καλό ταξίδι

για ποιό ταξίδι κίνησες να πας... Σχεδόν μια εβδομάδα πέρασε και το μυαλό μου ακόμα γυρίζει σε εικόνες, μπλέκεται σε σκέψεις και χάνεται σε συνειρμούς. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας ακριβώς όταν τους χρειαζόμαστε, μας χαρίζουν απλόχερα ό,τι έχουμε ανάγκη τη δεδομένη στιγμή κι ακόμα περισσότερα. Έρχονται, προσφέρουν κι αποχωρούν. Όμως πάντα ξέρεις πως ο χρόνος και η απόσταση που σε κρατούν μακριά από το πρόσωπο αυτό είναι ασήμαντοι παράγοντες. Ξέρεις πως το πρόσωπο υπάρχει και λαχταράς να το συναντήσεις κάποια στιγμή. Μια βδομάδα πέρασε έκτοτε… μια βδομάδα από τότε που έφυγε ένας τέτοιος άνθρωπος για μένα. Είναι αλήθεια πως η αγαπημένη μου δασκάλα δεν είναι πια κοντά μας. Ένα παγερό μήνυμα στο facebook και μια ρήμα κρητική την αποχαιρετούσαν. Όμως όχι. Δεν μπορούσα να το δεχτώ… «κακόγουστο αστείο» σκέφτηκα… Δυστυχώς ήταν αλήθεια. Η κ. Πόπη είχε φύγει. Την γνώρισα στην Ά λυκείου. Ήταν η φιλόλογος καθηγήτρια του τμήματος με όλη τη σημασία της λέξης: «φιλόλογος»: αγαπούσε την επιστήμη κι ήξερε να τη μεταδίδει. «καθηγήτρια»: καθοδηγούσε τους μαθητές στο καλύτερο δυνατόν που μπορούσαν να πετύχουν κι επιθυμούσαν, απερίσπαστη από σχόλια κι άλλες εκτιμήσεις. Έμαθε τα ονόματά μας από την πρώτη κιόλας μέρα!! Ανέλαβε να μας διδάξει κ το μάθημα της «ψυχολογίας». Κι αυτό ήταν… η αρχή έγινε! Μια ομάδα 28 άγνωστων μεταξύ τους μαθητών, έγινε μια παρέα… τολμώ να πω οικογένεια… Ήμασταν οι «συγκάτοικοι … στην τρέλα» και φτιάξαμε ιστοσελίδα όταν το διαδίκτυο ήταν είδος πολυτελείας 1998-1999). Ήταν άνθρωπος πρότυπο. Πάντα κοντά μας στα δύσκολα. Πάντα χαιρόταν διπλά στις χαρές μας. Πάντα εκτιμούσε τη διαφορετικότητά μας κι ενθάρρυνε κάθε ταλέντο δημιουργικό μικρό ή μεγάλο. Πάντα έμπιστη, εχέμυθη, πάντα πρόθυμη να βοηθήσει. Πάντα είχε για όλους καλά λόγια να πει. Ποτέ μα ποτέ δεν έκανε διάκριση στις γνωστικές μας δυνατότητες, στο πόσες φορές είχε μείνει κάποιος στην ίδια τάξη ή στο πόσο επιμελής ήταν στα μαθήματά της. Όλοι νιώθαμε ίσοι. Όλοι μάθαμε να εκτιμάμε το διαφορετικό. Να βρισκόμαστε μετά από 10 χρόνια τυχαία και να χαιρετιόμαστε εγκάρδια και ειλικρινά. Για μένα ήταν το πρότυπο, το προσωπικό και το επαγγελματικό. Επηρέασε τις αποφάσεις, τις σπουδές, το «είναι» μου, τις επιλογές μου. Επηρέασε μια ζωή κι αυτό μόνο από τη δική μου μικρή οπτική… Ενδεχομένως τίποτα από τα σημερινά μου δεδομένα να μην ήταν ίδιο. Ξέρω πως υπάρχει τέλος. Νομίζω πως είμαι συμφιλιωμένη με το θάνατο. Όχι όμως με τον άδικο θάνατο. Όχι με το θάνατο ανθρώπων τόσο άξιων και σημαντικών για μένα. Τίποτα δεν θα ‘ναι πια το ίδιο. Πλέον η ζωή προχωρά μπροστά κι εμείς που μένουμε θα τη θυμόμαστε πάντα. Όμως λυπάμαι που δεν εξέφρασα ποτέ ένα ουσιαστικό «ευχαριστώ» για όλα όσα μου έχει προσφέρει. Ένα ευχαριστώ που υπήρξε στη ζωή μου!! Καλό ταξίδι, κυρία Πόπη!