ταξίδι με τρένο

 Οικονομική επιλογή; ρετρό σκηνικό ταξιδιού; ταξίδι ευχάριστο γιατί μετακινείσαι στα βαγόνια και δεν βαριέσαι βιδωμένος σε μια καρέκλα; ή μήπως δρομολόγιο που εξυπηρετεί την διαδρομή που θέλεις;

Για έναν ή και για περισσότερους από αυτούς τους λόγους χιλιάδες συνάνθρωποί μας καθημερινά επιλέγουν τα τρένα για να ταξιδέψουν. Οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι. Ταξιδιάρες ψυχές, έτοιμες για περιπέτεια!

Και ξαφνικά έκρηξη. Φωνές, φωτιά, καπνός. 

Όλη η Ελλάδα συγκλονισμένη από την τραγωδία στα Τέμπη. 

Τα κανάλια αναπαράγουν συνεχώς εικόνες και δείχνουν ζωντανές συνδέσεις με τον τόπο της συντριβής. Επικοινωνούν με διασώστες, συγγενείς θυμάτων, διασωθέντες, τραυματίες. Καθένας και μια ιστορία. Μια προσωπική ιστορία που σου θυμίζει πως τα θύματα δεν είναι απλώς ένας αριθμός, είναι άνθρωποι που τους περίμενουν, τους νοιάζονται, τους αγαπούν. Αλλά δεν έφτασαν όλοι στον προορισμό τους.

Δεν ταυτίστηκα με τους ανθρώπους αυτούς. Δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να ταυτιστεί με τόσο πόνο. (Ίσως γιατί δεν έτυχε να μπω πολλές φορές σε τρένο. Ίσως γιατί πάνε χρόνια από το τελευταίο μου ταξίδι σ' αυτή τη διαδρομή.)  Ένιωσα όμως τη συντριβή στις ζωές τους. Δεν επεδίωξα να μάθω ιστορίες. Πόνεσα με την είδηση. 

Πόσο άδικο;

Τα ΜΜΕ διεξάγουν άτυπα δικαστήρια στα δελτία ειδήσεων να βρουν το φταίχτη. Πολλές στιγμές ένιωσα ότι “πουλούν” την είδηση. Πουλάει, είναι η αλήθεια... Σε καθηλώνει. Θυμώνω γι’ αυτά τα μέσα.

Αναζητούν ευθύνες. Ανθρώπινο λάθος. Ποιανού; Του σταθμάρχη; Του μηχανοδηγού; Και η πολιτική ευθύνη; Σε μια χώρα που μπορείς να βλέπεις τη διαδρομή του ντελίβερι στο σπίτι σου, σε μια εποχή που μπορείς να δώσεις εντολή στο αυτοκίνητο και να σε πάει στον προορισμό σου, δεν μπορεί να αποτραπεί μια ολέθρια σύγκρουση τραίνων πάνω σε ράγες; Σύστημα προστασίας αγορασμένο 20 χρόνια τώρα. Δεν δούλεψε ποτέ. Γιατί; Δεν άλλαξε μια μόνο κυβέρνηση, αλλά πολλές. Όλες εξίσου ένοχες, για μένα.

Πόσο άδικο;

Μα πιο πολύ από τα ΜΜΕ θυμώνω με τους πολιτικούς, οι οποίοι βρισκόμενοι σε προεκλογική περίοδο, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα γεγονότα για να σώσουν ότι μπορούν από τις χαμένες ψήφους. Και για τις δικές τους ευθύνες, ούτε λόγος. 

Κι ακόμη περισσότερο θυμώνω με τους κάθε λογής επιστήμονες που λένε “τη γνώμη” τους προσπαθώντας να κερδίσουν εντυπώσεις για να εξυπηρετήσουν μικροκομματικά συμφέροντα.

Προσεύχομαι για τα θύματα και τις οικογένειές τους, κρατώ τη σκέψη μου ξύπνια για ό,τι ακολουθήσει και ξορκίζω τη λύπη μου με ένα χαρούμενο τραγούδι που σήμερα ακούγεται πικρό:

“Για ταξίδι αν φεύγεις

Κράτα μου μια θέση στο τρένο

Πλάι σου μια θέση στο τρένο

Όπου κι αν πηγαίνεις, πηγαίνω”