Τελικά «Τὰ
πάντα ῥεῖ» γενικώς;
ή
Υπάρχει ποτέ
ικανοποίηση για τον άνθρωπο;
Ποιος είναι ο αντιπροσωπευτικότερος τίτλος; Δεν μπορώ να αποφασίσω. Όμως, σου έχω λίστα μουσική καθώς διαβάζεις τις παρούσες σκέψεις. (Πάτα τις νότες!)
Πρόσφατα συνάντησα μια φίλη από τα παλιά. Χαμογελαστή προσηνής με βλέμμα ειλικρινές και αυθεντικό. Άνθρωπος που χαίρεται ειλικρινά όταν σε βλέπει ακόμα και αν δεν σας δένουν πολλά πράγματα. Αντίστοιχη χαρά και η δική μου.
Τα νεα σου. Τα
νέα μου.
Εγώ πασχίζω να
τελειώσω ένα μεταπτυχιακό, ούτε ξέρω για ποιο λόγο περισσότερο. Με ασταθή
επαγγελματική εργασία και ανύπαρκτη ασφάλεια.
Εκείνη με 2
πτυχία, άσχετα μεταξύ τους, 2 μεταπτυχιακά και μόνιμη εργασία στο δημόσιο τομέα
ξεκινάει ένα διδακτορικό με πολύ μεράκι για το αντικείμενο και πολλή αγωνία.
Στην πολύ σύντομη
συνομιλία μας διαπίστωσα ότι παρά τις περγαμηνές, το πλούσιο βιογραφικό της και
την ασφάλεια που σου παρέχει μια θέση στο δημόσιο, ούτε εκείνη αισθάνεται
ολοκληρωμένη και ασφαλής. Κατά λέξη μου είπε «τίποτα δεν είναι σίγουρο. Όλα
είναι ρευστά. Μόλις διορίστηκα το κατάλαβα.»
Αρχικά αισθάνθηκα
αγανάκτηση κι ένα «γαμώτο» να με πνίγει. …
Δεν μπορεί να
διαμαρτύρεται και εκείνη για όσα δεν έχει. Τουλάχιστον όχι μπροστά μου, αφού
εγώ θα ήμουν ευχαριστημένη και με τα μισά από αυτά.
Η δεύτερη μου
σκέψη και μεγαλύτερος προβληματισμός μου είναι γενικότερα για τη φύση του
ανθρώπου. Τελικά ο άνθρωπος ποτέ ικανοποιείται. Όλοι μας καθημερινά πασχίζουμε,
προβληματιζόμαστε, αγχωνόμαστε, δουλεύουμε άπειρες ώρες, οι περισσότερες χωρίς
αμοιβή για να πετύχουμε τι; Και έστω ότι έχουμε ένα στόχο, και το προσπαθούμε
και το πετυχαίνουμε.
Η εμπειρία μού
λέει ότι πάλι δεν θα είμαστε ευτυχείς. Πάλι θα κυνηγάμε κάτι ακόμα κάτι
περισσότερο. Πάλι θα δυσανασχετούμε για τις δυσκολίες στη δουλειά, στην
κοινωνία, στην προσωπική μας ζωή.
Αυτή η δεύτερη
σκέψη με αφορμή το παράδειγμα της παλιάς φίλης μου, με οδήγησε να αναλογιστώ
πόσες φορές και εγώ έχω σκεφτεί και έχω λειτουργήσει έτσι, καθώς και τόσοι
άλλοι άνθρωποι γύρω μου.
Και το επόμενο
ερώτημα που γεννάται είναι αν είμαστε έτσι οι άνθρωποι από τη φύση μας∙ πλάσματα
περίεργα που αγαπούν να εξερευνούν, να θέτουν στόχους και να τους επιτυγχάνουν.
Ή μήπως όλον αυτό τον πανικό για τη διαρκή πρόοδο, την προσωπική εξέλιξη, το
κυνήγι των πτυχίων και των προσόντων, τον έχει ξεκινήσει ο ανταγωνισμός της
σύγχρονης καταναλωτικής μας κοινωνίας.
Πολύ
προβληματίζομαι. Και πιο πολύ γιατί η ζωή είναι μικρή και είναι ανώφελο και
άδικο να τη σπαταλάμε σε στόχους που εξυπηρετούν τα πρότυπα άλλων.
Δεν θέλω να ζήσω
μια ζωή προσπαθώντας και πασχίζοντας για πράγματα αλλότρια. Θέλω να προσπαθώ να
γίνομαι καλύτερη και να εξελίσσομαι για μένα, την οικογένειά μου και τους μαθητές
μου. Αλλά ταυτόχρονα θέλω να απολαμβάνω το παρόν. Γιατί μόνο αυτό έχουμε στα
σίγουρα.
Αλήθεια εσύ τι πιστεύεις; Ειλικρινά, περιμένω την ανατροφοδότησή σου, φίλε/η που διάβασες τις σκέψεις μου.
