Σίγουρα στο ταξίδι της ζωής μας στέκονται, κάθονται, βρίσκονται γύρω μας, δίπλα μας κι απέναντι μας δεκάδες άλλες ψυχές άλλοτε σαν γνωστοί, άλλοτε σαν φίλοι, άλλοτε σαν σύντροφοι, άλλοτε σαν εχθροί. Σαν άνθρωποι που δενόμαστε παράξενα μαζί τους χωρίς να έχουμε φαινομενικά κοινά στοιχεία ή/ και που απωθούμαστε περίεργα χωρίς λόγο.
Παίρνοντας παράδειγμα από ένα ταξίδι που γνωρίζω καλά, βλέπω ανθρώπους να δένονται και να χάνονται με/ ή χωρίς λόγο επειδή κάποια στιγμή στην πορεία του ταξιδιού σε κάποιο τούνελ ή σε κάποιο ξέφωτο οι δύο ψυχές συναντήθηκαν στο ίδιο βαγόνι σε διπλανές ή αντικριστές θέσεις.
Έτσι μέσα στο τρένο του χρόνου κάνουν για λίγο ή για περισσότερο το δικό τους ταξίδι. Όταν το ταξίδι αυτό τελειώσει οι ψυχές απομακρύνονται και χάνονται ή κρατούν μια στοιχειώδη επαφή.
Και για να μιλήσουμε έξω από το παραμύθι οι φιλίες, οι σχέσεις μίσους αλλά και πάθους έρχονται και παρέρχονται στο μεγάλο αρχικό ταξίδι μιας ψυχής.
Αυτά τα μικρά «ψυχικά» ταξίδια σίγουρα έχουν πολλά να μας δώσουν και σίγουρα έχουμε ανάγκη να δώσουμε από τον εαυτό μας σ’ αυτά.
Πάντα όμως ρισκάρουμε να μην πάρουμε τίποτα, να μείνουμε μόνοι… Ή πιο σωστά πάντα πρέπει να έχουμε να υπόψη πως είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας… πρώτα μόνοι κι ύστερα με τον οποιοδήποτε… συνεπιβάτη.
Κατά τη γνώμη μου, δεν φταίει κανένας. Δεν είναι θέμα εσωστρέφειας. Είναι θέμα προσωπικής ισορροπίας. Αν είμαστε σε ισορροπία με το εγώ μας, δεν μπορούν εύκολα να μας φθείρουν οι σχέσεις. Κι αν πληγωθούμε τότε η ισορροπία ενισχύεται από την εμπειρία και τη γνώση. Δε φοβάται η ψυχή να ζήσει, να γνωρίσει, να ταξιδέψει, να ονειρευτεί, να απογοητευτεί… το ταξίδι μετράει… πάντα όμως προορισμός σαν είναι η «Ιθάκη»!
«μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος
κι όλους τους δρόμους που με φέρανε εδώ πέρα
τους έχω πάλι περπατήσει σε μέρα
μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος»
