Σαν ένα μαύρο τραίνο χωρίς παράθυρα κι έξοδο.
Σαν ένα τραίνο που κυλάει και δεν ξέρεις που και γιατί πάει.
Σαν ένα μαύρο τραίνο στο χρόνο που δεν μπορείς να καταλάβεις αν τρέχει ή αν πηγαίνει με αργούς ρυθμούς. Βέβαια κάποτε σε ζαλίζει και δεν ξέρεις γιατί, αφού δε βλέπεις… κι άλλοτε νιώθεις πως θα βουλιάξεις στο όρθιο κάθισμά σου και πως το τραίνο σχεδόν δεν προχωράει.
Όμως και πάλι δεν ξέρεις αν φτάνεις, ούτε που φτάνεις. Μα πάνω απ’ όλα δε ξέρεις αν και πότε θα μπορέσεις να βγεις από αυτό.
Κι αν βγεις; Θα βγεις υγιής;
Τα μάτια σου θα θολώσουν από το φως…
Και τα αυτιά σου δεν θ’ ακούν από το χτύπο της καρδιάς σου…
Και τα χέρια σου δεν θα μπορούν να κουνήσουν και θα παγώσουν…
Και τα πόδια σου θα μείνουν ασάλευτα καρφωμένα στο χώμα…
Μόνο η συναίσθησή σου παρέμεινε και παραμένει ακόμα ακέραια… η συναίσθησή σου και ίσως και η ψυχή σου…
Το μυαλό σου, η σκέψη σου, η ματιά σου, το βλέμμα σου… όλα έχουν αλλάξει.
Ίσως γιατί τα άφησες να αλλάξουν. Ίσως γιατί δεν μπόρεσες να αποτρέψεις την αλλαγή…
Μόνο οι ψυχές κυκλοφορούν στο τραίνο. Μόνο αυτές αναγνωρίζονται πλέον.
- Κι ο χρόνος;
Ο χρόνος είναι σύμμαχος ή εχθρός σου;
Και οι συνεπιβάτες σου;
- Είναι ψυχές είπες… είναι όμως ψυχές ανθρώπινες; Είναι ψυχές απάνθρωπες ή αγγελικές;
Το τραίνο συνεχίζει το ταξίδι του κι εσύ περιμένεις, αναζητάς, σκέφτεσαι αν άξιζε το ταξίδι κι άλλοτε επιμένεις.
Ταξίδι μακρύ αέναο και δύσκολο…
Καλό ταξίδι!
(χειμώνας 2005)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου