«Θέλει μαγκιά για να αρνηθείς
της μοναξιάς τα κυβικά
για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά»
κάπως έτσι δεν πάει το γνωστό άσμα; Τελευταία αναρωτιέμαι έντονα ποιος δρόμος θέλει περισσότερη μαγκιά;
· Ο δρόμος της μοναξιάς και της προσωπικής ολοκλήρωσης μέχρι να βρεθεί αυτό το μοναδικό κάτι που θες να έχεις δίπλα σου ή
· Ο δρόμος του παλεύω, πέφτω, σηκώνομαι και παλεύω ξανά ελπίζοντας να ορθοποδήσω κάποια στιγμή, μπαινοβγαίνοντας σε σχέσεις και μπλέκοντας με άλλα εγώ;
Ναι ο πρώτος δρόμος είναι ο ήρεμος, «της σιγουριάς τα κυβικά» αλλά ενέχει και το ενδεχόμενο να μην έχει προορισμό…
Ο δεύτερος, πάλι, είναι ο δρόμος του «αιώνια ερωτεύομαι», δρόμος άκρως δελεαστικός, δε νομίζεις;
Δε γνωρίζω ποιος δρόμος σε πάει κάπου… κάθε ένας σου χαρίζει ένα ταξίδι. Εσύ διαλέγεις τη διαδρομή και υποστηρίζεις με όλο το εγώ τις επιλογές σου.
Υποψιάζομαι πως και οι δυο δρόμοι κάποια στιγμή θα σε φέρουν δίπλα στον προορισμό σου. Και πάλι όμως η επιλογή είναι δική σου .
Ποιος δρόμος θέλει μεγαλύτερη μαγκιά;
Το να αρνείσαι να μπεις σε μια διαδικασία δοκιμασίας με κάτι που δε σε γεμίζει απόλυτα ή το να δοκιμάζεις και να δοκιμάζεσαι μέσα από σχέσεις;
