Η δική μου στιγμή της αλήθειας

Αναφέρομαι στο γνωστό τηλεπαιχνίδι. Όχι δεν αλλάζω μυαλά, ούτε ανοίγω την τηλεόραση και την πόρτα μου σε τέτοια φτηνά παιχνίδια. Όταν όμως βρέθηκα σε χώρο που όλοι παρακολουθούν κάτι, πριν καληνυχτίσω και αποχωρήσω, έριξα μια ματιά στη μικρή οθόνη και πέτυχα διάνα!!
Ένα νέου τύπου ριάλιτι όπου οι παίχτες εκθέτουν τις πιο μύχιες σκέψεις τους, πολλές φορές δείχνουν τι χειρότεροι εγώ τους, επιλέγουν να διαλύουν δημόσια τις σχέσεις τους σε οικογενειακό, φιλικό και προσωπικό επίπεδο, να επιτρέπουν στην παρουσιάστρια να τους προσβάλει με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, προκειμένου να κερδίσουν μερικές χιλιάδες ευρώ.
Δεν λέω, οι καιροί είναι δύσκολοι, και όλοι χρειαζόμαστε μια οικονομική ενίσχυση μέσα σ’ αυτήν την κρίση. Όμως δεν νόμιζα ότι ήταν τόσο εύκολο για τόσο κόσμο να ξεπουλάει τους δικούς του ανθρώπους, να εκτεθεί προσωπικά και να διαλύει τις σχέσεις του στον αέρα και κυρίως να κοστολογεί ανθρώπους και σχέσεις.
Αν εγώ είμαι στο δικό μου κόσμο τότε επιλέγω να μείνω εκεί. Κι αν ο πραγματικός κόσμος απαρτίζεται από τέτοιους ανθρώπους, τότε μας αξίζουν όλα όσα παθαίνουμε, όλα όσα ζούμε, κι όλα όσα δε θα ζήσουμε ποτέ. Αν είμαστε έτσι πραγματικά, τότε καλά να πάθουμε.


Το κείμενο γράφτηκε στα πρώτα επεισόδια του παιχνιδιού… αλλά από ότι μαθαίνω τα χειρότερα έπονται…

ανθρώπινες σχέσεις

Κάποιοι άνθρωποι είναι σαν άγγελοι με ένα φτερό. Μπορούν αν πετάξουν μόνο αν αγκαλιάσουν το άλλο μισό τους. Κι αν ενωθούν; Τότε μεγαλουργούν! Ο έβδομος ουρανός τους είναι λίγος. Κάποιοι άνθρωποι έχουν φτιαχτεί για αν πορεύονται μόνοι τους. Μπορούν να πετούν μόνοι τους και πότε πότε να επιβιώνουν, πετώντας όμως χαμηλά.
Μέχρι εδώ καλά.
Τι γίνεται όμως όταν ενωθούν δυο άνθρωποι από τις δυο διαφορετικές κάστες; Τα συναισθήματα δε σβήνουν όμως δεν υπάρχει κοινός ουρανός γι αυτούς. Ακόμα κι αν για λίγο συμβιβαστούν σ’ ένα μεσαίο στρώμα της ατμόσφαιρας, ο καθένας θα θέλει να βρεθεί στο φυσικό του περιβάλλον. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ένας έχει μάθει να πετά μόνος, ενώ ο άλλος να πορεύεται ήρεμα πλάι στο άλλο του μισό και να μεγαλουργεί.

ο καθρέπτης του αυτοκινήτου: ένας νέος παράγοτας!

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες με τους οποίους θα μπορούσε κανείς να μετρήσει την ικανοποίησή του ή έστω μια μορφή της ευτυχίας του. Οι βαθμοί, η καταξίωση, η δημοσιότητα, το χρήμα, η αναγνώριση, … και ο κατάλογος συνεχίζει μακρύς και πλούσιος. Στη δική μου περίπτωση τίποτε από αυτά δεν αποτελεί μέτρο ουσιαστικό. Ανακάλυψα όμως έναν νέο παράγοντα: τον καθρέπτη του αυτοκινήτου! Ναι, καλά κατάλαβες εννοώ εκείνο το μικρό γυαλί στη μέση του παρμπρίζ που αντικατοπτρίζει την εικόνα πίσω από το όχημα.
Το πράγμα έχει ως εξής:
Κάθε απόγευμα μπαίνω στο αυτοκίνητο για να πάω στα μαθήματα με τα παιδάκια μου – αδιόριστος εκπαιδευτικός γαρ – κάνω τον απαραίτητο έλεγχο στο όχημα (και φυσικά ελέγχω και την ορατότητα από τον καθρέπτη) και ξεκινάω. Μαθήματα, μετακινήσεις από σπίτι σε σπίτι … κ.λ.π. Το βράδυ όταν μετά το τελευταίο μάθημα μπαίνω πάλι στο αυτοκίνητο για να επιστρέψω σπίτι αυτή τη φορά, συνειδητοποιώ ότι κάτι έχει αλλάξει με τον καθρέπτη… μου φαίνεται σαν να έχει χαμηλώσει (!!!).
Βρες λες να ψήλωσα;; - αυτοσαρκάζομαι …
Αλλά το φαινόμενο πραγματοποιείται καθημερινά, τότε πρέπει να μελετηθεί σε άλλη βάση.
Συνήθως όταν επιστρέφει κάποιος από την εργασία του στο σπίτι, νιώθει κούραση, κόπωση και συνήθως «χαμηλώνει» - έτσι τουλάχιστον παραπονιόταν η αδερφή μου λίγους μήνες πριν, όταν επέστρεφε από το τουριστικό κατάστημα που εργαζόταν. Αντίθετα στην δική μου περίπτωση, μετά από μια γεμάτη με μαθητές και μαθήτριες, επιστρέφω στο σπίτι και νιώθω όμορφα, δε νιώθω κούραση, νιώθω να έχω ψηλώσει … και πραγματικά νομίζω ότι έχω ψηλώσει… ο καθρέπτης φαίνεται να έχει ρυθμιστεί για άτομο άλλο… πιο κοντό… κι όμως τους τελευταίους μήνες το εν λόγω όχημα οδηγώ μόνο εγώ!
Και σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής αποκλείεται να ψήλωσα μέσα σε 5 ή 2 ή 3 ώρες… άσε που δεν περιμένω να ψηλώσω στην ηλικία μου (μεταξύ μας χιχιχι!).
Άρα κάτι άλλο έχει συμβεί. Και υποπτεύομαι τι…
Υποπτεύομαι ότι η ικανοποίηση του καθένα από αυτό που κάνει και η ψυχολογική του κατάσταση, επιδρούν σε καθοριστικό βαθμό. Ήρθε η ώρα λοιπόν να το παραδεχτώ! Είμαι η Alma Libre, αγαπάω αυτό που κάνω και … είμαι καλά!! ;)

Πάει καιρός... πρόταση!

Πάει καιρός … κι όμως είμαι ακόμα εδώ. Ζω, εμπνέομαι, γράφω, φαντάζομαι… πότε πότε σχεδιάζω κιόλας για το μέλλον χωρίς όμως να ονειρεύομαι ακόμα. Νομίζω όμως λίγο η κρίση και η μείωση της εργασίας θα δώσουν το χρόνο για τη δημοσίευση νέων post. (τι νέων δηλαδή, αφού στην πραγματικότητα έχουν γραφτεί μήνες πριν, αλλά δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμα… επιφυλάσσομαι λοιπόν!)
Πόσο πιο δυναμική μπορούσε να είναι η επιστροφή μου μέσα από μια πολύ ελπιδοφόρα είδηση της πόλης μου!
Ο δήμος Ηρακλείου στρέφει τα φώτα στον πολιτισμό την τέχνη, τη δημιουργία, το παιχνίδι, την ενημέρωση για τους πολίτες.. Διοργάνωσε και πραγματοποιεί αυτήν την περίοδο πολιτιστικούς αγώνες για όλες τις ηλικίες με πολλά διαφορετικά θέματα. Για την ακρίβεια παρουσιάζονται θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, σεμινάρια θεάτρου, κινηματογράφου, χορού, μουσικής, διαγωνισμοί φωτογραφίας, λογοτεχνίας αλλά διάφορες παράλληλες εκδηλώσεις. Περισσότερες πληροφορίες μπορεί κανείς να βρει εδώ!
Όσοι πιστοί προσέλθετε!
Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια πολύ ωραία, έξυπνη κι αισιόδοξη πρωτοβουλία του δήμου για όλους τους πολίτες. Α μη τι άλλο αναβαθμίζει τρόπον τινά το βιοτικό επίπεδο προσφέροντας εναλλακτικές μορφές ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης σε όλους μας.
Και το σημαντικότερο οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται έναντι μικρού αντίτιμου και συνεπώς παρόλη την οικονομική κρίση δεν είναι δύσκολο σε κάποιον να συμετέχει.