το Παιχνίδι της Σφαγής

"το παιχνίδι της σφαγής"

... μην πάει ο νους σου στο κακό με το μπαμπάκι θα σφαχτούμε...

Στην τελευταία μου ανάρτηση είχα ήδη παρατηρήσει την αφύπνιση της πόλης του Ηρακλείου. Μια πόλη που, αν και επαρχιακή, δεν έχει αν παρουσιάσει εξαιρετικούς καλλιτέχνες και ανθρώπους που τολμούν να οραματίζονται και να υλοποιούν τα όνειρά τους.

Ο λόγος και η αφορμή δίνεται από μια ελπιδοφόρα θεατρική παράσταση από φοιτητές ερασιτέχνες ηθοποιούς του Α.Τ.Ε.Ι Ηρακλείου Κρήτης. Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να παρακολουθήσω θεατρική παράσταση από μικρό ερασιτεχνικό θίασο. Η σημερινή απόπειρα με οδήγησε με μονοπάτια όμορφα που είχα λησμονήσει.

Η θεατρική ομάδα ΤΕΙ Κρήτης (Σχολές Ηρακλείου) παρουσιάζει: «Το Παιχνίδι της Σφαγής» του Ευγένιου Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία Πέτρου Μαυροματίδη και Νικολή Αβραμάκη. "Σ’ αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν ήρωες. Πρωταγωνιστεί μια ολόκληρη πόλη, η οποία αφανίζεται, από μια ανεξήγητη επιδημία. Οι κάτοικοί της έρχονται διαδοχικά, αντιμέτωποι με το θάνατο. Ο Φόβος παίζει καταλυτικό ρόλο σ’ αυτό το παιχνίδι, θέτοντας σε δοκιμασία μια ολόκληρη κοινωνία, εξισώνοντας όλα της τα μέλη. Ιδεολογίες, επιστήμη, έρωτας και πολιτική αδυνατούν να τον αντιμετωπίσουν. Μπροστά στην απειλή του τέλους, οι άνθρωποι απογυμνώνονται από τα προσχήματα, τα προσωπεία πέφτουν, η κοινωνική πόζα φαίνεται γελοία, η πολιτική ρητορεία ηχεί κωμική. Ανίσχυρη είναι ακόμα και η αγάπη, παρ’ όλα αυτά είναι η μόνη η οποία μπορεί να μας συμφιλιώσει ακόμα και με το σκοτάδι. Όλα αυτά σε μία άλλη πόλη, όχι τη δική μας, μακριά, πολύ μακριά από εμάς.."

Κάπως έτσι παρουσιάζουν οι ίδιοι το θεατρικό έργο. και η δουλειά τους, τολμώ να πω, ήταν εξαιρετική. Ήταν ένα έργο δύσκολο και πολυδιάστατο. Φοβάμαι πως όσο δεν κατανόησα το σύνολο των ιδεών του. Και πάλι όμως αυτό δε με εμπόδισε να διακρίνω το μεράκι όλων των ηθοποιών, το σθένος, την εκφραστικότητα στη μορφή και τη φωνή και κυρίως την εξαιρετική και σύγχρονη σκηνοθετική ματιά του. Ο φωτισμός, η φωτογραφία, η μουσική επένδυση όλα συντέλεσαν στην παρουσίαση ενός έργου δύσκολου με τρόπο τέτοιο ώστε να καταχειροκροτηθεί από ένα ετερόκλητο ακροατήριο.

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, όμως αυτή η παράσταση δείχνει πως μέσα στην κρίση υπάρχουν άνθρωποι που δεν παραδίνονται, που πασχίζουν για τα όνειρά τους και μπορούν να αποτελέσουν φάρο και φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς που βυθιζόμαστε στην μίζερη καθημερινότητά μας απαξιώνοντας τα μικρά αλλά πολύ ουσιαστικά και καθόλου αυτονόητα πράγματα.

Είναι, λοιπόν, άτοπο να διαμαρτύρεται κανείς πως ζει σε μικρή επαρχιακή που δεν προσφέρει επιλογές στην ψυχαγωγία και την διασκέδαση. Τον κόσμο μας τον φτιάχνουμε εμείς και εμείς φέρουμε την ευθύνη για την όποια πρόοδο ή κατάντια του.

Κλείνω με την ευχή τα παιδιά αυτά να συνεχίσουν την προσπάθειά τους και οι ομάδες πολιτισμού να πληθύνουν με τον καιρό αλλά και την υπόσχεση να παρακολουθώ συχνότερα τέτοιες παραστάσεις που έχουν κάτι να πουν, κάτι να μου προσφέρουν!