Ένα φώτο-βίντεο!

Ένας καλός φίλος μόλις μου έστειλε ένα φώτο- βίντεο για τις σχέσεις... Δεν θέλω να σχολιάσω, μόνο να το μοιραστώ!



Σ' ευχαριστώ !

"Τα όνειρα είναι η μόνη tax-free απόλαυση σήμερα"

"Τα όνειρα είναι η μόνη tax-free απόλαυση σήμερα" μου έμαθε μια καλή φίλη που βρίσκεται μακρυά। Πάντα με παρότρυνε να συνεχίζω να παλεύω και να μην αφήνω να μου στερούν την απόλαυση του ονείρου! Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν καταφέρνω πάντα να ακολουθώ τις συμβουλές της... εξάλου η πραγματικότητα διδάσκει μάλλον το αντίθετο. :(
Κι επειδή προσωπικά ντύνω τις στιγμές με μουσική, αυτό είναι ένα τραγούδι που με βοηθάει τα ταξιδεύω για λίγο... στο δικό μου ουτοπικό κόσμο.

Ο τίτλος του "the second you sleep" από saybia

you close your eyes and leave me naked by your side
you close the door so I can't see the love you keep inside
the love you keep for me
it fills me up
it feels like living in a dream
it fills me up so I can see
the love you keep inside
the love you keep for me
I stay to watch you fade away
I dream of you tonight
tomorrow you'll be gone
it gives me time to stand
to watch you fade away
I dream of you tonight
tomorrow you'll be gone
I wish by god you'd stay

Εκείνο όμως που της στέλνω (κυριολεκτικά και μεταφορικά) είναι το "I hope you dance" από Lee Ann Womack।

I hope you never lose your sense of wonder
You get your fill to eat
But always keep that hunger
May you never take one single breath for granted
God forbid love ever leave you empty handed
I hope you still feel small
When you stand by the ocean
Whenever one door closes, I hope one more opens
Promise me you'll give faith a fighting chance
And when you get the choice to sit it out or dance
I hope you dance
I hope you dance
I hope you never fear those mountains in the distance
Never settle for the path of least resistance
Living might mean taking chances
But they're worth taking
Lovin' might be a mistake
But it's worth making
Don't let some hell bent heart
Leave you bitter
When you come close to selling out
Reconsider
Give the heavens above
More than just a passing glance
And when you get the choice to sit it out or dance
I hope you dance

Το μέσο, του μέσου, το μέσο... αντε να βρεις άκρη

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια... (όπως λέει και το τραγούδι) από τότε που άρχιζα να αντιλαμβάνομαι άμεσα τι συμβαίνει γύρω μου... είδα την "ισότητα των ευκαιριών", τη "δωρεάν παιδεία" και τη βασίλισσα όλων την "αξιοκρατία"! Η ικανότητα, οι δεξιότητες, η προετοιμασία, η ουσιαστική αξία αποτελούν πλέον λέξεις τυπικές με μικρά γράμματα στις προκηρύξεις για εργασία, για μεταπτυχιακά, για πρόοδο... Αν δεν έχεις γνωστό τον διευθυντή, τον υπεθύνο, τον υπουργό, ή τον πρύτανη, άκρη δε βγάζεις.
Αφορμή για αυτό το post στάθηκε ένα δημοσίευμα σε τοπική εφημερίδα, σύμφωνα με το οποίο ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ (ως τώρα λιγότερο διαβλητός τρόπος διορισμού δημοσίων υπαλλήλων) που έκρινε μέσα από γραπτές εξετάσεις τις γνώσεις και την κατάρτηση των υποψηφίων, συμπληρώνεται από συνέντευξη!!!
Δηλαδή αν κάποιος δεν έχει γράψει καλά αλλά παρουσιαστεί καλά (=έχει καλό βύσμα) στη συνέντευξη διορίζεται. Αντίθετα αν έχεις γράψει καλά αλλά δεν έχεις κάποιον γνωστό να κατευθύνει και να προωθήσει την υπόθεσή σου... λυπούμαστε αλλά υπάρχει περίπτωση να μείνεις απ' έξω!
Κάτι ανάλογο και σε ευκαιρίες για δουλεία (π.χ.: συμβασιούχος σε ΚΕΠ: η ίδια η υπάλληλος μου είπε, πως αν δεν έχω ξαναδουλέψει σε ίδια θέση, δεν έχω πιθανότητες και αρνήθηκε να μου δώσει αίτηση!!!).
Και το πιο μεγάλο πανηγύρι γίνεται στα μεταπτυχιακά... Εκεί καλύτερα να μην αναφέρω γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις... (Από τις 500 θέσεις στην Ελλάδα αξιοκρατικά υπολογίζω πως έχουν δωθεί οι 50 μόνο - ή μήπως λέω πολλές;).
Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια από την πρώτη δική μου προσπάθεια. Δεν έχει νόημα να απαριθμίσω τα γεγονότα, άλλωστε το θέμα έχει φύγει από το προσωπικό επίπεδο. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει, κι αυτό φαίνεται πιο καθαρά από όσα ακούω από άλλους αλλά και όσο εμπλουτίζω τις εμπειρίες μου.
Δεν θέλω να "χρωματιστώ" σαν μπλε, πράσινο, κόκκινο, κίτρινο σημαιάκι που κρίνει σύμφωνα με κάποιο κόμμα τις καταστάσεις. Πιο πολύ γιατι δεν πιστευώ σε αυτά. Η κατασταση δεν άλλαξε και δεν θα άλλαξει στη χώρα του ρουσφετιού από κανενα κόμμα. Έτσι μάθαμε, έτσι συνεχίζουμε... Κι αυτό είναι το χειρότερο!
Το πιο τραγικό είναι πως αύριο μπορεί κι εγώ ακόμα και ο καθένας που τώρα κατακρίνει την κατάσταση, να εκμεταλευτεί μια τέτοια ευκαιρία... έναν γνωστό γνωστού, ένα μέσο, μέσου... προκειμένου να... βρει άκρη! Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν μπορώ να ξέρω τι μου επιφυλάσσει η τύχη κι έπειτα όπως λέει κι ο Montaigne "... υποχρέωσα τον εαυτό μου να τολμώ να πω ότι τολμώ να κάνω... οι χειρότεροι από τους τρόπους και τις πράξεις μου δεν μου φαίνονται τόσο άσκημοι, όσο μου φαίνεται άσκημο και δειλό να μην τολμώ να τους ομολογήσω.Η δυσκολία για τον καθένα μας είναι η εξομολόγηση, ενώ θα έπρεπε να είναι η πράξη".
Υπάρχει και συνέχεια γιατί η αδικία και η αδιαφορία σε αυτή τη χώρα βρίσκεται και κυριαρχει σε πολλά επίπεδα, για κάποια από τα οποία έχει γίνει ήδη αναφορά σε προηγούμενα post.
Μέσα σε όλα αυτά εμείς συνεχιζουμε να ψάχνουμε τη χαμένη άκρη, αναζητώντας μια αισιοδοξη νότα, που θα μας αφήνει περιθώρια για όνειρα και μια ελπιδοφόρα οπτική.
Οι μόνες νότες, όμως που έρχοναι για άλλη μια φορά, είναι αυτές του Μ. Χατζιδάκι (Κεμάλ).

"Νικημένο μου ξεφτέρι
δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι
πάντα ο κόσμος προχωρεί.

Καληνύχτα,Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος
δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα..." (Ν. Γκάτσος)

Ένα τραγούδι

Το πέταγμα σου

Ζερβουδάκης Δημήτρης

Μουσική/Στίχοι: Καζαντζής Γιώργος

Δεν είμαι εκείνος που σου νύχτωσε τη μέρα
ούτε το μαύρο που ξεβάφουν οι αριθμοί
δεν είναι ο κόσμος που σου κλέβει τον αέρα
και τα σκοτάδια που σου γνέφουν λογισμοί

Αυτό που μοιάζει φυλακή είναι το πέταγμα σου
που 'χει φτερά μα δεν μπορεί να κόψει τα δεσμά σου
πάρε το φως του έρωτα, μαχαίρι απ' την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς και πέτα εδώ κοντά μου

Δεν είμαι εκείνος που σου μίκρυνε τα βράδια
ούτε που τώρα δεν μπορείς να ονειρευτείς
κοίτα λιγάκι τι σου λένε τα σημάδια
και στο χαμό σου σου ζητούν ν' αντισταθείς

Αυτό που μοιάζει φυλακή είναι το πέταγμα σου
που 'χει φτερά μα δεν μπορεί να κόψει τα δεσμά σου
πάρε το φως του έρωτα, μαχαίρι απ' την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς και πέτα εδώ κοντά μου

Αυτό που μοιάζει φυλακή είναι το πέταγμα σου
που 'χει φτερά μα δεν μπορεί να κόψει τα δεσμά σου
πάρε το φως του έρωτα, μαχαίρι απ' την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς και πέτα εδώ κοντά μου

------------------------------------
Ένα κομμάτι από εκείνα που έχουν κάτι να πουν, κατά τη γνώμη μου πάντα, και θέλησα να το μοιραστώ! Είναι από εκείνα τα τραγούδια που σε κάνουν να αγοράσεις το γνήσιο cd για να γνωρίσεις τους δημιουργούς και να αφεθείς στις μελωδίες...
Δεν μπορώ και δεν θέλω να το συσχετήσω με καταστάσεις και πρόσωπα, απλώς αφήνομαι στη μελωδία και τους στίχους! Ίσως μόνο να ζηλεύω ένα τέτοιο πέταγμα...
Καλή ακρόαση!

Τελικά έχουμε συνεπιβάτες στο τρένο; Φιλίες, φίλοι, δεσμοί, δεσμά, σχέσεις και συχετίσεις...

Μέσα από μια προσωπική αναζήτηση, μπορείς να το πεις και μινι έρευνα, ένιωσα την ανάγκη να εκφραστώ κι εγώ πάνω στο μεγάλο θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων και πιο συγκεκριμένα το θέμα της φιλίας. Με αφορμή, λοιπόν, ένα καθημερινό και κατά βάθος χωρίς νόημα περιστατικό, ξεκινάω το ξεδίπλωμα της δικής μου ως τώρα οπτικής, απαντώντας παράλληλα και στο post ενός καλού φίλου- λύκου! ;-)
Σίγουρα οι στιγμές, ευχάριστες, δυσάρεστες, παράξενες, δύσκολες, ανέμελες παίρνουν υπόσταση και δύναμη όταν τις μοιράζεσαι με κάποιον. Ακόμα και αυτές οι μοναχικές ώρες που έχεις ανάγκη να φεύγεις, να χαθείς από όλους κι από όλα, γίνονται πιο ζεστές όταν γνωρίζεις πως κάποιος άλλος νιώθει παρόμοια, πως κάποιος γνωρίζει που βρισκεσαι και που ταξιδεύεις και διατηρεί εσκεμένα απόσταση για να σου δώσει το χρόνο και τη μοναξιά που χρειάζεσαι... Μα και πάλι κάποιος νοητά είναι κοντά σου... για κάποιον ή κάποιους θα επιστρέψεις.
Τότε οι στιγμές σου είναι δυνατές και δυναμώνουν κ εσένα.
Τι γίνεται όμως όταν μένεις μόνος; Όταν ξέρεις πως "μόνη σου πατρίδα είναι ο χρόνος"; Όταν δεν έχεις λόγο να χαθείς από κανέναν και να βρεθείς ξανά;
Δοξάζω το θεο που τις στιγμές μου, τις περισσότερες ως τώρα, είχα ανθρώπους να τις μοιραστώ! Αυτούς τους ανθρώπους που ονομάζουμε φίλους, χωρίς καλά καλά να ξέρουμε τι σημαίνει...
Νιώθω λοιπόν εδώ την ανάγκη να δώσω τον δικό μου ορισμό: φίλος είναι μια ψυχή που είναι δίπλα σου, σε εύκολα και δύσκολα, που όπου κι αν βρίσκεται, σε όποια γωνιά της γης σε νοιάζεται και χαίρεται να επικοινωνεί μαζί σου, να μοιραστείς στίχους, ήχους, σκέψεις και εικόνες μαζί σου. Φίλος είναι εκείνος στον οποίο δεν φοβάσαι να είσαι ο εαυτό σου κι όπως λέει και ο Μπουσκάλια όποιος " σε βοηθά να γυρίσεις πίσω στον εαυτό σου".
Έχω χαθεί με ανθρώπους που σε διάφορες φάσεις της ζωής μου συνταξιδέψαμε σε διπλανά καθίσματα στο γνωστό πλέον τρένο της ζωής. Μήπως όμως όλοι αυτοί οι συνεπιβάτες δεν ήταν φίλοι; Κι επειδή ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν φταίει μόνο ο ένας, ποιο κομάτι του εαυτού μας είναι αυτό που επιλέγει τους ανθρώπους που μένουν και τους ανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή μας; ... πάει μακρυά η βαλίτσα...
Κατά τη γνώμη μου δεν μπορούμε να ξέρουμε πριν το τέλος το ταξιδιού ή αν θες το τέλος της ζωής αν είχαμε ποτέ αληθινούς φίλους... όπως λένε "μηδένα προ του τέους μακάριζεν".
Σ' αυτή τη φάση της ζωής μου οι άνθρωποι που εγώ θα χαρακτήριζα φίλους μου είναι πολλά πολλά χιλιόμετρα μακρυά μου... Νιώθω τυχερή όμως που υπάρχουν στη ζωή μου, κι ας έχουν χωρίσει οι δρόμοι φαινομενικά οι δρόμοι μας.
Κι αν κάποτε χαθεί η επικοινωνία μεταξύ μας από επιλογή ή συγκυρίες, θέλω να πιστεύω πως πάλι θα νιώθω τυχερή που υπήρξαν στη ζωή μου και μοιράστηκα τις στιγμές μου μαζί τους!
Σ' αυτούς τους ανθρώπους χρωστάω ένα ευχαριστώ που είναι στη ζωή μου αν και γνωρίζουν καλά όλα τα κουσούρια μου!

καλώς ήρθατε!

"Έχεις μπογιές; Έχεις χρώματα;
Ζωγράφισε τον δικό σου παράδεισο και μπες μέσα!"
Ν. Kαζαντζάκης

Καλως ήρθατε στον δικό μου παράδεισο!
Μπορεί αν μην το ζωγράφισα εγώ καθώς δεν έχω καμία σχέση με αυτήν τη μορφή έκφρασης αλλά μοιάζει πολύ με το δικό μου κόσμο!

Έτσι χωρίς λόγο...

Έτσι χωρίς λόγο είχα ανάγκη να σου γράψω... Δεν θέλω να σου πω κάτι. Θέλω μόνο να ξέρεις πως είμαι εδώ. Ότι κι αν συμβαίνει, ότι κι αν περιμένει να συμβεί... εγώ είμαι εδώ και περιμένω να το αντιμετοπίσω. Άλλοτε η δύναμή μου υπερβαίνει το σώμα και γίνεται ενέργεια ή /και δάκρυα, κι άλλοτε αμφιβάλει, ταλαντεύεται αν πραγματικά το αντέχει.
Όπως και να έχουν τα πράγματα εσύ να ξέρεις πως είμαι εδώ για ότι χρειαστείς. Κι αν δε χρειαστείς να ξέρεις πως είμαι εδώ και παλεύω. Να ξέρεις πως δεν θα πέσω στο γκρεμό και πως δεν θα αφήσω κανένα να με ρίξει. Όσο βαστούν τα πόδια μου κι αντέχει η καρδιά μου εγώ θα το παλεύω!

"Όσο υπάρχουμε ακόμα, από αίμα κι από χώμα, τόσο μας κυβερνάει η καρδιά
Όσο κρατάνε τα όνειρα μας κι αντέχουν τα φτερά μας εμείς θα ξεκινάμε ξανά

Κάναμε λάθη και γι αυτό πονάμε μα έχουμε μάθει πια να προχωράμε

να πηγαίνουμε πάντα μπροστά .
Φύγαμε, φύγαμε, με χίλια φύγαμε

μηδενίσαμε κι όλα πάλι απ' την αρχή, κι όλα πάλι απ' την αρχή

Φύγαμε, φύγαμε, σε κερδίσαμε
Zωή"