Πρώτη Ιουνίου, ημέρα αφιερωμένη στην Αμαλία

Για την Αμαλία...
Δυστυχώς δεν έχω λόγια δικά μου για αυτήν την καθημερινή τραγωδία των καρκινοπαθών. Μόνο θυμό κι ενα γιατί...
Συμμετέχοντας όμως στην διαδικτυακή προσπάθεια ανθρωπιάς παραπέμπω σε πιο οργανωμένα κι εμπνευσμένα blogs όπως : του Λύκου, του αρκούδου , του Γιώργου Κρόγια, της Cynderellas, και της Αμαλίας.
Η κινητοποίηση συνεχίζεται πιο δραστικά βγαίνοντας από τα όρια της μικρής μας χώρας. Ας ελπίσουμε πως η δημόσια ξεφτύλα διεθνώς θα πιέση την κατάσταση προκειμένου να διορθωθούν τα κακώς κείμενα.
Το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί για το σκοπό αυτό.

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ





Αν όλοι μας κλαναμε ότι καλύτερο μπορύσαμε, ο κόσμος θα άλλαζε από αύριο το πρωί!

Ο παράγοντας Έ - συμπέρασμα (πιθανό Ά)

Αν λάβουμε ως προκείμενη Ά τους λογικούς συνειρμούς του post «το μέσο, του μέσου, το μέσο … άντε να βρεις άκρη», για να είμαστε δίκαιοι, θα έπρεπε να συνυπολογίσουμε τον προσωπικό εγωιστικό παράγοντα Ε.

Ο παράγοντας Ε λοιπόν, έχει να κάνει με το προεγώ ή αλλιώς το θυμοειδές σύστημα της προσωπικότητας (στο διαχωρισμό του Φρόιντ) και τα δυσάρεστα συναισθήματα που προκαλεί η ήττα. Τι σημαίνει αυτό; Μα είναι σαφές: στην πραγματικότητα δεν μπορεί να φταίει πάντα το σύστημα, η κοινωνία, το μέσο, οι συνθήκες… Μια, δύο, τρεις… να το δεχτώ. Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης έγκειται στις προσωπικές ικανότητες και την προσωπική αξία.
Στη δική μου περίπτωση όμως, φαίνεται πως μάλλον είναι θέμα ανεπάρκειας προσόντων (lack of qualification, όπως θα έλεγαν και οι Άγγλοι). Τόσες προσπάθειες, τόσα ξενύχτια στα βιβλία, τόσες ώρες στο πανεπιστημιακό αναγνωστήριο… αποτέλεσμα μηδέν.

Τι να υποθέσω κι εγώ; Όσο κι αν με βολεύουν, λοιπόν, οι συνειρμοί της προκείμενης Ά, όσο κι αν επαναπαύτηκα τόσα χρόνια, νομίζω πρέπει να ξυπνήσω και να λάβω υπόψη και τον παράγοντα Ε: τι τα κυνηγάς βρε κοπέλα μου αυτά, αφού βλέπεις δεν αξίζεις; Δε σου κόβει, πως το λένε…Υπάρχουν άλλοι που αξίζουν πολύ περισσότερο από σένα για αυτά που προσπαθείς.. Πάρε το απόφαση μια ώρα αρχύτερα να τελειώνουμε. Τι χάνεις το χρόνο σου; Όσο κι αν θύμωσες και έριξες το φταίξιμο στις συνθήκες (προκείμενη Ά), ο παράγοντας Έ πάντα υπήρχε σε λειτουργία. Κι όσο πιο γρήγορα τον αποδεχτείς, μαζί με την ήττα σου, τόσο πιο γρήγορα θα σταματήσεις να προσπαθείς και να πληγώνεσαι.

Είδες τι αποφάσεις μπορείς να πάρεις σε μια κρίση αυτογνωσίας; ;)

"Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη,
ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου
σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου).
Άφησε με να έρθω μαζί σου
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να έρθω μαζί σου...."

Γιάννης Ρίτσος

Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ ρθεις…

Πάει ένας χρόνος (ή μάλλον κάτι λιγότερο από χρόνο) από την εποχή που έτρεχα κι εγώ στις πορείες, όπως κι όλοι οι «αγωνιστές» για ένα καλύτερο αύριο, για ισότητα, αξιοκρατία, δωρεάν παιδεία, καλύτερη ποιότητα εκπαίδευσης, καλύτερη ποιότητα ζωής.

Σήμερα ένα χρόνο μετά έπιασα τον εαυτό μου να συμβουλεύει μια φίλη μου να κυνηγήσει μια θέση στο δημόσιο, να προσπαθήσει, να ρισκάρει να αφοσιωθεί στην προετοιμασία, αν πραγματικά το θέλει βέβαια. Προσπαθούσα να της θυμίσω όλα τα θετικά της μονιμότητας και του βολέματος....και μετά ξύπνησα.. άνοιξα τα μάτια μου.

Δεν μπορεί να τα λέω εγώ αυτά… δεν μπορεί να αλλάζουμε τόσο πολύ με το χρόνο…Δεν μπορεί μέσα σε ένα χρόνο η σταθερότητα και η ασφάλεια μου να εξαρτώνται από έναν ΑΣΕΠ και μια επαγγελματική αποκατάσταση… (δεν έχω υποχωρήσει ακόμα αλλά είμαι σε θέση να γνωρίζω από πρώτο χέρι τη δυσκολία της κατάστασης).

Αν θες να ταξιδέψεις, να ονειρευτείς, να κάνεις πράγματα και δραστηριότητες που αγαπάς, πρέπει είτε να έχεις αρκετά χρήματα, είτε να είσαι very qualified (όπερ μεθερμηνευόμενο εστί να έχεις μεταπτυχιακά, διδακτορικά ή πολύ καλό βύσμα).

Νομίζω χρειάζομαι επειγόντως format σκέψεων… ή μάλλον ένα renovation of reallity…

Keep traveling ... Keep dreaming!

Δυστυχώς πάει καιρός από το τελευταίο μου αποτύπωμα εδώ. Δεν χάθηκα, αλλά είπα να διοχετεύσω και αλλού την ενεργιτικότητά μου... και τις γκρίνιες μου ;)
Το δυσάρεστο είναι ότι άφησα πολλά να ξεφύγουν χωρίς να κρατήσω ένα ίχνος τους εδώ. Ελπίζω να μην βρεθώ ξανά σε ανάλογη θέση και πλέον να διατηρώ στενή επαφή με τούτη τη σελίδα.

Απόψε μετά από ένα μουσικό ταξίδι με ήχους, κεριά και τον ήχο της βροχής να συνοδεύει το βράδυ, θέλησα να μοιραστώ αυτό το συναίσθημα...
Λέω για το συναίσθημα της απόλυτης πνευματικής και σωματικής χαλάρωσης (ιδιαίτερα μετά από μια κουραστική εβδομάδα).
Μην χάνετε χρόνο κι αφεθείται στη μαγεία των ήχων!
Σας χαιρετώ με τις πιο ζεστές ευχές για το δικό σας ταξίδι, και στίχους από ένα αγαπημένο τραγούδι-ταξίδι!

"να 'μαι καλά στα χαμηλά
και δω στη γη να ξημερώνω
να ζω με τούτα τα ψιλά
να χάνομαι στο χρόνο

να σέβομαι τη λογική
τα συναισθήματα να πνίγω
κρυφά να γίνομαι παιδί
να ξαναπαίζω λίγο"