Ένα βράδυ σε ένα msn διάλογο, ένας καλός φίλος μου έστειλε να διαβάσω ένα άρθρο, σε μια συζήτηση «περί μουσικών ανέμων και λογοτεχνικών υδάτων». (Για την ιστορία, το άρθρο βρίσκεται στο: http://www.enet.gr/online/online_print?id=83815020
«Διάβασέ το», μου λέει, «θα σου αρέσει». Και πράγματι το άρθρο είναι από εκείνα που αγαπάω να διαβάζω και θίγει θέματα που πρέπει απασχολούν όλον τον κόσμο στην καθημερινότητα μας. Μάλιστα ζήλεψα (με την καλή έννοια) και ήθελα να το είχα γράψει εγώ…
Το τραγικό της υπόθεσης είναι όμως, ότι εγώ διάβασα το κείμενο «στα πεταχτά», αποθηκεύοντάς το με τη δικαιολογία να το διαβάσω και το δω αναλυτικά και προσεκτικά κάποια στιγμή πιο ήρεμη.
Κι επειδή έχω αρχή μου την ειλικρίνεια, εξομολογήθηκα την αλήθεια για το άρθρο στον φίλο που μου το έστειλε. Στην κουβέντα που ακολούθησε διαπιστώσαμε ή μάλλον επαληθεύσαμε και οι δύο με λύπη τη σημερινή πραγματικότητα: οι άνθρωποι αρνούνται συνειδητά ή/ και υποσυνείδητα να ασχοληθούν, να παρακολουθήσουν, να σκεφτούν, να προβληματιστούν για ένα σοβαρό θέμα, ακόμα κι αν αυτό το θέμα αφορά όλους μας με τον α΄ ή τον β΄ τρόπο.
Στην πορεία της συζήτησης, εγώ κατηγόρησα την τηλεόραση, τα πρότυπα που "επιβάλει" και την αλλοτρίωση, κι εκείνος τον προσωπικό μας εγωκεντρισμό σαν αιτία αυτής της κατάστασης.
Όπως και να έχει σήμερα όλοι έχουμε συνηθίσει να επιλέγουμε να ασχοληθούμε με θέματα εύπεπτα, απλά ή/ και «πικάντικα» και κυρίως με θέματα που αφορούν το εγώ μας αποκλειστικά. Γι αυτά μπορούμε να συζητάμε ώρες και να αναζητούμε λύσεις… ακόμα και να καταστρώνουμε σχέδια εφαρμογής για πετύχουμε τις προσωπικές μας φιλοδοξίες…
Γι όλα τα άλλα δεν έχουμε ποτέ αρκετό χρόνο να τα ψάξουμε, να τα δούμε από διάφορες οπτικές γωνίες, να σχηματίσουμε τη δική μας γνώμη. Κι όμως είναι θέματα ζωής και θανάτου, θέματα ειρήνης, υγείας, ελευθερίας…
Πλέον αντιμετωπίζουμε τις ειδήσεις του τύπου «80 νεκροί κι εκατοντάδες τραυματίες» σαν κάτι που πιάνει χώρο στην οθόνη και κρύβει φόρεμα ή τα πόδια της παρουσιάστριας της ενημερωτικής εκπομπής.
Δεν είναι τραγικό;
Και ακόμα πιο τραγικό φαντάζει αν το δει κανείς σε κλίμακα μιας ολόκληρης κοινωνίας… έχουμε εθιστεί στο εύκολο, στο μοντέρνο και σε αυτό που δεν χρειάζεται σκέψη. Καμιά φορά μάλιστα εξαγοράζουμε ασυνείδητα τη σκέψη μας με καταναλωτικά όργια, αγοράζουμε ρούχα, cd, φαγητά σε αφθονία, γραφόμαστε σε γυμναστήρια, χορούς και σωματεία και γεμίζουμε το χρόνο μας με πράγματα για να μη σκεφτόμαστε… «πάει μακριά η βαλίτσα…» ή μήπως «κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια»;
Τελικά ισχύει το «Η ανθρωπότητα είναι απασχολημένη. Παρακαλώ περιμένετε, η κλήση σας προωθείται»
«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνεται όπως θέλετε, αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε… Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε»
1 σχόλιο:
Είναι αληθινά τραγικό (ή μήπως τραγικά αληθινό) το πού έχει καταντήσει η ανθρωπότητα σήμερα. Είναι τρομακτικό το πώς όλες οι κοινωνίες οδεύουμε προς μια κοινή πραγματικότητα, στερούμενοι σιγά-σιγά τα χαρακτηριστικά που μας ξεχωρίζουν. Είναι άραγε αυτή η παγκοσμιοποίηση; Αυτό το τέρας που αργά και ύπουλα διαβρώνει τα πρόσωπα μας και μας κάνει να μοιάζουμε με αυτές τις κούκλες στις βιτρίνες, ψεύτικοι, επιφανειακοί, πλαστικοί, βγαλμένοι από καλούπια σε γραμμές παραγωγής, πανομοιότυποι. Ξεκινάμε τις ζωές μας με άγχος πάμε στο σχολείο όπου το άγχος αυτό πολλαπλασιάζεται μέχρι να το τελειώσουμε και να περάσουμε το μεγαλύτερο ίσως άγχος μας ως τότε, τις εισαγωγικές εξετάσεις. Περνάει και αυτό, πάμε παρακάτω. Είμαστε στο πανεπιστήμιο, έχουμε πετύχει το στόχο μας ή έχουμε παρεκκλίνει της πορείας μας και έχουμε βρεθεί σε κάτι άσχετο, πάλι άγχος γιατί θέλουμε να είμαστε καλοί η να τελειώνουμε και να πάμε παρακάτω. Κουτσά-στραβά, το τελειώνουμε και αυτό, έχουμε πολλά πράγματα να θυμόμαστε, πάμε παρακάτω. Βγαίνουμε στη ζούγκλα που λέγεται ζωή και φορά τη μάσκα της αγοράς εργασίας. Εκεί να δεις άγχος... Οι περισσότεροι μπαίνουν στο άγχος της καθημερινότητας και προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα. Άλλοι τα καταφέρνουν και βρίσκουν δουλειές με μεγάλες απολαβές που απαιτούν ένα κομμάτι από τον ίδιο τους τον εαυτό κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Γνωρίζουμε μια καλή κοπέλα (ή ένα καλό αγόρι αντίστοιχα) και λέμε «Βρε λες να ήρθε η ώρα;». Τελικά είχε έρθει η ώρα και κάνουμε το άλμα. Μετά από κάποιο διάστημα, μικρό η μεγάλο, φέρνουμε στο κόσμο την επόμενη γενιά, πάλι με άγχος για να διαιωνίσουμε το κακό και μετά το άγχος χτυπά κόκκινα. Κάθε στιγμή κάθε μέρας άγχος για τα παιδιά μας και φροντίζουμε να τους το δείχνουμε. Πώς αλλιώς θα τα κάνουμε ψυχοπαθείς σαν και εμάς; Και μεγαλώνουν και αυτά με άγχος κάποια στιγμή και συνεχίζουν τον κύκλο που αρχίσαμε και εμείς και ορκιστήκαμε πως δεν θα επαναλάβουμε σαν τους γονείς μας. Ανοίγουν τα φτερά τους, αν τα αφήσουμε, και πετούν μακριά. Μετά μένουμε μόνοι μας. Γερνάμε, βλέπουμε τα χρόνια να περνούν και αγχωνόμαστε γιατί νιώθουμε πως αυτό που είναι το μόνο σίγουρο στη ζωή πλησιάζει και προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με τη μικρή σύνταξη που δεν μας ενδιέφερε όταν ο συνταξιούχος έβγαινε στους δρόμους για να μεγαλώσει, τότε, όταν ήμασταν μικροί. Και κάποια στιγμή απαλλασσόμαστε από το άγχος...
Μέσα σε αυτό το τρελό κόσμο, πού να βρεις χρόνο και κυρίως διάθεση για κάτι βαθύτερο;
Πού καιρός για τίποτα άλλο; Η μόνη λύση για να αρχίσεις να ενδιαφέρεσαι για κάτι είναι να πάψεις να ασχολείσαι με κάτι άλλο. Μόνο αν πάψουμε να αγχωνόμαστε και χαλαρώσουμε λίγο θα μπορέσουμε να δούμε πόσο όμορφη είναι αυτή η μικρή ζωή που μας δόθηκε. Αν το εξπρές είναι πολύ γρήγορο ή ακριβό για εσάς περιμένετε τον καρβουνιάρη. Κοστίζει λιγότερο και το ταξίδι διαρκεί περισσότερη ώρα, δεν είναι τυχαίο...
Δημοσίευση σχολίου