-Ωραία, έχουν ταλέντο… οι ρόλοι ταιριάζουν απόλυτα.
-Κι από σκηνικά;
-Αυτό είναι εύκολο: πολλά μικρά κι άδεια δωμάτια, έναν για κάθε ηθοποιό. Ίσως ένα μεγάλο, άδειο, απρόσωπο δωμάτιο, όπου όλοι οι ηθοποιοί θα είναι μαζί χωρίς να βλέπουν ο ένας τον άλλον. Θα ρωτήσουμε το σκηνοθέτη…
-Σωστά αυτός θα ξέρει. Πότε θα έρθει;
-Είναι εδώ… ενθαρρύνει κι εμπνέει τους ηθοποιούς τώρα.
-Δε θα αργήσει όμως. Είναι απίστευτη!!! Αααααα …. Δε σου είπα!… είναι γυναίκα. Απίστευτα ικανή! Μπορεί να είναι εδώ κι εκεί ταυτόχρονα…
-Πως; Μπράβο της! Θα πρέπει να αγαπάει πολύ τη δουλεία της και να έχει μεράκι.
-Πράγματι λατρεύει τη δουλειά της αλλά ακόμη περισσότερο είναι εξειδικευμένη στο συγκεκριμένο έργο. Ωραία θα βοηθήσει πολύ τους ηθοποιούς…
-Δεν ξέρω αν βοηθήσει αλλά σίγουρα θα τους γεμίσει έμπνευση και αέρα.
-Αλήθεια από φωτισμό και ήχο τι θα κάνουμε;
-Αυτό είναι το πιο εύκολο. Βλέπεις η φύση του έργου είναι τέτοια ώστε το φως του φεγγαριού, το φως των αστεριών και ίσως και η καύτρα απ’ τα τσιγάρα των ηθοποιών αρκούν για φώτα.
-Έχεις δίκιο… για τον ήχο δεν ανησυχώ. Σίγουρα οι ηθοποιοί να αντεπεξέλθουν χωρίς μικρόφωνα. Έχουν ταλέντο και η σκηνοθέτης θα τους βοηθήσει σίγουρα.
-Ωραία. Άλλες εκκρεμότητες;
-Ενδυματολόγο δε χρειαζόμαστε;
-Λες;;; πως θα σου φαινόταν αν κάθε ηθοποιός διάλεγε μόνος του τα ρούχα του; Ξέρει καλύτερα καθένας τον εαυτό του και συνεπώς και το ρόλο του.
-Έχεις δίκιο. Να φωνάξουμε τη σκηνοθέτη λοιπόν;
-Μα είναι εδώ. Μέσα σου. Μέσα μου. Γύρω μας… «μοναξιά!! Μοναξιά!! Σε περιμένουμε! Όλα είναι έτοιμα!»
Δύσκολη και φορτισμένη μέρα. Είναι δύσκολη επειδή είναι
φορτισμένη. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε 52 χρόνια πριν για αιτήματα επίκαιρα
στο σήμερα όσο ποτέ άλλοτε.
Μπορεί εμένα προσωπικά να μη μου λείπει ζωτικός χώρος
αλλά ο κόσμος δεν είναι αυτός που πρέπει. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν ούτε
ψωμί, ούτε παιδεία αν δεν πληρώσουν αδρά. Ούτε ελευθερία έχουν. Η πληροφόρησή
τους είναι πενιχρή, κεκαλυμμένη παραπληροφόρηση. Γνώμη δεν μπορούν να εκφράσουν
γιατί ακούγονται μόνο οι φωνές οι καθοδηγούμενες. Ακόμα και η ψήφος τους ξεπουλιέται.
Δεν έχουν την παιδεία επικρατήσουν αδέσμευτη. Δεν έχουν την αντοχή δεν την
κρατήσουν ακέραια. Δεν τους δικαιολογώ. Ούτε τους καταλαβαίνω. Ψάχνω να βρω
ερείσματα στο παράλογο της στάσης τους.
Και εγένετο φως…
Ο μικρός σχόλασε νωρίς σήμερα. Έφερε μαζί του από το
σχολείο ένα κόκκινο χάρτινο γαρίφαλο, μια όμορφη παιδική χειροτεχνία. Η δική
μου η έγνοια ήταν να του μιλήσω για τη σημερινή μέρα∙ να του μιλήσω
για αξίες και επιλογές. Δεν θα ήθελα να στερηθεί ούτε το ψωμί, ούτε την παιδεία,
ούτε την ελευθερία, μα θέλω να μάθει να αγωνίζεται για αυτά.
Έψαχνα τις λέξεις που διδάσκουν χωρίς να πληγώνουν.
Και ω! το θαύμα!
Ο μικρός ήξερε τα πάντα! Μέσα από παραμυθάκια μου είπε
για τον κύριο Τυράννη, και τον κύριο Δήμο. Τα είχαν μάθει στο δημόσιο νηπιαγωγείο
– άνθρωποι όλο φως και αγάπη ορισμένοι δάσκαλοι.
Ήθελε να καταθέσει το κόκκινο χάρτινο γαρύφαλλο του στο Πολυτεχνείο.
Και έτσι, πήραμε το κυριολεκτικά «φανταστικό μας αεροπλάνο», φτάσαμε στην Αθήνα,
πήραμε το «φανταστικό μετρό» και φτάσαμε στο πολυτεχνείο. Κρατιόμασταν σφιχτά
να μη χαθούμε στον φανταστικό κόσμο. Φτάσαμε στην σχολική χειροποίητη πόρτα του
Πολυτεχνείου και κατέθεσε το χάρτινο γαρύφαλλο του ευλαβικά, σαν να προσκυνά
εικόνα στην εκκλησία.
Εγώ διδάχτηκα από αυτόν σήμερα.
Και έχω δύο ευχές να κάνω:
-Ποτέ πιά να μη χρειαστεί άλλη τέτοια
θυσία!
-Πάντα να ενώνονται οι άνθρωποι για να
διεκδικούν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους!
Μήνες τώρα βασανίζει το μυαλό μου αυτή η σκέψη. Υπάρχουν ασφαλιστικές
δικλείδες που να καθορίζουν την επαγγελματική μας ιδιότητα; Είναι οι σπουδές ή
η εμπειρία μας; Είναι κάποιος επίσημος φορέας που πιστοποιεί πως είμαστε ικανοί
να έχουμε έναν τίτλο; Κι αν υπάρχει, είναι αξιόπιστος ή απλώς διαθέτει πτυχία
και τίτλους επί πληρωμή; Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης όλα είναι ρευστά.
Για την ακρίβεια, ρευστά ήταν και πριν. Τώρα αισθάνομαι ότι το ζήτημα
διογκώνεται…
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή κι ας δούμε διαφορετικές οπτικές:
1.Ας υποθέσουμε ότι
είσαι ικανός επαγγελματίας, με εμπειρία, σπουδές και μετεκπαίδευση σε πολλές
κατευθύνσεις. Έχεις δουλειά αλλά δεν είσαι «βολεμένος/η» σε κάποια θέση. Έχεις
τις ίδιες ευκαιρίες να διεκδικήσεις μια νέα δουλειά στο αντικείμενο σου, αυτό
στο οποίο έχεις καταρτιστεί, με κάποιον που απλώς δηλώνει ότι κάνει το ίδιο με
εσένα. Και αυτό είναι ο νόμος της ελεύθερης αγοράς. Δίκαιο ή άδικο δεν ξέρω. Τα
επιχειρήματα είναι πολλά και προς τις δύο κατευθύνσεις. Τόσο πολλά που χρήζουν
νέα ανάρτηση εστιασμένη στο θέμα.
2.Συνάντησα μια παλιά γνωστή το καλοκαίρι. Εργαζόμενη με
σύμβαση κάπου (θεωρητικά καλή δουλειά και, κατά τη γνώμη μου, δύσκολα
προσβάσιμη χωρίς «ελληνικό τρόπο»). Μου είπε ότι είχε σπουδάσει στο ΤΕΙ αλλά
κατά καιρούς είχε απασχοληθεί σε ποικίλες θέσης εργασίας (τουρισμός, πωλήσεις
κ.α.) Επιθυμούσε να δώσει κατατακτήριες στη φιλοσοφική (!). Όταν της επεσήμανα
τις επαγγελματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζω ως απόφοιτος της συγκεκριμένης
σχολής – δε νομίζω ότι αντιλήφθηκε την προσέγγισή μου – μου είπε πως την
ενδιαφέρει να ασχοληθεί με τη συμβουλευτική. Είναι τάση τα τελευταία χρόνια το lifecoaching! (Από μέσα μου παίζει το
τραγούδι έναρξης του καραγκιόζη: «μάλλον
δεν έχει δει το πρόγραμμα σπουδών της φιλοσοφικής» σκέφτομαι…)
3.Είσαι άνθρωπος με ενδιαφέροντα που ψάχνεσαι γενικά και
ειδικότερα σε έναν τομέα που σε ενδιαφέρει να εξελιχθείς. Δεν έχεις πτυχίο ή έχεις
ένα πτυχίο ολικώς ή μερικώς ασύμβατο με αυτό που θες να κάνεις. Ωστόσο, μελετάς,
διαβάζεις, ενημερώνεσαι, παρακολουθείς σεμινάρια εκπαίδευσης και μέσα από
μικρές δουλειές εφαρμόζεις όσα μαθαίνεις και προσπαθείς να εξελιχθείς ακόμη
περισσότερο προκειμένου να εδραιωθείς επαγγελματικά σε αυτό το νέο τομέα που σου
ταιριάζει περισσότερο. Άλλωστε, όπως λέει και ο σοφός λαός «τα ράσα δεν κάνουν
τον παπά». Θέλεις και μπορείς να τα καταφέρεις!
4.Είσαι ανυποψίαστος μέσος άνθρωπος και χρειάζεσαι
συμβουλές «ζωής» ή τις υπηρεσίες κάποιου άλλου. Τι κάνεις; Απευθύνεσαι σε
κάποιον ειδικό που διάβασες/ άκουσες/ είδες διαφήμιση στο διαδίκτυο; Ζητάς
βιογραφικό; Ρωτάς φίλους και γνωστούς; Ψάχνεις να βρεις ποιος είναι ο πιο
κατάλληλος για σένα; Τι από αυτά; Ή μήπως απλώς ρωτάς την τεχνητή νοημοσύνη; Κι
όταν τελικά επιλέξεις, και η επιλογή σου αποδειχτεί πως δεν ήταν σωστή, φταίει
εκείνος που δεν έδωσε σωστές συμβουλές ή εσύ που επέλεξες έναν αυτοδίδακτο από
βιντεάκια στο tiktok;
Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το ποστ είχα μια πολύ συγκεκριμένη άποψη και
θέση να υποστηρίξω. Ωστόσο, στην προσπάθειά μου να είμαι όσο το δυνατόν πιο
αντικειμενική νομίζω ότι πέφτω σε τοίχο.
Στην Κίνα τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, ειδικά όσον αφορά συγκεκριμένα
θέματα. Οι Κινέζοι θέσπισαν πρόσφατα ένα νόμο για να περιορίσουν τη ζημία που προκύπτει
από την τυφλή προσήλωση στα κοινωνικά δίκτυα και τους influencers. Ελληνική ψηφιακή εφημερίδα
αναφέρει «Από τον Οκτώβριο του 2025,
οι influencers των οποίων το περιεχόμενο αφορά ευαίσθητα θέματα (ιατρική, νομικά,
εκπαίδευση ή οικονομικά) θα υποχρεούνται να πιστοποιούν ότι έχουν επίσημη
εκπαίδευση σε αυτούς τους τομείςκαι, ως εκ τούτου, είναι κατάλληλοι
να διαδίδουν πληροφορίες.» (Μπορείτε να δείτε ολόκληρο το άρθρο εδώ).
Ποια είναι η θέση σου; Αλήθεια! Πολύ ταλαντεύομαι…
Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, μέσα από τις πράξεις
μου και τις δράσεις μου αντιλαμβάνονται και τη δική μου αρχική στάση χωρίς καν
να την εκφράσω. Νομίζω όμως ότι το παρόν θέμα είναι πολυδιάστατο και κατά
κάποιο τρόπο απαιτεί τον προβληματισμό μας.
Στο μυαλό μου τίθενται και οι παράμετροι της αξιοκρατίας, της ανθρωπιστικής
εκπαίδευσης και της δικαιοσύνης.
Ανέκαθεν με ενδιέφερε να ανταλλάζω απόψεις και να ακούω επιχειρηματολογία
διαφορετική από τη δική μου. Αυτή τη φορά θα ήθελα να δώσω το λόγο στα σχόλια για τη δική σου οπτική.
Ευπρόσδεκτο κάθε σχόλιο με όποια άποψη αρκεί να εκφράζεται με σεβασμό.
Σε ποια θέση βρίσκεσαι από τις παραπάνω περιπτώσεις; - Θυμήσου ότι δυνάμει θα
μπορούσες να βρεθείς σε καθεμία από αυτές.
Ποια στάση παίρνεις γενικά πάνω στο θέμα; ανυπομονώ για τη δική σου οπτική.
Η είδηση ήταν
σοκαριστική. Έτσι λένε όλα τα δελτία ειδήσεων. Ήταν όμως;
Το ζήτημα της
οπλοχρησίας και οπλοκατοχής στην Κρήτη δεν είναι καινούργιο. Υποθέτω πως έχει
τις ρίζες του στο πολεμικό παρελθόν του νησιού. Όμως, πολεμικό παρελθόν είχαν
και άλλες περιοχές στην Ελλάδα και στον κόσμο. Δεν νομίζω ότι έχει μείνει σε
πολλές τέτοιο έθιμο. Δεν υπάρχει δικαιολογία.
Για κάποιους
θεωρείται «μαγκιά» να έχεις όπλο, να παίζεις στον αέρα στις χαρές και στις
λύπες σου.
Για κάποιους
άλλους θεωρείται ένδειξη αντρειοσύνης, γενναιότητας, «καπετανιλίκι».
Φυσικά για κάποιους αποτελεί «εργαλείο»
δουλειάς - μαφία υπάρχει παντού στον κόσμο.
Όσο αθώα και αν διατείνονται
μερικοί ότι είναι η χρήση του όπλου, εκ του αποτελέσματος έχουμε θρηνήσει πολλά
θύματα. Ενδεχομένως δεν πήραν τη διάσταση που θα έπρεπε. Το γεγονός αυτό όμως
δεν αναιρεί ότι έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές κι έχουν κινδυνεύσει πολύ
περισσότερες από άσκοπους πυροβολισμούς. Μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα
σας πείσει.
Κατά καιρούς
έχουν γίνει προσπάθειες ευαισθητοποίησης και αφύπνισης για τον «αφοπλισμό».
Ενδεικτικά σας αφήνω δύο ταινίες μικρού μήκους – προϊόντα μυθοπλασίας αλλά πολύ
ρεαλιστικά – που δημιουργήθηκαν από κρητικούς για το θέμα. Σύντομες και πολύ εύσοχες! Δείτε τις!
Κάποιοι
κατηγόρησαν την αστυνομία για αδράνεια στο πρόσφατο περιστατικό. Δεν την
υπερασπίζομαι σε καμία περίπτωση. Μα με τα μυαλά που κουβαλάμε, θέλουμε 24ωρη επίβλεψη
από αστυνομία και πάλι δε θα αρκούσε. Κι αυτό ως πότε;
Και τώρα για να προστατέψουμε
τα παιδιά κλείνουμε τα σχολεία; Ως πότε;
Και τα παιδιά τι
μαθαίνουν; Ότι το σχολείο και η μόρφωση δε θα τους προστατέψει. Ότι είτε θα
σκοτώσουν είτε θα σκοτωθούν.
Βέβαια κανείς δεν
κατηγόρησε πολιτικά πρόσωπα που «περιθάλπουν» τέτοια φαινόμενα κι ανθρώπους.
Βλέπεις, τα «ψηφαλάκια» είναι πολλά… Για το παράνομο εμπόριο όπλων ούτε λόγος…
Όχι. «Όχι, δε μου
αρέσει καθόλου! Δεν υπογράφω!» συμφωνώ κι εγώ με τον Κρητικό δάσκαλο Ν.
Καζαντζάκη. Για μένα μαγκιά είναι οι πράξεις σου να υποστηρίζουν τα λόγια σου. Και
μεγαλύτερη μαγκιά είναι να ακούς και να μιλάς όμορφα με ευγένεια και σεβασμό,
δείχνοντας την αντίληψη και την κρίση σου και πείθοντας το συνομιλητή σου
επικαλούμενος τη λογική του, που λέμε και στην έκθεση.
Αυτή είναι η
μαγκιά! Για να την αποκτήσεις, όμως, χρειάζεσαι μόρφωση. Κι εμείς σε λίγο θα
μαθαίνουμε ελληνικά από την τεχνητή νοημοσύνη…
Αισίως 42! Η
γράφουσα αισθάνεται ευγνώμων στην τοποθεσία Ελλάδα 2.0. Ευγνώμων που κατάφερε
να φτάσει 42 χρόνων έχοντας γύρω της ένα περιβάλλον πλούσιο σε υποστήριξη αγάπη
και ανθρωπιά. Δεν είναι λίγο και σίγουρα δεν είναι δεδομένο. Συχνά χανόμαστε
στην καθημερινότητα, στις υποχρεώσεις και στα θέλω μας και δεν εκτιμάμε αυτά
που έχουμε. Ευγνωμοσύνη λοιπόν είναι η λέξη για μένα φέτος.
Έχω όλα όσα θέλω;
Όχι. Ονειρεύομαι περισσότερα, θέλω περισσότερα και πασχίζω για περισσότερα. Μάλιστα
καμιά φορά νομίζω πως μου αξίζουν περισσότερα κυρίως στον επαγγελματικό τομέα.
Δεν θα περιμένω να μου χαριστούν. Έμαθα σε αυτά τα 42 χρόνια πως, ακόμα και αν
αξίζεις κάτι, δεν είναι δεδομένο ότι θα το έχεις. Δεν θα παραδοθώ όμως, θα
συνεχίσω να προσπαθώ για το καλύτερο, να διεκδικώ αυτό που αξίζει πάντα με το
ήθος, τις αρχές και τις αξίες που γαλουχήθηκα.
Μεγαλώνοντας σε
έναν κόσμο που δεν σέβεται πάντα, που προωθεί τον καταναλωτισμό και προβάλλει
ως μέγιστη αξία του κέρδος, εγώ θα επιμένω να διεκδικώ και να προσπαθώ για το
καλύτερο. Με τα βιβλία μου, με τις αξίες μου, με τις κατασκευές μου και κυρίως
με τους ανθρώπους της «φυλής» μου, όπως λέει και μια αγαπημένη μου καλλιτέχνιδα.
Γιατί ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που σκέφτεται έτσι κι ονειρεύεται έναν κόσμο
πιο ειρηνικό και δίκαιο με σεβασμό, ανθρωπιά και αξιοκρατία.
Ναι, γιατί
εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους μπορείς να λύσεις πολλά προβλήματα από αυτά που
αναγνωρίζεις στο παρόν, προκειμένου να περιορίσεις το αποτύπωμά τους και την ύπαρξή τους στο μέλλον.
Όχι, γιατί η
εκπαίδευση δεν κάνει μαγικά. Απευθύνεται στο μέλλον και δεν μπορεί εύκολα να λύσει τα προβλήματα του
παρόντος. Το παρόν σχεδόν
προκαθορίστηκε από τις πράξεις του παρελθόντος και ακόμα χειρότερα πράξεις «δικές
μας» του παρόντος. Για όλα αυτά που καθημερινά «μανουριάζουμε» και
διαμαρτυρόμαστε δεν φταίει κανείς άλλος παρά μόνο εμείς. Όπως λέει και ο σοφός
λαός «όπως στρώνεις, κοιμάσαι…»
Δεν είμαι κανένας
ειδικός και σίγουρα δεν έχω λύσεις. Καλά καλά, δεν μπορώ να εντοπίσω όλα τα
προβλήματα. Βλέπω και εγώ, όπως όλοι μας, πράγματα που με ενοχλούν.
Αν όμως, αντί να
εστιάζουμε σε όλα αυτά τα δυσάρεστα, σκεφτούμε πώς θα θέλαμε να ήταν τα
πράγματα και αν ταυτόχρονα αρχίσουμε να ενεργούμε όπως θα θέλαμε όλοι οι
άνθρωποι να ενεργούν, μήπως τότε αλλάξει κάτι; Κάπου διάβασα πως αν ο καθένας
από μας αλλάξει σήμερα, ο κόσμος θα είναι καλύτερος αύριο το πρωί. Και εδώ
κολλάει η εκπαίδευση.
Αν, αντί για
παπαγαλία, οι μαθητές στο σχολείο μάθαιναν να κρίνουν, να σκέφτονται, να
φιλτράρουν και να επεξεργάζονται,
Αν δεν εστιάζαμε
στους κανόνες, τις αποδείξεις των θεωρημάτων, τον υπερσυντέλικο του λύω, αλλά
κάναμε ένα μάθημα που οι μαθητές θα θέλαμε να συμμετέχουν αβίαστα, όχι για το
βαθμό αλλά γιατί περνούν καλά,
Αν το σχολείο
έδινε προτεραιότητα στο σεβασμό, την αλληλεγγύη και την ισορροπία αντί για τις
επιστημονικές γνώσεις, μήπως μεγαλώνουμε έτσι σε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία;
Πόσο διαφορετική
θα ήταν η ζωή μας αν δίναμε αξία στις λέξεις δικαιοσύνη, ισότητα και αξιοκρατία;
Αν στο μάθημα της
έκθεσης, αντί να μαθαίνουμε μόνο τους τρόπους ανάπτυξης παραγράφου, αλλά μαθαίνουμε
και εξασκούμασταν να αναγνωρίζουμε την προπαγάνδα, πόσο πιο συνειδητοποιημένοι
ενήλικες θα ήμασταν;
Τροφή για σκέψη…
Ένα τέτοιο
σχολείο ονειρεύομαι. Σε ένα τέτοιο σχολείο θα ήθελα να είχα φοιτήσει και ένα
τέτοιο σχολείο θα ήθελα για τον γιο μου.
Ποιος είναι ο αντιπροσωπευτικότερος τίτλος; Δεν μπορώ να αποφασίσω. Όμως, σου έχω λίστα μουσική καθώς διαβάζεις τις παρούσες σκέψεις. (Πάτα τις νότες!)
Πρόσφατα
συνάντησα μια φίλη από τα παλιά. Χαμογελαστή προσηνής με βλέμμα ειλικρινές και
αυθεντικό. Άνθρωπος που χαίρεται ειλικρινά όταν σε βλέπει ακόμα και αν δεν σας
δένουν πολλά πράγματα. Αντίστοιχη χαρά και η δική μου.
Τα νεα σου. Τα
νέα μου.
Εγώ πασχίζω να
τελειώσω ένα μεταπτυχιακό, ούτε ξέρω για ποιο λόγο περισσότερο. Με ασταθή
επαγγελματική εργασία και ανύπαρκτη ασφάλεια.
Εκείνη με 2
πτυχία, άσχετα μεταξύ τους, 2 μεταπτυχιακά και μόνιμη εργασία στο δημόσιο τομέα
ξεκινάει ένα διδακτορικό με πολύ μεράκι για το αντικείμενο και πολλή αγωνία.
Στην πολύ σύντομη
συνομιλία μας διαπίστωσα ότι παρά τις περγαμηνές, το πλούσιο βιογραφικό της και
την ασφάλεια που σου παρέχει μια θέση στο δημόσιο, ούτε εκείνη αισθάνεται
ολοκληρωμένη και ασφαλής. Κατά λέξη μου είπε «τίποτα δεν είναι σίγουρο. Όλα
είναι ρευστά. Μόλις διορίστηκα το κατάλαβα.»
Αρχικά αισθάνθηκα
αγανάκτηση κι ένα «γαμώτο» να με πνίγει. …
Δεν μπορεί να
διαμαρτύρεται και εκείνη για όσα δεν έχει. Τουλάχιστον όχι μπροστά μου, αφού
εγώ θα ήμουν ευχαριστημένη και με τα μισά από αυτά.
Η δεύτερη μου
σκέψη και μεγαλύτερος προβληματισμός μου είναι γενικότερα για τη φύση του
ανθρώπου. Τελικά ο άνθρωπος ποτέ ικανοποιείται. Όλοι μας καθημερινά πασχίζουμε,
προβληματιζόμαστε, αγχωνόμαστε, δουλεύουμε άπειρες ώρες, οι περισσότερες χωρίς
αμοιβή για να πετύχουμε τι; Και έστω ότι έχουμε ένα στόχο, και το προσπαθούμε
και το πετυχαίνουμε.
Η εμπειρία μού
λέει ότι πάλι δεν θα είμαστε ευτυχείς. Πάλι θα κυνηγάμε κάτι ακόμα κάτι
περισσότερο. Πάλι θα δυσανασχετούμε για τις δυσκολίες στη δουλειά, στην
κοινωνία, στην προσωπική μας ζωή.
Αυτή η δεύτερη
σκέψη με αφορμή το παράδειγμα της παλιάς φίλης μου, με οδήγησε να αναλογιστώ
πόσες φορές και εγώ έχω σκεφτεί και έχω λειτουργήσει έτσι, καθώς και τόσοι
άλλοι άνθρωποι γύρω μου.
Και το επόμενο
ερώτημα που γεννάται είναι αν είμαστε έτσι οι άνθρωποι από τη φύση μας∙ πλάσματα
περίεργα που αγαπούν να εξερευνούν, να θέτουν στόχους και να τους επιτυγχάνουν.
Ή μήπως όλον αυτό τον πανικό για τη διαρκή πρόοδο, την προσωπική εξέλιξη, το
κυνήγι των πτυχίων και των προσόντων, τον έχει ξεκινήσει ο ανταγωνισμός της
σύγχρονης καταναλωτικής μας κοινωνίας.
Πολύ
προβληματίζομαι. Και πιο πολύ γιατί η ζωή είναι μικρή και είναι ανώφελο και
άδικο να τη σπαταλάμε σε στόχους που εξυπηρετούν τα πρότυπα άλλων.
Δεν θέλω να ζήσω
μια ζωή προσπαθώντας και πασχίζοντας για πράγματα αλλότρια. Θέλω να προσπαθώ να
γίνομαι καλύτερη και να εξελίσσομαι για μένα, την οικογένειά μου και τους μαθητές
μου. Αλλά ταυτόχρονα θέλω να απολαμβάνω το παρόν. Γιατί μόνο αυτό έχουμε στα
σίγουρα.
Αλήθεια εσύ τι πιστεύεις; Ειλικρινά, περιμένω την ανατροφοδότησή σου, φίλε/η που διάβασες τις σκέψεις μου.
Ρουτίνα∙:η συνήθεια της καθημερινής, μηχανικής και τυποποιημένης
επανάληψης των ίδιων δραστηριοτήτων και η δυσάρεστη έλλειψη εναλλαγής,
πρωτοτυπίας, δημιουργικότητας κτλ[1]. Αυτό
τον ορισμό βρίσκω στο λεξικό της Πύλης για την Ελληνική γλώσσα. Αρνητικά
φορτισμένη, λοιπόν, έννοια, όπως μαρτυρά και ο ορισμός της.
Συνηθίζουμε να γκρινιάζουμε
για την επαναληψιμότητα της βαρετής καθημερινότητάς μας και ενίοτε της ζωής μας.
Αλήθεια, πόσο δυσάρεστη είναι στην πραγματικότητα; Πόσο χαιρόμαστε όταν
καλούμαστε να τροποποιήσουμε τη ρουτίνα μας; Ακόμη και για τον πιο ευχάριστο
λόγο, αισθανόμαστε δύσκολο το «ξεβόλεμα» από αυτή τη ρουτίνα και ενδόμυχα σκεφτόμαστε
ότι δεν θα θέλαμε να ξεβολευτούμε. Μάλλον δεν θα θέλαμε να ξεφύγουμε από τη
ρουτίνα μας. Τρελό; Κι όμως τόσο αληθινό και ειλικρινές…
Κι εξηγούμαι. Η καθημερινότητα
για μια οικογένεια είναι: ξύπνημα, πρωινό στα γρήγορα, σχολείο τα παιδιά/
εργασία οι μεγάλοι, πολλοί εργάζονται και σε 2η δουλειά για να
ανταπεξέλθουν, εξωσχολικές δραστηριότητες για τα παιδιά και τρέξιμο σε υποχρεώσεις
για τους μεγάλους, γρήγορο σνακ και πεταχτές κουβέντες, ύπνος για τα παιδιά και
ένα σύντομο άραγμα στον καναπέ για τους μεγάλους πριν τους πάρει ο ύπνος. Τι γίνεται
όμως όταν κάτι σπάει τη ρουτίνα;
Ας πούμε πως συμβαίνει
κάτι ευχάριστο. Έρχονται για λίγες μέρες στην πόλη φίλοι που ζουν στο εξωτερικό
και θέλεις τόσο πολύ να τους δεις! Σε δένουν μαζί τους ευχάριστες αναμνήσεις, ο
νεαρός εαυτός σου και πολλή αγάπη! Πρέπει, επομένως, να αλλάξεις τη ρουτίνα
σου. Πρέπει έστω για ένα βράδυ να τροποποιήσεις το πρόγραμμά σου και να
χωρέσεις μια χαλαρή βραδιά με φίλους. Δεν πρέπει απλώς. Το θέλεις κιόλας. Σου
αξίζει! Μπορείς; Και πόσο εύκολο είναι να βολέψεις όλες τις υποχρεώσεις σου, τις
δουλειές, τις ανάγκες σου (χρειάζεσαι και ξεκούραση) και τις επιθυμίες σου;
Πόσο ευχάριστη είναι για σένα αυτή τη διαδικασία της οργάνωσης; Η κατάσταση
μοιάζει με τέτρις – εκείνο το παλιό ηλεκτρονικό παιχνίδι με τα τουβλάκια που
πρέπει να χωρέσουν στη στήλη – αλλά στο χρόνο. Τα τουβλάκια είναι όλα αυτά που πρέπει
να χωρέσεις και ο χρόνος σου είναι η στήλη που έχει περιορισμένες θέσεις. Τι λες;
Το ‘χεις;
Εγώ θα το βρω😉! Η θέληση και η
διάθεσή μου έχουν περισσότερη δύναμη απ’ όση φαίνεται. Και η χαρά μου για τις ανέμελες
στιγμές θα μου δώσει ζωή για να ξεπεράσω την κούραση!
Συμπερασματικά, πόσο
δυσάρεστη μας είναι τελικά η ρουτίνα; Μήπως είναι άλλο ένα στερεότυπο; Μήπως το
κλειδί είναι να ξεφύγουμε από αυτή την τετριμμένη ιδέα της «βαρετής ρουτίνας»;
Μήπως να παραδεχτούμε ότι αγαπάμε αυτή την ρουτίνα, την καθημερινότητά μας με τις
δυσκολίες και τις μικρές χαρές της; Μήπως να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε την
κάθε μικρή, απλή, καθημερινή στιγμή; Την κάθε κουρασμένη αγκαλιά και τα
σοκολατένια φιλιά των παιδιών; Τη χαλαρή βραδιά με μισό επεισόδιο σειράς (γιατί
κανείς δεν αντέχει ολόκληρο);
Η απάντηση είναι θετική
σε όλα! Την επιλέξαμε τη ρουτίνα μας. Ας την υποστηρίξουμε κι όταν αξίζει τον
κόπο ας τη σπάμε για να δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις ή να χτίσουμε νέα
ρουτίνα!
