Αλήθεια εσύ θα έμπαινες στο τρένο;

Πριν λίγους μήνες, ούσα σε μια πιεσμένη ψυχολογική κατάσταση, με φορτωμένο πρόγραμμα υποχρεώσεων και σε μια προσπάθεια να μην διαψεύσω πολλές προσδοκίες άλλων, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου: μόλις διεκπεραίωνα την υποχρέωση μου αυτή «θα έμπαινα στο τρένο της ζωής». Σκεφτόμουν πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο γρήγορα την αφήνουμε να περνά στην προσπάθεια μας να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη, να κυνηγήσουμε, τα υλικά αγαθά που θα μας την προσφέρουν, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι ίσως το αύριο που θα τα απολαμβάναμε να μην έρθει ποτέ…

Σκεφτόμουνα ακόμα πόσα πολλά ενδιαφέροντα έχω και πόσα πολλά πράγματα θέλω να κάνω, να μάθω, να γνωρίσω, να ζήσω. Και πως όλα αυτά είναι θέμα προτεραιοτήτων της ζωής και του εγώ μου. Δεν αμέλησα βέβαια τη δυσκολία της εκπλήρωσης αυτής της υπόσχεσης… αν ήταν εύκολο θα το έκαναν όλοι, ή τουλάχιστον θα το πάλευαν περισσότεροι. Άλλωστε ως τώρα τίποτα δε μου χαρίστηκε στ5η ζωή. Για όλα πάλευα με το δικό μου τρόπο. Δεν είχα πάντα αποτέλεσμα ευχάριστο αλλά κι αυτό το γεγονός δείχνει πως δε σταμάτησα να το παλεύω. Σίγουρα υπήρξαν άπειρες στιγμές που ήθελα να δραπετεύσω, να χαθώ, να μη ζω… Ευτυχώς στάθηκα τυχερή και είχα δίπλα μου ανθρώπους να με τραβούν στη ζωή, δείχνοντάς μου γκρεμό που ήμουν έτοιμη να αφεθώ, να πέσω. Και τους ευγνωμονώ για αυτές τις στιγμές και για όλες τις άλλες… τις χαρούμενες, τις συγκινητικές, τις θυμωμένες, τις σοκολατένιες…

Μέσα από αυτά γνώρισα τον εαυτό μου.

Όλα αυτά σκεφτόμουν και κάθε μέρα ευχαριστούσα το θεό που πιστεύω και παρακαλούσα για υγεία και δύναμη να παλεύω τα δύσκολα.

Τώρα όμως που κομμάτι αυτό της ζωής πέρασε κι ήρθε η ώρα να εκπληρώσω την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου, χωρίς να φοβάμαι τα δύσκολα, έχω να αντιμετωπίσω τους εχθρούς της αισιοδοξίας μου κι όλους αυτούς που αναμφίβολα νοιάζονται για μένα, και για τα υλικά αγαθά που πρέπει να αποκτήσω στη ζωή μου.

«Μακάρι να σου έρθουν όλα εύκολα στη ζωή σου κ αν μη χρειαστεί να παλέψεις»

«Η ζωή είναι δύσκολη κι εσύ δεν το βλέπεις. Όλα σου φαίνονται εύκολα».

Τέτοια πολλά με ίδιες ή παρόμοιες λέξεις μου λένε κάποιοι από τους σημαντικούς μου άλλους, άτομα που ξέρω πως νοιάζονται για μένα κ θέλουν το καλύτερο. Κι έτσι διχάζεται κανείς και χάνεται…

Εσύ θα έμπαινες στο τρένο, παλεύοντας γι αυτά που αγαπάς; Θα ζούσες κυνηγώντας ευκαιρίες που θα σε φέρουν πιο κοντά στο όνειρο; Θα έφτιαχνες το δικό σου παράδεισο με χρώματα σαν Καζαντζάκης, ακολουθώντας το δικό σου νόστο σαν άλλος Οδυσσέας; Ή θα κυνηγούσες το σίγουρο το δρόμο; Εκείνο που θα σε οδηγήσει μια ζωή ασφαλή, και ισορροπημένη (στο μέτρο του δυνατού πάντα), μακριά από ρίσκα και κακοτοπιές;

Αλήθεια εσύ θα έμπαινες στο τρένο;

«Σε όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι εγώ μαζί σου θα ξυπνάω την πιο γλυκιά σου απουσία έχεις ανάγκη να αγαπάω»