοί οι συνεπιβάτες δεν ήταν φίλοι; Κι επειδή ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν φταίει μόνο ο ένας, ποιο κομάτι του εαυτού μας είναι αυτό που επιλέγει τους ανθρώπους που μένουν και τους ανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή μας; ... πάει μακρυά η βαλίτσα...
Κατά τη γνώμη μου δεν μπορούμε να ξέρουμε πριν το τέλος το ταξιδιού ή αν θες το τέλος της ζωής αν είχαμε ποτέ αληθινούς φίλους... όπως λένε "μηδένα προ του τέους μακάριζεν".
Σ' αυτή τη φάση της ζωής μου οι άνθρωποι που εγώ θα χαρακτήριζα φίλους μου είναι πολλά πολλά χιλιόμετρα μακρυά μου... Νιώθω τυχερή όμως που υπάρχουν στη ζωή μου, κι ας έχουν χωρίσει οι δρόμοι φαινομενικά οι δρόμοι μας.
Κι αν κάποτε χαθεί η επικοινωνία μεταξύ μας από επιλογή ή συγκυρίες, θέλω να πιστεύω πως πάλι θα νιώθω τυχερή που υπήρξαν στη ζωή μου και μοιράστηκα τις στιγμές μου μαζί τους!
Σ' αυτούς τους ανθρώπους χρωστάω ένα ευχαριστώ που είναι στη ζωή μου αν και γνωρίζουν καλά όλα τα κουσούρια μου!
11 σχόλια:
Μήπως τα άτοπα που μας συντροφεύουν στο ταξίδι μας και κάθονται δίπλα μας στο τραίνο έπρεπε να κατέβουν σε κάποιον σταθμό και αυτό δεν το γνωρίζαμε εκ των προτέρων; Πιστεύω πως ακόμα και μετά τον τερματικό σταθμό του ταξιδιού δεν μπορούμε να ξέρουμε αν πραγματικά είχαμε συνεπιβάτες. Αυτό εξαρτάται καθαρά από τα κριτήρια του καθενός μας. Μήπως τελικά στο τραίνο αυτό είμαστε ο εισπράκτορας; Μήπως ο ρόλος μας είναι να "τσεκάρουμε" τους επιβάτες στο τραίνο της ζωής μας και να βλέπουμε ποιος έχει και ποιος όχι εισιτήριο και αναλόγως να βγάζουμε σε όσους το έχουν ανάγκη και να αποβιβάζουμε τους λαθρεπιβάτες; Η μήπως αυτό γίνεται υποσυνείδητα; Θα κλείσω δίνοντας τον δικό μου ορισμό του φίλου, φίλος είναι ένα άτομο που χαίρεσαι να έχεις στη ζωή σου, ένα άτομο που χαίρεσαι να μοιράζεσαι τη ζωή σου, ένα άτομο που μπορείς να του ανοιχθείς και να είσαι πλήρως εκτεθειμένος, φίλος είναι αυτός που θα σε δεχτεί με όλα σου τα ψεγάδια, φίλος είναι αυτός που θα του έδινες ένα νεφρό σου αν το χρειαζόταν, όχι αν στο ζητούσε, φίλος είναι αυτός που θα αρνούνταν να του δώσεις την καρδιά σου αν την χρειαζόταν, φίλος είναι αυτός που θα έκανε όλα τα παραπάνω και για εσένα. Τους φίλους μας δεν τους έχουμε ανάγκη, τους γουστάρουμε. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούν να γίνουν όλοι φίλοι μας
Nick σ' ευχαριστώ για το σχόλιο στο post. Χαίρομαι που αυτά που γράφω παραλήπτες (αν και δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου ξεκινώντας το blog). Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω σε τίποτα από αυτά που υποστηρίζεις. Ο ορισμός του φίλου που δίνεις είναι ο ιδανικός... τόσο που φαντάζει ουτοπικός...
Μ' αυτήν την οπτική πράγματη δεν θα μάθουμε ποτέ αν είχαμε φίλους, ή καλύτερα να ευχηθούμε να μην μάθουμε;
Τελικά φιλία είναι να μοιράζεσαι με έναν ιδιαίτερο τρόπο... να δίνεις επειδή γουστάρεις... χωρίς να περιμένεις ανταπόδωση.
Μόνο που για να είμαι ειλικρινής όταν μια σχέση (οποιασδήποτε μορφή σχέσης) γίνεται ωφελιμιστική για κάποιον από τους δύο ή και για τους δύο χάνει, κατά τη γνώμη μου, το νόημα και την αξία της... αυτόματα μετατρέπεται σε εξάρτηση. Κι αυτό μάλλον δεν είναι φιλία ή υγιείης σχέση.
Και πάλι ευχαριστώ για τη συμμετοχή ακι την ανταλλαγή σκέψεων.
Έχεις πολύ ακριβές πενάκι ή μάλλον, πληκτρολόγιο, πράγμα λογικό αφού είσαι φιλόλογος, αυτό ήθελα να στο πω αλλά το ξέχασα. Ο ορισμός που δίνω είναι ουτοπικός αλλά έτσι μου αρέσει να τον φαντάζομαι καθότι αθεράπευτα ρομαντικός. Τώρα, όσον αφορά στο τι ξέρεις και τι όχι, πιστεύω ότι στο βάθος κανένας δεν “ξέρει” τίποτα, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα μπορούμε μόνο να υποθέτουμε. Όντας μαθηματικός γνωρίζω πως η υπόθεση κρύβει πάντα τη πιθανότητα να οδηγηθείς σε άτοπο από πίσω της. Άρα ζούμε σε ένα κόσμο που υποθέτουμε πως είναι “κάπως” και μόνο να ελπίζουμε μπορούμε πως αυτό που φανταζόμαστε μοιάζει με το “πραγματικό” αν υπάρχει καν κάτι τέτοιο...
Πράγματι το να δημιουργείς σχέσεις εξάρτησης με άλλους που το μόνο που τις συγκρατεί είναι ο βαθμός της εξάρτησης, αν και είναι μια μορφή σχέσης, είναι πιστεύω η λιγότερο ειλικρινής και η λιγότερο “αληθινή”.
Πάντως, είναι εκπληκτικό να μπορείς να σημειώνεις στο ημερολόγιο κάποιου και ακόμα περισσότερο να μπορείς να σχολιάζεις και να συζητάς τις ιδέες του. ΖΗΤΩ ΤΑ BLOGS!!!!
Η μαθηματική θεωρία σου περί απαγωγής εις εις άτοπο μου θυμίζει τη θεωρία του Πλάτωνα για την Πολιτεία των Ιδεών (όλα γύρω μας δεν είναι παρά ο αντικατοπτρισμός των ομοιομάτων των αληθινών πραγμάτων - βλ. αλληγορία του σπηλαίου) μάλλον δένουν με την υπόθεση και το ρίσκο των ανθρωπίνων σχέσεων. Μπλέξαμε τις επιστήμες...
Όσο για τα blogs, είναι ένας προτότυπος και άμεσος τρόπος έκραφης και για μενα είναι πολύ περισότερο μορφή εκτόνωσης και δημιουργίας που ξεκίνησε σε μια περιέργη φάση στη ζωή μου.
Ποτέ δεν το είδα όμως σαν ημερολόγιο, άσχετα αν σαν τέτοιο ξεκίνησε. Προσωπικά δεν κρατάω ημερολόγιο μα κι αν κρατούσα δεν νομίζω να το εξέθετα ποτέ κάπου που υπάρχει περίπτωση να έχει πρόσβαση άλλος.
Το σύνθημα είναι το ίδιο πάντως: ΖΗΤΩ ΤΑ BLOGS [τα ελέυθερα blogs - αυτό είναι κακιούλα και πλαλίτσα... :)]!
Τις θεωρίες του Πλάτωνα ήρθε μετά από πάρα πολλά χρόνια ο κύριος Riemann με τα μαθηματικά του εργαλεία να τους δώσει νέα πνοή. Πλέον μπορούμε να φανταστούμε αλλά και να ορίσουμε, τουλάχιστον μαθηματικά, ένα νέο κόσμο που φαίνεται να επαληθεύει μερικές ιδιότητες τις οποίες δεν μπορούν να συλλάβουν οι αισθήσεις μας αλλά μόνο η διαίσθηση μας μπορεί.
Όσον αφορά στα blogs τώρα, θα εκπλαγείς με το πόσο κοντινή σχέση έχουν με αυτά που θα έγραφε κάποιος στο ημερολόγιο του, από την “ανωνυμία” που υποτίθεται πως υπάρχει στον κυβερνοχώρο συχνά παρασυρόμαστε και εκθέτουμε τον εαυτό μας περισσότερο από όσο θα θέλαμε. Αρκεί κάποιος να μπορεί να διαβάσει σωστά αυτά που γράφουμε...
Το blog σου το βρήκα τυχαία από το προφίλ σου στο παρεάκι. Με τράβηξε ο τρόπος γραφής σου από το πρώτο κιόλας ποστ. Θα με τιμούσε ιδιαίτερα αν μπορούσες να με εντοπίσεις μέσα στο παρεάκι. Το όνομα μου δεν έχει καμία σχέση με αυτό που φαίνεται στα σχόλια του blog αλλά πιστεύω πως θα μπορούσες να με ανακαλύψεις...
ΖΗΤΩ ΤΑ BLOGS!!!!!!!!!
Σ' ευχαριστώ πολυ για τα καλά σου λόγια. Με τιμάει η συμμετοχή σου στο παρόν blog!
Δεν βρίσκω όμως το λόγονα σε εντοπίσω στο forum. εκτός κι αν αυτο σχετίζεται με τη συζήτηση για την υποτιθέμενη ανωνυμία του διαδικτύου, οπότε αλλάουν τα δεδομένα...
Συνεπώς κι εγω πρέπει να παίξω "μάντεψε ποιος" και να ανταποκριθώ αναλόγως στις περιστάσεις... :)
Μήπως όμως βγαίνουμε off topic; :)
(Ελπίζω να μη με παρεξηγείς)
Αυτός ο συνεχής κίνδυνος να βγεις off topic στα forums είναι πολύ κουραστικός...Όσο για την αναζήτηση τώρα, πηγάζει μόνο από την περιέργεια μου να δω αν κάποιος μπορεί να ταυτίσει τα γραφόμενα μου με εμένα και πόσο εύκολα μπορεί να το κάνει αυτό.
(μη φοβάσαι, δεν παρεξηγώ εύκολα)
Σαν μαθηματικός δεν νομίζεις ότι χρειάζομαι ένα δεδομένο για να ξεκινήσω;
Με δεδομένο λοιπόν ότι είσαι μαθηματικός υπάρχουν 4 πιθανότητες για το σωστό. Από ένστικτο αποκλύω την μια.. μένουν 3... από τρόπο γραφής μένουν 2... με μπερδευει όμως η συχνότητα...
;)
καλά πάω;
... αλλά και πάλι αν αλλάξει το δεδομένο είμαι ξανά στο 0... θέλω λοιπόν αρκετο χρόνο... καθώς οι υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν να ασχοληθω αποκλιστικά με το ζητημα.
Χαχα, και μονο που ασχολείσαι με εμένα στο λίγο ελευθερό σου χρόνο αρκεί. Τα δεδομένα μου είναι ο τρόπος γραφής και το ενστικτό σου (που απο μόνο του είναι σαν να έχεις τη λύση). Όσον αφορά στη συχνότητα τώρα, προτιμώ να μιλάω μόνο οταν έχω κάτι να πώ, αν και δέν το κάνω πάντα...
Υ.Γ. Δες και το σχόλιο στο άλλο πόστ σου, ίσως σε βοηθήσει...
Λοιπόν το σχόλιό σου με βοήθησε αλλά δεν μπορώ να αφήσω σχόλιο στο δικό σου blog. Λοιπόν Mr Αχόρταγε σε εντόπισα αλλά πρέεπει να παραδεχτώ ότι με βοήθησε πολύ το σχόλιο... για να μην πω με κατεύθυνε...
Nice to meet you!
Ελπίζω μόνο να καταφέρω να ανταποδόσω τα σχόλια. :)
Χεχε, δεν ήθελα να σε αφήσω να παιδεύεσαι και είπα να σου δώσω μια καταλυτική βοήθεια. Θα ήταν χαρά μου να έχω ένα «αδελφό» blog, αν και στη προκειμένη περίπτωση μάλλον μητρικό είναι (αφού εσύ με έκανες ουσιαστικά να ξεκινήσω το blogging). Νομίζω ότι σχόλια μπορεί να κάνει ο καθένας στο blog μου αλλά αν δεν μπορείς δοκίμασε να είσαι στο msn όταν πάς να σχολιάσεις και ίσως να δουλέψει…
Well met και περιμένω εναγωνίως τα σχόλιά σου…
Δημοσίευση σχολίου