Δε συνηθίζω να εμπνέομαι από θρησκευτικές γιορτές για τις αναρτήσεις μου. Μα φέτος αισθάνομαι πιο πολύ από ποτέ την ανάγκη να γράψω για την ανάσταση. Οι σκέψεις μου, ίσως αν γίνουν λέξεις, πάρουν δύναμη και εξελιχθούν σε ευχή, σαν προσευχή.
Καθημερινά ακούμε
εγκλήματα, φόνους, βία, εγκατάλειψη, φτώχεια, ρατσισμό. Άνθρωπος εναντίον
ανθρώπου. Άνθρωπος εναντίον φύσης. Άνθρωπος εναντίον πάντων. Και μας είναι η
πραγματικότητα τόσο οικεία πλέον που μιλάμε για νεκρούς σαν αριθμός
στατιστικής. Πολύ συχνά αλλάζουμε κανάλι, σταθμό, «σκρολάρουμε» στην επόμενη
είδηση ή διαφήμιση – ό,τι δείξει η οθόνη. Άλλωστε όλα γίνονται γρήγορα πια και
τα πιο πολλά μας αφορούν μόνο όσο βρίσκονται μπροστά στην οθόνη μας ή αποτελούν
το θέμα στη συζήτηση. Εκτός βέβαια και αν μας επηρεάζει άμεσα και στο μέγιστο
βαθμό, αν (όπως θα λέγαμε) καίγεται … η γούνα μας. Τότε τα πράγματα είναι
σοβαρά κι άδικα κι απάνθρωπα.
Κι όλα αυτά δεν
είναι σκόρπιοι συνειρμοί για να γεμίσω τις γραμμές. Είναι οι αφορμίσεις μου∙ καθημερινές
και ποικίλες. Κι όλες έχουν μια συνιστώσα: την απώλεια της ανθρωπιάς μας. Έχουμε
απωλέσει την ανθρωπιά μας όταν δεν αντιδρούμε στη βία που διαπράττεται δίπλα μας,
σε κάθε είδους βία: βία στις γυναίκες, στο συνάνθρωπο, στον εργαζόμενο, στη φύση.
Έχουμε απωλέσει την ανθρωπιά μας όταν ακούμε για νεκρούς ανθρώπους και παιδάκια
στη Γάζα κι εμείς προχωράμε τη ζωή μας με ένα απλό σχόλιο δυσαρέσκειας ενίοτε
κι οργής. Έχουμε απωλέσει την ανθρωπιά μας όταν εκμεταλλευόμαστε το συνάνθρωπο για
να κερδίσουμε περισσότερα ή για να ανέβει το εγώ μας. Γινόμαστε σχεδόν συνένοχοι
με αυτή μας την αδράνεια. Κι αυτό γιατί μοιάζει να ανεχόμαστε και αν όχι να
επικροτούμε, να θεωρούμε «φυσιολογικές» τέτοιες δράσεις. Για αυτή την έλλειψη
ανθρωπιάς μιλώ.
Κι όλα αυτά λαμβάνουν
χώρα και παράλληλα με τους εορτασμούς του ορθόδοξου Πάσχα. Μα για ποια ανάσταση
μιλούμε; Ποια ανάσταση γιορτάζουμε; Ο Ιησούς θυσιάστηκε κι αναστήθηκε για να μας
διδάξει αυτά; Νόμιζα άλλα πράγματα πρεσβεύει η ορθοδοξία.
Και τι κάνουμε
για όλα αυτά; Κρίνουμε, δικάζουμε μεταφορικά και κυριολεκτικά κι ενίοτε ορίζουμε
ποινές, που όμως δεν εφαρμόζονται. Ας μην μιλήσω για την πολιτική και τους πολιτικούς
… Άς σταθώ σε εμάς, τους απλούς πολίτες. Δηλαδή, φαίνεται να περιμένουμε έναν Μεσσία
να μας βρει λύσεις ή ακόμη καλύτερα ένα ξόρκι σαν τον Χάρυ Πότερ για να λυθούν
όλα μαγικά. Νομίζουμε πως με αυστηρές ποινές και πρόστιμα θα λύσουμε το πρόβλημα.
Μα εδώ πεθαίνουν άνθρωποι σωματικά και ψυχικά. Τους σκοτώνουμε κάθε μέρα ξανά και
ξανά, κάποιοι από εμάς με τη δράση τους κι άλλοι με την αδράνεια. Ακόμα και τους
νεκρούς μας σκοτώνουμε ξανά. Δεν μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας, δεν δικαιώνουμε τη
μνήμη τους, δεν κατηγορούμε τους φονιάδες τους. Καμιά ανάσταση δε βλέπω. Ζόφο βλέπω.
Έρεβος βαθύ.
Κι αν θέλησα να βάλω
σε λέξεις τις σκέψεις μου είναι γιατί η αισιόδοξη φύση μου ακόμη ψάχνει το φως.
Το φως της Ανάστασης! Το φως της ανθρωπιάς! Αυτή είναι η πρόθεσή μου: Μια ευχή
για ανάσταση ψυχής, πνεύματος, ανθρωπιάς. Μια ευχή να βρούμε τον άνθρωπο μέσα μας,
να αναγνωρίσουμε τον άνθρωπο δίπλα μας, κι όπως είχε γράψει και ο μεγάλος
δάσκαλος Γ. Γραμματικάκης ίσως «αισθανθούμε λίγο πιο άξιοι έποικοι της γης».
